Λοιπον, ο Ριτσαρντ Σεπαρντ κάνει μία προσπάθεια να μιμηθεί τον Γκαι Ριτσι στο Lock Stock & 2 Smoking Barrels (1998) ή στο Rockenrolla (2008) ή ακόμα και τον Mathew Vaughan στο εκπληκτικό Layer Cake(2004), έργα ορόσημα της ζωής και των "δραστηριοτήτων" του Βρεττανικού Λονδρέζικου υπόκοσμου, αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνει. 

Ο Ντομ Χεμινγουέι παραείναι συναισθηματικός και ανοικτός τύπος για να μπεί στο καλούπι του Λονδρέζου εγκληματία. 

Ο Τζουντ Λο πράγματι παίζει με δύναμη και ενθουσιασμό τον ρόλο του μικροεγκληματία που αποφυλακίζεται και ψάχνει μία συνεχή δικαίωση ή εκδίκηση για τις ταλαιπωρίες που υπέστη, αλλά δεν τον βοηθούν καθόλου -κατα την γνώμη μου- οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου και η αδυναμία της σκηνοθετικής προβολής των ιδιαιτεροτήτων του. 

Καλή προσπάθεια, πάντως, ίσως οι επόμενες ευδοκιμήσουν [ΚΓΠ cprig 27/4/2014]