---

Kasi az Gorbehaye Irani Khabar Nadareh (2009) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ποιος Φοβάται τους Γάτους της Περσίας; - Γνωστό και ως: Nobody Knows About the Persian Cats No One Knows About Persian Cats
Δραματική | 106'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 11 Νοε 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 22/12/2011 Διανομή: Nutopia Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Περσικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.42/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια ταινία για τη μουσική που δε γνωρίζει σύνορα. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Από το Ιράν, μετά τον ποιητικό ρεαλισμό (όπου άλλωστε διέπρεψε ο, επί του θέματος μας, σκηνοθέτης με το Μεθυσμένα Άλογα) είχαμε την έκπληξη ενός μοντέρνου σινεμά στα χνάρια του Γερμανικού με το Τι Απέγινε η Έλι του Asghar Farhadi και τώρα το ανεξάρτητου ύφους Ποιος Φοβάται τους Γάτους της Περσίας του Bahman Ghobadi που απέσπασε και το Ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Κανών του 2009.

Μυθοπλασία σε στιλ δραματοποιημένου ψευδο-ντοκιμαντέρ, με τους δυο βασικούς ήρωες-indie rockers, με τα δικά τους ονόματα, να υποδύονται περίπου τους εαυτούς τους. Έχουν έτοιμο μουσικό υλικό, έχουν πρόσκληση να παίξουν στο Λονδίνο αλλά τους λείπουν μουσικοί να τους συνοδεύσουν, τους λείπουν άδειες από το κράτος, βίζες κ.λπ, σε μια χώρα που η δυτική μουσική αντιμετωπίζεται ως μίασμα και η ενασχόληση με αυτήν ή ακόμη και η απλή ακρόαση, ως έγκλημα. Οι δυο τους συναντιούνται με μουσικούς, ηχολήπτες, πλαστογράφους για βίζες, έναν ερασιτέχνη μάνατζερ, rappers, φίλους που μπορεί να βοηθήσουν κ.λπ. Η αναζήτηση αυτή γίνεται μέσα σε υπόγεια, ταράτσες, ερμητικά ηχομονωμένα μυστικά στούντιο μέχρι και βουστάσια στην ύπαιθρο όπου συγκροτήματα προβάρουν και βγάζουν το άχτι τους, πάντα υπό τον φόβο της αστυνομίας που βρίσκεται διαρκώς εκτός πλάνων αλλά τόσο παρούσα, καθώς αναγκάζει τους πόθους των ηρώων να ακολουθούν υπόγειες διαδρομές και την κάμερα να γλιστράει μαζί τους σε σλάλομ. Αυτός ο ελλειπτικός χειρισμός στην κατάδειξη της εξουσίας, με υπόκωφο άγχος και πινελιές ανεπαίσθητου χιούμορ, είναι το πιο δυνατό εύρημα του Ghobadi. Η Negar και ο Ashkan σκεπάζουν το βάσανό τους με χαμηλών τόνων, δήθεν ψύχραιμη συμπεριφορά που λειτουργεί ως αόρατο τσαντόρ που κρύβει την πίκρα, μια πίκρα που στο τέλος θα έρθει σε πρώτο πλάνο, απλά και σπαρακτικά. Το ροκ και τα παρακλάδια του είναι πάνω απ’ όλα τρόπος, στάση ζωής που αυθαδιάζει, αρνείται το κύρος της εξουσίας. Το να ακούς μια κοπέλα να τραγουδάει indie off-screen και να την βλέπεις ταυτόχρονα με το τσεμπέρι να κρύβει το πρόσωπο ακόμη και από άλλους άντρες ρόκερ, ενώ μιλάει μαζί τους, είναι οδυνηρό….

Από την άλλη, το φιλμ λειτουργεί και ως ντοκιμαντέρ καθώς ακούμε και γνωρίζουμε rock-jazz-lounge-metal-rap-folk όψεις της ιρανικής μουσικής όπως και μουσικούς και ερμηνευτές με δύναμη, εκφραστικότητα και αυθεντικότητα που ξαφνιάζουν και συγκινούν – τελικά η ψυχή δεν αλυσοδένεται. Στα μουσικά μέρη, το φιλμ αφήνεται στην ευκολία του βιντεοκλίπ με κολλάζ από καταιγισμό μικρών πλάνων της μεγαλούπολης, αλλά αυτό δεν επηρεάζει την ουσία που αγγίζει συνολικά το έργο του Ghobadi.

Βαθμολογία: (3/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.