ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
The Man Who Knew Too Much (1956)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Ανθρωπος που Γνώριζε Πολλά - Γνωστό και ως: The Man Who Knew Too Much (1956) |
|
Πολιτικό Θρίλερ | 120' |  |
|
 |
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 27/10/2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 23/5/2013 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά - Αραβικά |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (8.75/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Υπότιτλος:Μια μικρή γνώση μπορεί να είναι θανάσιμη!- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Τρίτη 5 Ιουνίου 2012
Εδώ, παρουσιάζεται μια σπανιότατη περίπτωση. Πώς να το κρίνεις ως ριμέικ, ρίχνοντας τη μοναδικότητα του, όταν το αυθεντικό είναι του ίδιου δημιουργού. Και μάλιστα, ενός δημιουργού που δεν πράττει κάτι κατά τύχη. Έτσι, κρίνω τον δεύτερο «Άνθρωπο», όπως έκρινα και το Παράξενα Παιχνίδια του Haneke: ως μοναδικό. Η αλήθεια είναι πως ενώ μιλάμε για μια καταπληκτική ταινία, αυτή του 1934, μοιάζει εδώ να το είχε ανάγκη το ρετουσάρισμα της. Ο μαιτρ αφήνει πίσω τις εξπρεσιονιστικές του αναζητήσεις και μας πάει στην Χρυσή του Εποχή. Σε αυτήν, δεν μειώνεται η ποιότητα, αλλά αυξάνει στο έπακρο η ψυχαγωγία. Ότι θα δείτε στην παρούσα ταινία, έχει κοπιαριστεί αμείλικτα και πολλάκις από το σύγχρονο ψυχαγωγικό σινεμά.
Το βασικό μοτίβο είναι απλό: ένα αθώο και τυχαίο ζευγάρι αναγκάζεται να γίνει ντετέκτιβ για να σώσει το παιδί του. Ο Hitchcock επενδύει υπερβολικά στο συναίσθημα και αυτό του αποδίδει. Ο αιώνια σταθερός James Stewart και η καλύτερη από ποτέ Doris Day δεν υποπίπτουν ποτέ σε ερμηνευτικό σφάλμα. Κοντά τους, ο μαιτρ μπορεί να αποδιώξει αυτήν την κομεντί εικόνα και να τη μεταβάλλει σε θριλερικό μελόδραμα. Και καμιά σκηνή δεν πάει χαμένη, ακόμα κι αν δεν φτάνουμε στο ύψος κάποιων άλλων δημιουργιών του Βρετανού σκηνοθέτη. Πλήρη εκμετάλλευση του έγχρωμου φιλμ, του σκηνικού σε Αγγλία και Μαρόκο και της μουσικής του Bernard Herrmann. Σκηνές με διαφορετικό χαρακτήρα, από κομεντί σε μελόδραμα κι από κωμωδία σε θρίλερ. Αποκορύφωση το διπλό φινάλε. Το ένα (η σκηνή στο Albert Hall) πιο κλασικό από το άλλο (το τραγικό «Que Sera»). Μια ταινία ψυχολογικών αντιθέσεων με παρανομαστή το σασπένς και την υγιή ψυχαγωγική φόρμα ενός ανθρώπου που γνώριζε πολλά… από έβδομη τέχνη.
Βαθμολογία:
(4/5)
(0 κακή |
μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)
Σταύρος Γανωτής
ΚΡΙΤΙΚΗ του ΚΓΠ στο [http://www.cine.gr/film.asp?id=712891&page=4]
The Man Who Knew Too Much (1956)
Οταν ο γιατρός Ben McKenna (James Stewart), που επισκέπτεται το Μαρόκο με την γυναίκα του Jo (Doris Day) και τον πιστιρικά γιό του Hank (Christofer Olsen) μαθαίνει κατα λάθος ένα τρομερό μυστικό για μία επικείμενη δολοφονία πολιτικού από τον κατάσκοπο Louis Bernard (Daniel Gelin, που μαχαιρώνεται στο παζάρι], ο κόσμος του γυρίζει ανάποδα.
Η εγκληματική οργάνωση πίσω από την σχεδιαζόμενη δολοφονία απαγάγει τον γιό του Hank, ώστε να εκβιάσει την σιωπή του γιατρού. Τότε ο γιατρός και η γυναίκα του μπαίνουν σε δράση για να βρούν το παιδί τους...
O μάγος Hitchcock καταλάβαινε την 7η τέχνη, τις αντιδράσεις του κοινού και την ψυχολογία του. Ο αγαπημένος του ηθοποιός James Stewart δίνει άλλη μία μεγάλη ερμηνεία, ανθρώπινη και προσγειωμένη, η Doris Day ξεπερνάει τον εαυτό της καθώς και κάθε στερεότυπο για την κινηματογραφική της παρουσία και το αποτέλεσμα είναι ένα καταπληκτικό ψυχολογικό θρίλερ.
Ο Hitchcock χρησιμοποιεί, όπως σε άλλα έργα του ένα κύριο σύμβολο της πόλης του Λονδίνου, το Albert Hall για να κορυφώσει την δράση του [πχ, βλ. "Saboteur (1942)" στο οποίο η καταδίωξη γίνεται στο Αγαλμα της Ελευθερίας, ή, στο "North by Northwest (1959)" οπου το ξεκαθάρισμα γίνεται στο Βουνό Rushmore στις Κεφαλές των 4 Προέδρων] , με διάσπαρτα ψήγματα χιούμορ, οπως πάντα στα έργα του.
Μου άρεσε η ατάκα του πιτσιρικά Hank [όταν πρωτογνωρίστηκαν με τον κατάσκοπο Bernard], συζητώντας για την Γαλλική κουζίνα και αναφερόμενος στα πολλά σαλιγκάρια στον κήπο τους στην Ινδιάνα του λέει "...Αλλά και τι δεν βάλαμε προκειμένου να φύγουν. Μόνο Γάλλο δεν σκεφτήκαμε ως τώρα... !" (ούγκ..) ή, αργότερα στην εξέλιξη του έργου, που λέει ο πρέσβυς της "κακιάς" χώρας, απευθυνόμενος σε έναν κατάσκοπο του "Εσείς, οι Εγγλέζοι διανοούμενοι, θα μας πεθάνετε..!".
Εντάξει, ο Hitchcock σκηνοθετούσε με την διανόηση της Βρετανικής αριστοκρατίας, αλλά το πνεύμα του και το φλέγμα του ξεπερνούσαν κάθε εμπόδιο και κάθε προκατάληψη και ό άνθρωπος εφτιαχνε αριστουργήματα για κάθε κοινό...
Δεν μπορώ να πώ ότι η ταινία του 1956 μου αρέσει περισσότερο από το αρχικό έργο του 1934. Και τα δύο έχουν την ομορφιά τους και την ανατρεπτική πλοκή τους, αλλά το έργο του 1956 περιέχει το "πλεονέκτημα" του υπέροχου τραγουδιού "Que Sera, Sera" που το αποδίδει με πάθος η εξαιρετική Doris Day.
Θαυμάσιο έργο για κάθε κινηματογραφόφιλο [Κώστας kprncs cprig ΚΓΠ 24/11/2014](8/10)
Το επεξεργάστηκε ο/η kprncs συνολικά 2 φορές