Καταπληκτική ταινία με πολλες ανατροπες ως το τελος !Ο Μποκαρντ επισης μου εκανε εντυπωση ..δεν τον ειχα ξανα δει νωριτερα! ;) ...θεωρω οτι ειναι μια απο τις καλυτερες ταινιες που εχω δει ...αναλογη ``ανατριχιλα`` στο North By Northwest που ο καθε ενας πρεπει να δει!  ..σε καποια φαση μου ηρθε στο μυαλο ο ``αγγλος ασθενης`` ..ισως o A.Mingella να εχει επιρεαστει συμαντικα ..πιστευ ειναι ενα αριστοργιμα ..δεν εχω προλαβει να διαβασω κριτικες κλπ ..10 αστερακια γιατι ειναι κλασικη και masterpiece!

 Υπερκλασσική ταινία-ορόσημο, η Casablanca προσφέρει αυτό που μπορεί να αρέσει στους πάντες, δηλαδή ένα φλογερό ερωτικό τρίγωνο, μία μυστηριακή ατμόσφαιρα, αντροπές μέχρι τέλους, και ένα φινάλε που έγραψε...
και όλα αυτά σκηνοθετημένα πολύ όμορφα και παιγμένα ακόμη πιο καλά από την εκθαμβωτική ingrid  bergman, τον αξεπέραστο humphrey bogart και τον πληθωρικό paul henreid...
δεν θα μπορούσε να μην γίνει θρύλος, αφού σημάδεψε μία ολόκληρη πόλη και μία ολόκληρη εποχή (όχι μόνο χρονικά, αλλά και ιστορικοπολιτικά)...
όχι τόσο εντυπωσιακή όσο το Gone with the wind, αλλά πιο σκοτεινή και πιο εσωτερική...
αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν το έχουν δει, εννοείται πως δεν πρέπει να το χάσουν...
η σκηνή με την "Μασσαλιώτισσα" είναι ανατριχιαστική...
Υ.Γ. η ατάκα του rick "we `ll always have paris" αποτελεί μία από τις πιο γνωστές του κινηματογράφου γενικώς...

  8,5-9/10...

  anfield09...

aksiologi tainia.!!!!8/10

H ATAKA "Play it again, Sam... " ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΕ?

morgan

Εδω ο Χαμφρεϊ Μπογκαρντ ειναι πιο τζεντλεμαν απο ποτε. Μια μοιραια ανδρικη παρουσια που αφησε εποχη. Κλασικοι χαρακτηρες με ερμηνιε ανταξιες των αντιστοιχων ρολων. Με τα σημερινα δεδομενα ισως θεωρηθει ξεπερασμενη, ομως οι κλασικοι σινεφιλ θα την αγαπησουν. 8/10
Χρήστος Καλκάνης

Η πιο κλασικη ταινια ολων των εποχων μετα το Όσα Παιρνει ο Άνεμος (αν και προσωπικα προτιμω την ταινια του Κερτιζ) λεγεται Καζαμπλανκα και δεν χρειαζεται ιδιαιτερες συστασεις. Το πλαναρισμα ειναι τελειο, οι ρυθμοι υπεροχοι, η ασπρομαυρη φωτογραφια γραφει και η εμπλοκη των ειδων (απο το μιουζικαλ και την εξωτικη ταινια μεχρι την δραματικη περιπετεια) αψογη. Μια ταινια – οροσημο που εξακολουθει να συγκινει και να γοητευει με το στυλ που εκπεμπει, την φορτισμενη ατμοσφαιρα και την αυταπαρνηση των ηρωων (ο αρχικα κυνικος Μπογκαρτ ανακαλυπτει μεσα του το συναισθημα μια πληγη κλεινει και αυτος κανει πραξεις αλτρουισμου) αλλα και τις αναφορες σε ανθρωπους «τραυματισμενους» απο τον πολεμο μεχρι αντιρατσιστικες νυξεις (ο Σαμ, οι μεταναστες) και τα φλας μπακ που δηλωνουν ευθεως οτι ο πολεμος και τα δεινα του σκοτωνουν τον ερωτα.
Καταπληκτικοι οι ηθοποιοι με κορυφη τον Χαμφρεϊ Μπογκαρτ που δινει ενα νεο νοημα στο κινηματογραφικο υποκριτικο στυλ παιζοντας μια σχεδον τραγικη φιγουρα. Διπλα του η μελαγχολικη Μπεργκμαν σκιαγραφει χαμηλοτονα και εξοχα συναμα ενα ευθραυστο και συναισθηματικο πορτραιτο, ο αψογος Ρεινς σ’ εναν επισης στυλατο ρολο και ο Χενραϊντ που στεκεται αξιοθαυμαστα στο υψος (εστω κι αν χαρακτηριστει ψυχρος) του ηρωα που ερμηνευει.
To συνολο ενα αξεπεραστο κλασικο αριστουργημα (και μια απο τις πιο ωραιες ταινιες του κινηματογραφου) που καταφερνει εν μεσω πολεμου να κανει τον αυτοθυσιαστικο ρομαντισμο να θριαμβευει επι της οποιας προπαγανδας (η ταινια ξεκινησε ως προπαγανδα και κατεληξε ως ενα ρομαντικο εργο που θα σημαδευε το σινεμα) και να αφηγειται για μια ακομα φορα καθως βλεπουμε as time goes by την απλη ιστορια των αισθηματων της ζωης των ανθρωπων.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 10/10
Άρης Μαυρέλλης