---

Σάβ 12 Οκτ 2013

5Χ5 on Cult by Zisis: Noir Stories

Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα 2 Φορές! (The Postman Always Rings Twice, 1946)
Η πρώτη αμερικάνικη (και δεύτερη μετά το Ossessione του Visconti) μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του James Cain είναι ένα κλασικό έργο της δεκαετίας του `40. Η ταινία The Postman Always Rings Twice, που πρωτοπροβλήθηκε το 1946, είναι μια βρώμικη, σκοτεινή ιστορία δύο παράνομων εραστών, οι οποίοι σχεδιάζουν να δολοφονήσουν τον άντρα της μοιραίας γυναίκας για να αρπάξουν τη διαθήκη του και να ζήσουν ελεύθεροι τον έρωτά τους. Μόνο που τα πλάνα τους δεν έρχονται όπως τα σχεδίασαν...

Εκπληκτικό φιλμ-νουάρ, η ταινία παραμένει φρέσκια μέχρι και σήμερα, διαθέτει ένα από τα γοητευτικότερα ζευγάρια του σελιλόιντ, την καυτή Lana Turner και τον διαρκώς οργισμένο John Garfield. Βέβαια, το όνομα του ρόλου της (ελληνικής καταγωγής) πρωταγωνίστριας Παπαδάκης άλλαξε στο σενάριο για χάρη του περισσότερο αμερικάνικα εύηχου Smith και οι σεξουαλικές αναφορές είναι ιδιαιτέρως μειωμένες λόγω της λογοκρισίας της εποχής. Παρά ταύτα, περιέχει μερικές φοβερές σκηνές, όπως η αρχική εμφάνιση της Κόρα με το μπαλάκι του τένις φορώντας το λιτό, λευκό ρουχαλάκι της και η σκηνή στο αμάξι με το μπουκάλι... Αναζητήστε την!




Αστυνομική Ιστορία (Detective Story, 1951)
Βασισμένη σε θεατρικό έργο του Sidney Kingsley, η ταινία Detective Story είναι μια παραγωγή του 1951 υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του William Wyler. Σε γενικές γραμμές παρακολουθούμε μια οχτάωρη βάρδια στο 21ο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, τους... φιλοξενούμενος και τους... εργαζόμενους όπως και τις υποθέσεις που χειρίζονται. Πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Kirk Douglas σε ρόλο σκληροτράχηλου ντέντεκτιβ που δουλεύει με το γράμμα του νόμου. Πέρα από τις άλλες υποθέσεις που έχει, κύριο μέλημά του είναι να στείλει στη δικαιοσύνη έναν κομπογιαννίτη γιατρό που χειρουργεί άνευ επαγγελματικής άδειας γυναίκες, έχοντας στείλει και μερικές στον τάφο. Η εμμονή του με αυτόν, όμως, θα τον οδηγήσει σε ακραία και σκληρή συμπεριφορά, ωθώντας το αφεντικό του να αναζητήσει την αλήθεια που κρύβεται στο παρελθόν τους. Η ανακάλυψη της αλήθειας όμως θα κλονίσει τα θεμέλια της (φαινομενικής;) οικογενειακής ευτυχίας του Douglas και θα οδηγήσει τις καταστάσεις σε ένα δραματικό, αιματηρό επίλογο.

Χωρίς μουσική υπόκρουση, με υποδειγματική σκηνοθεσία και με τον Douglas να αποδεικνύει την κλάση του ως ηθοποιός, η ταινία είναι μια δυναμική, σκοτεινή ταινία που αξίζει να ανακαλύψετε. Τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ (σκηνοθεσίας, σεναρίου, α` και β` γυναικείου ρόλου) αλλά τίποτα για τον Douglas. Ο οποίος ασυζητητί έπρεπε εκείνη τη χρονιά να έχει δύο υποψηφιότητες, μία για την παρούσα ταινία και μία για το Ace in the Hole. Ρίξτε και ένα δεύτερο ανάγνωσμα για την ίδια ταινία στην αναφορά του Achilles.

Στον Ίσκιο του δολοφόνου (Sorry, Wrong Number, 1948)
Όλη η ταινία πάνω από ένα τηλέφωνο. Κάτι σαν τον... τηλε-φονικό θάλαμο. Μόνο που εδώ βρισκόμαστε στο 1948, βουτηγμένοι μέσα στον κόσμο του φιλμ-νουάρ. Η ταινία Sorry, Wrong Number έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του είδους και μάλιστα σε πλήρη αφθονία: συνεχή φλας μπακ (ακόμα και φλας μπακ μέσα από φλας μπακ!), νυχτερινά γυρίσματα, απειλητικές σκιές και μια συνεχόμενη κυκλική κίνηση της κάμερας που ενισχύει την αίσθηση του μυστηρίου και της αγωνίας. Η Barbara Stanwyck, κατάκοιτη στο κρεβάτι, προσπαθεί να μάθει τι έχει συμβεί με τον άντρα της τον Burt Lancaster. Από ένα μπλέξιμο των τηλεφωνικών γραμμών θα ακούσει δύο άντρες να σχεδιάζουν ένα φόνο και μόνο αρκετά αργότερα θα καταλάβει ότι το μελλοντικό θύμα είναι η ίδια. Από τη γραμματέα του συζύγου συλλέγει τις πρώτες περίεργες πληροφορίες και σιγά-σιγά το ένα στοιχείο οδηγεί σε κάποιο άλλο, ο ένας την παραπέμπει σε άλλον, για να φτάσει στην τραγική αλήθεια.

Αν εξαιρέσουμε τις λίγο υπερβολικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (η Stanwyck πάντως «τσίμπησε» άλλη μια υποψηφιότητα για όσκαρ), η ταινία του Anatole Litvak είναι μια από τις καλύτερες του είδους της και όχι μόνο. Σημειώστε επίσης ότι το σενάριο βασίστηκε στο... ραδιοφωνικό έργο της Lucille Fletcher.

Το Τελευταίο Ατού (Ace in the Hole, 1951)
Μιας και είναι της μόδας τα δημοσιογραφικά θέματα, σας προτείνουμε την ταινία του Billy Wilder, παραγωγής 1951, με τίτλο Ace in the Hole (Το Τελευταίο Ατού). Ένας κυνικός, ξεπεσμένος και άφραγκος δημοσιογράφος βρίσκει δουλειά στη μικρή πόλη της Αλμπουκέρκης. Εκεί, κάνοντας υπομονή, περιμένει να του σκάσει το μεγάλο θέμα για να μπορέσει να ξαναγυρίσει στις μεγάλες εφημερίδες της Νέας Υόρκης. Και όταν προκύψει η καταπλάκωση ενός καημένου ανθρώπου σε μια σπηλιά, ο δημοσιογράφος θα αψηφήσει τα πάντα για να «φτιάξει» μια πρωτοκλασάτη ιστορία.

Ένα χρόνο μετά την επιτυχία της Λεωφόρου της Δύσης και την κριτική ματιά στα ενδότερα του Χόλιγουντ, ο Wilder αποφασίζει να κατακρίνει τα δημοσιογραφικά ανομήματα πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του. Έχοντας για πρώτο βιολί τον Kirk Douglas (μαζί με το δυναμισμό του), σκιαγράφησε με άνεση το πορτρέτο του κυνικού, σκληρού, αδίστακτου και αμοραλιστή δημοσιογράφου. Η ταινία στην εποχή της δεν άρεσε ούτε στο κοινό ούτε στους κριτικούς, έτσι η εταιρεία την ξαναπροώθησε με διαφορετικό όνομα, The Big Carnival, μήπως και περπατήσει καλύτερα στις αίθουσες αλλά μπα... Με τα χρόνια πάντως άρχισε να θεωρείται —και όχι άδικα— μία από τις καλύτερες δημιουργίες του Wilder με μία από τις καλύτερες ερμηνείες του Douglas.

Τα Λύτρα του Πόνου (Possessed, 1947)
Η Joan Crawford πρωταγωνίστησε το 1931 σε μια άλλη ταινία που λεγόταν Possessed. Εδώ αναφερόμαστε στην ομότιτλη παραγωγή του 1947, η οποία αποδόθηκε στα ελληνικά με τον τίτλο... «Τα λύτρα του πόνου». Και όπως αντιλαμβάνεστε από τον ελληνικό τίτλο, η ταινία αγγίζει κυρίως το μελόδραμα και λιγότερο το νουάρ και μας περιγράφει την ιστορία μιας ιδιωτικής νοσοκόμας (Joan Crawford) η οποία κουράρει την άρρωστη γυναίκα ενός πλουσίου επιχειρηματία (Raymond Massey) και είναι ερωτευμένη μέχρι τελικής πτώσεως με έναν μηχανικό (Van Heflin). Ο τύπος όμως την κλάνει για να δουλέψει στα εργοτάξια του επιχειρηματία και την αφήνει στα κρύα του λουτρού. Στην πορεία η άρρωστη γυναίκα αυτοκτονεί (ενώ εμείς δεν την έχουμε δει ούτε μια φορά!), τα χρόνια περνάνε και παντρεύεται τον επιχειρηματία, μετά από την δικιά του προτροπή. Αργότερα εμφανίζεται ο μηχανικός και κορτάρει την νεαρή κόρη του Massey από τον πρώτο γάμο και φυσικά η πρωταγωνίστριά μας δεν το αντέχει αυτό καθότι είναι ακόμα τρελά ερωτευμένη μαζί του. Όλα αυτά θα πειράξουν τα νεύρα της και θα την οδηγήσουν στα όρια της σχιζοφρένειας. Όλα αυτά, μαζί με το σκοτεινό τέλος, τα παρακολουθούμε ως flash-back ενώ η Crawford έχει εισαχθεί σε κλινική, μετά από μια μεγάλη κρίση.

Μετριότατη ταινία, με κούρασε υπερβολικά το... υπερβολικό σενάριο με την νευρωτική πρωταγωνίστρια και την παρακολούθησα κυρίως για την (ίσως και λίγο υπερβολική) ερμηνεία της Crawford.

---