---

Δευ 19 Μαρ 2007

Withnail and I (1987)

«I cant take aspirins without a drink»

«Φίλε έλα απόψε που πονάω». «Friends will be friends». «Φίλε, μπροστά σου κι αν λυγίσω, τα δάκρια μου και αν θα δείς». «Τhat’s what friends are for». «With a little help from my friends». Ναι, όπως καταλάβατε το σημερινό μας θέμα, σε συνάρτηση πάντα με το φιλμ που φιλοξενούμε, είναι η φιλία. Και κυρίως, ο φίλος. Αυτή η θαρραλέα ψυχή που θα σταθεί δίπλα σου στην ώρα ανάγκης, που θα ρίξει λίγο φως στο σκοτάδι, που θα είναι το σωσίβιο σου όταν το νερό σου έχει φτάσει στα ρουθούνια και εσύ δεν έχεις κολύμπι.

Αυτόν τον τύπο φίλου ξεχάστε τον. Γιατί ο Withnail δεν είναι φίλος-σωσίβιο, αλλά φίλος-άγκυρα.

Παρά την τεράστια αγάπη των Βρετανών για το Withnail Withnail and I, το φιλμ του Bruce Robinson φαίνεται να είναι σχετικά άγνωστο σε ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου κοινού που παραξενεύεται όταν το βρίσκει μονίμως θρονιασμένο στις λίστες με τις καλύτερες κωμωδίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Ίσως γιατί δεν είναι ακριβώς κωμωδία- ή τουλάχιστον είναι τόσο κωμωδία όσο και να ακούς κάποιον να βρίζει τη ζωή, το σύμπαν, τα πάντα επειδή τράκαρε το αυτοκίνητό του, πάτησε περιττώματα και μόλις του έκλεψαν το πορτοφόλι. Εγώ πάντως, θα γελούσα.

Οι ήρωές μας είναι δύο άνεργοι ηθοποιοί, ο Withnail (Richard E. Grant) και ο Marwood (Paul McGann). Ζουν σε ένα βρωμερό διαμέρισμα με θέα ένα κατεδαφισμένο κτίριο, προσπαθούν να αντέξουν τον Βρετανικό χειμώνα χωρίς θέρμανση και αποκαρδιωμένοι διοχετεύουν την πικρία τους σε μορφή χολής ως προς τον υπόλοιπο πλανήτη/ηλιακό σύστημα. Ο Marwood έχει κάποιες εκλάμψεις λογικής: Πιστεύει πως ίσως να υπάρχει κάποια λύση για τα προβλήματά τους αλλά δεν είναι διατεθειμένος να την ψάξει. Προτιμά να ζητά τη γνώμη του Withnail, ενός ανθρώπου που προσπαθεί απεγνωσμένα να αραιώσει την μισανθρωπία του σε ποσότητες αλκοόλ που αντιστοιχούν στην ετήσια αιθυλική κατανάλωση μιας μικρής Σκωτσέζικης κοινότητας. Ο Withnail απορεί για την κατάστασή του, θεωρεί τον εαυτό του υπερβολικά ικανό για να είναι άνεργος, φτωχός και άσημος αλλά επιμένει να κατηγορεί τους πάντες εκτός από τον ίδιο. Με ένα πρόσωπο που αρχίζει να φέρει τα πρώτα σημάδια της παρατεταμένης ασιτίας βγάζει θριαμβευτικούς μονολόγους με μόνο κοινό τον Marwood- «Ι’m a trained actor reduced to the states of a bum!». Καλύπτεται με θερμαντική αλοιφή για να αντέξει το κρύο, ζηλεύει τον οποιονδήποτε κερδίζει κάποιο ρόλο και μελετάει την βλέννα με την οποία διακοσμεί το οδόστρωμα- «Jesus, look at that! Part of a raw potato, that’s the only solid to have passed my lips in the last 60 hours». Ο Marwood, ανασφαλής και παρασυρμένος στο Maelstrom μανιοκατάθλιψης που tour guide τον Withnail προτείνει δειλά μια προσωρινή λύση: «We should go to the country side and rejuvenate», στο οποίο ο σχεδόν νεκροζώντανος Withnail απαντά «Rejuvenate! I m in a park and I m’ practically dead! What good is the country side?». Eυτυχώς που υπάρχει ο θείος Monty (Richard Griffiths).

Ο Monty, θείος του Withnail, είναι ένας ευτραφής καλοπερασάκιας, με καλό γούστο για το κρασί και έναν τρόπο να λέει «Hellooooo» που σε κάνει να εύχεσαι να σου είχε φτάσει η ζώνη ανδρικής αγνότητάς που είχες παραγγείλει από το ebay. «Ι happen to think the cauliflower more beautiful than the rose!» λέει ο Monty, που έχει αναπτύξει ενδιαφέρον για τα λαχανικά, θεωρώντας τα λουλούδια «prostitutes for the bees». Παράλληλα, δεν σταματά να γλυκοκοιτάζει τον Marwood, κάτι που φέρνει στον Withnail μια ιδιοφυή ιδέα: Προκειμένου να εξασφαλίσει το cottage του θείου για τζάμπα διακοπές, δίνει στον Monty όσα στοιχεία χρειάζεται για να υποθέσει πως ο Marwood είναι επίσης φαν των εναλλακτικών σεξουαλικών επαφών, φτάνοντας στο σημείο να του πει πως παλιότερα είχε απορρίψει τις avances του. Ενθουσιασμένος ο Monty παραχωρεί το εξοχικό του στους δύο ήρωες πιστεύοντας πως μια τόσο ευγενική χειρονομία θα ανταμειφθεί στο μέλλον από τον Marwood.

Φυσικά, οι διακοπές τους στην αγγλική εξοχή δεν περιλαμβάνουν senoritas και margaritas-αλλά ούτε καν τα βασικά κομφόρ: Το cottage αποδεικνύεται μια καλύβα. Οι ντόπιοι είναι καχύποπτοι και αφιλόξενοι. Δεν έχουν φαγητό, ξύλα ούτε κάρβουνα. Τσακώνονται με έναν βοσκό και φοβούνται πως το βράδυ θα εισβάλλει στο καλύβι για να τους σκοτώσει. Kαι σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Monty αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να ικανοποιήσει την σαρκική του έλξη προς τον ανύποπτο Marwood και εμφανίζεται και αυτός στην φωλιά των δύο πρωταγωνιστών.

Δεν είναι οι καταστάσεις αυτές που κάνουν το Withnail and I μια cult ταινία. Δεν υπάρχουν σκηνές των οποίων η ύπαρξη να εξοφλείται κωμικά με μια αστεία κατακλείδα, ούτε γρήγοροι διάλογοι σε στυλ αδερφών Marx. Η σημερινή μας ταινία είναι μια χαρακτηριστική μη-κωμωδία, ένα περιτύλιγμα με ατάκες που οι φαν ακόμα επαναλαμβάνουν με θρησκευτική ευλάβεια αλλά και με μια γέμιση που είναι, κατά βάση, 100% μελαγχολική. Μας ενοχλεί που ένας τόσο ετοιμόλογος, καυστικός και ατίθασα αυθάδης νεαρός όπως ο Withnail καταδικάζει τον εαυτό του στη μιζέρια (παρασύροντας μαζί του και τον Marwood) αλλά ταυτόχρονα βρίσκουμε διασκεδαστική (με έναν βαθμό σαδισμού) την αδυναμία του να βελτιώσει τη ζωή του. «How can we possibly know what we should do?» δηλώνει σοβαρότατος και πως μπορείς να μην αγαπήσεις/αντιπαθήσεις έναν μοιρολάτρη 30χρονο κηφήνα; Είναι δειλός («Ι have a heart condition, if you hit me it’s murder» λέει για να αποφύγει έναν καυγά), ενίοτε ανόητος (πίνει υγρό αναπτήρων), φανφάρας («When I strike them they wont know what hit them!») και επαναστάτης («We want the finest wines available to humanity! We want them here and we want them now!». Ο Marwood, σε αντίθεση, υποδύεται τον Pancha δίπλα στον Δον Κιχωτικό Withnail, μια δειλή φωνή λογικής που πνίγεται στις κραυγές παραλογισμού του φίλου του. Ενώ ο ασυγκράτητος Grant παίζει τον Withnail σαν ξεπεσμένος Dandy που αναγκάζεται να γίνει Διογένης via Oscar Wilde, ο McGann επιστρατεύει το ταλέντο του για να κάνει τον Marwood έναν χαρακτήρα πιο συμπαθή, αλλά και γι αυτό πιο ουδέτερο (στην οθόνη) από τον Withnail. Τεράστιες ερμηνείες και οι δύο, απόλυτα φυσικές, που στηρίζουν επάνω τους ένα ολόκληρο φιλμ. Εξαιρετικά γλοιώδης ο Griffiths, που καταφέρνει να μας ανατριχιάσει καθώς κάνει μανιασμένο καμάκι στoν Marwood («Ιt’s society’s crime, not ours!» «I’m not a homosexual Monty!» «Υes you are!») ενώ μια από τις πιο αστείες δευτερεύουσες φιγούρες στο κινηματογραφικό στερέωμα είναι ο Danny (Ralph Brown), εγκεφαλικά καμένος φίλος των ηρώων που με μειλίχιο, υπνωτιστικό τρόπο, αναλύει τις περίεργες θεωρίες του (όπως το ότι οι κομμωτές δουλεύουν για την κυβέρνηση) ή πετάει ανύποπτα κωμικές ατάκες («You could sell pistols to the apostles looking like that»).



Λέγεται πως το πρωτότυπο σενάριο του Bruce Robinson έληγε με τον Withnail να δίνει ένα τέλος στο μαρτύριο του αυτοκτονώντας. Το τέλος που αποφάσισε να γυρίσει για το φιλμ είναι πιο αισιόδοξο. O Marwood καταφέρνει να βρει έναν ρόλο και, ίσως να δώσει ένα νόημα σε αυτό που αποκαλεί ζωή. Έτσι ο Withnail μένει για πρώτη φορά μόνος του και ίσως τότε συνειδητοποιεί πως ακόμα και όταν δεν έχεις φράγκο στην τσέπη, είναι πλούτος να έχεις δίπλα σου κάποιον για να ακούσει τους απαισιόδοξους λεκτικούς καταρράκτες σου. Απαγγέλλοντας Shakespeare με μοναδικό κοινό ένα λύκο, απομακρύνεται κάτω από τη βροχή, με ένα μπουκάλι στο χέρι-όπως ακριβώς θα περιμέναμε από έναν Withnail. Το πώς μια τέτοια σκοτεινή ταινία καταφέρνει να σου αφήσει μια νότα αισιοδοξίας είναι ένα μικρό σεναριακό/σκηνοθετικό θαύμα. Πάλι καλά που δεν το γύρισε ο Paul Haggis.

Ταινία: (8/10)
Αν και οι δικοί μας φίλοι υποδυθούν τους gay προκειμένου να κερδίσουμε τσάμπα διακοπές: (10/10)

---

(1024x768)

Κατεβάστε εδώ το επίσημο Wallpaper της στήλης...

---