---

Τρί 30 Ιαν 2007

WHITAKER: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ FOREST

Συνήθως είμαστε επιφυλακτικοί με τους σταρ που αποφασίζουν να κάνουν μια μετάβαση / μετάλλαξη καριέρας. Είσαι ιδιοφυής quarterback; Συνέχισε να αγκαλιάζεις παθιασμένα την πεπονοειδή μπάλα σου και άσε την ηθοποιία σε άλλους. Ναι, μας τρομάζει ήδη η διόλου απίθανη προοπτική να δούμε τον Beckham σε Χολιγουντιανό πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά κάτι τύποι σαν τον Forest Whitaker μας υπενθυμίζουν να μην είμαστε τόσο απόλυτοι. O γρανιτικός Whitaker ήταν ο κλασσικός νεαρός που μαζί του φλερτάρουν τα διάφορα κολέγια όχι γιατί μπορεί να αναλύσει τον Keats αλλά επειδή μπορεί να «αναγκάσει» την διεύθυνση να παραγγείλει καινούρια τροπαιοθήκη. Γεννημένος στις 16/7/1961 στο Longview του Τexas o Whitaker , όπως κάθε παιδί που ρίχνει δύο κεφάλια στα υπόλοιπα, ασχολήθηκε χωρίς πολλή σκέψη με το football, κάτι που όπως αναφέραμε του άνοιξε τις πόρτες. To περίεργο της υπόθεσης, και ενδεικτικό των φιλοδοξιών του Forest είναι πως με την πρώτη ευκαιρία παράτησε τα γήπεδα και ασχολήθηκε με τη μουσική…και δεν εννοούμε το pop, αλλά την απαιτητική προπόνηση που απαιτεί ένας τενόρος. Ταλαντούχος και εκεί, ο Whitaker κέρδισε άλλες δύο υποτροφίες, η τελευταία από τις οποίες τον οδήγησε στο Berkeley, όπου και αφιερώθηκε οριστικά στα μαθήματα υποκριτικής.

Η αλήθεια είναι πως όσο καλός και να είσαι, το παρουσιαστικό σου πάντα θα επηρεάζει τις επιλογές σου. Και αν όχι για πάντα, σίγουρα μέχρι να πείσεις με κάποιο τρόπο τους παραγωγούς και το κοινό πως είναι αμαρτία να σου πασάρουν ρόλους που αρμόζουν μόνο στην κυκλώπεια διάπλασή σου. Έτσι έγινε και για τον Whitaker, ο οποίος όμως είχε την τύχη να εμφανιστεί για πρώτη φορά στο σινεμά στο Fast Times At Ridgemont High. «Not another teen movie», θα τολμούσαμε να πούμε. Λίγο το ταλαντούχο καστ ( Sean Penn, Judge Reinhold, Jennifer Jason Leigh) και λίγο το σεναριογραφικό ταλέντο του Cameron Crowe, το φιλμ ξέφυγε από τον ορισμό «νεανική κωμωδία» και ήταν επιτυχία ακόμα και σύμφωνα με τους κριτικούς. Φυσικά, τι ρόλος θα μπορούσε να περιμένει τον Whitaker εκτός από αυτόν του παίκτη στην ομάδα football; Υπομονή, σαν αρχή δεν είναι καθόλου άσχημη. Mετά από μερικές τηλεοπτικές εμφανίσεις (η σημαντικότερη στο Hill Street Blues), επιβεβαιώνοντας και πάλι τα προγνωστικά, τον περιμένει άλλος ένας ρόλος αθλητή football στο Vision Quest - φιλμ επικεντρωμένο στον Matthew Modine και την σέξι Linda Fiorentino. O Whitaker έχει άμεση ανάγκη ένα ξεκάρφωμα, κάτι που δεν του είναι δύσκολο όσον αφορά τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις (Τhe Fall Guy, North and South, Amazing Stories) αλλά αποδεικνύεται ουτοπία-τουλάχιστον μέχρι το 1986. Στο The Color of the Money του Scorsese δεν χρειάζονται αθλητές, ενώ στο Platoon της ίδια χρονιάς ο Whitaker κάνει το πολυπόθητο breakthrough. Ο ρόλος του είναι αξιοπρεπής (σε μέγεθος) και το φιλμ του Stone μένει ανεξίτηλο στο κοινό, φέρνοντας τον Big Harold του Whitaker μαζί με τους υπόλοιπους νεαρούς πρωταγωνιστές (Sheen, Dillon, Depp) κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Άραγε ο Forest να τρόμαξε όταν είδε πως ο επόμενος σημαντικός του ρόλος (μετά το Stakeout του 1987) ήταν πάλι σε μια ταινία με θέμα το Vietnam; Μάλλον όχι, αφού δέχτηκε τον ρόλο του Garlick στο Good Morning, Vietnam και πολύ καλά έκανε, αφού η ταινία του Levinson ήταν τεράστια επιτυχία. Όσο για τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν στο Bird του Clint Eastwood, του αξίζει σαν ανταμοιβή μόνο και μόνο γιατί την προηγούμενη χρονιά ήταν στο καστ του Van Damm-ικού «έπους» Bloodsport. Με το Bird ο Whitaker κερδίζει και το βραβείο Best Actor στο φεστιβάλ των Κανών, αποκαλύπτοντας στο κοινό ένα τεράστιο ταλέντο που είναι έγκλημα να περιοριστεί σε δεύτερους ρόλους.

Για την επόμενη δεκαετία, ο Whitaker θα αποφύγει συστηματικά τα wannabe blockbuster. Δεν ξέρουμε αν ήταν συνειδητή επιλογή του αλλά ακόμα και οι ταινίες που ακούστηκαν (The crying Game, Johnny Handsome) δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως υπερπαραγωγές. Ο Forest μοιάζει να προχωράει την καριέρα του ψιθυριστά, επιλέγοντας να δουλέψει με ευφυείς όσο και έξω από τα σχήματα σκηνοθέτες ( Abel Ferrara του Body Snatchers και Robert Altman του Pret-a-porter), να δανείσει τη φιγούρα του σε «μαύρα» φιλμ (A Rage in Harlem) και να δοκιμάσει τις ικανότητές του στην σκηνοθεσία. ( Strapped, Waiting to Exhale). Σαν σκηνοθέτης είναι αναμφίβολα ενθουσιώδης αλλά ακόμα ανώριμος. Παρόλα αυτά η κίνησή του να συνδυάσει την ήδη επιτυχημένη καριέρα του στην υποκριτική σε σινεμά και τηλεόραση με την πιο απαιτητική τέχνη της σκηνοθεσία επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά πως ο Whitaker μισεί την αδράνεια και αναζητά συνεχώς νέες προκλήσεις. Αυτός πρέπει να ήταν και ο λόγος που δέχτηκε ένα τρελό, στα χαρτιά, project: To Ghost Dog του Jim Jarmusch. Ιστορία εκδίκησης, με έναν μοντέρνο samurai-hitman, εμβόλιμη Γιαπωνέζικη φιλοσοφία και soundtrack από τους RZA; Σαν σύλληψη θα μπορούσε να αποτελέσει το υλικό ατέλειωτων σκωπτικών κριτικών αλλά με κάποιο τρόπο, το τελικό αποτέλεσμα εκπλήσσει. Ο Whitaker φαίνεται να έχει υποτάξει για το καλό της τέχνης ακόμα και το μονίμως νωχελικό βλέφαρό του και παρά τις ελάχιστες ατάκες του, ο χαρακτήρας του Ghost Dog μαγνητίζει. Η ταινία είναι μία από τις υποψήφιες για τον Χρυσό Φοίνικα εκείνης της χρονιάς (η χρονιά του Rοsetta, για να εξηγούμαστε) και με μόλις 3 εκατομμύρια εισπράξεων χάθηκε από τα σινεμά αλλά κατάφερε να αναστηθεί στο κύκλωμα των ενοικιάσεων μέσω του ενθουσιασμού όσων το εκτίμησαν.

Έτσι, έχοντας φτάσει σε ένα ζενίθ, ο Whitaker κοίταξε γύρω του και τι είδε; Την ευκαιρία να επιβραβεύσει την ταπεινοφροσύνη του με ένα χοντρό τσεκ, με την υπογραφή του John Travolta. To Battlefield Earth (2000), μεγαλεπήβολο φιλμ-φόρος τιμής στον πατέρα της Σαιεντολογίας ήταν καταστροφή. Εμπορική και ποιοτική καταστροφή, ενώ ο Whitaker με εκείνη την γελοία περούκα μάλλον πρέπει να έκανε ένα σοβαρό διάλογο με τη συνείδηση του. Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα ούτε το 2001, με τα αδιάφορα Green Dragon και The Fourth Angel, ενώ το Panic Room και κυρίως το Phone Booth καταφέρνουν να ξαναβάλουν τον Forest στον κινηματογραφικό χάρτη. Δεύτεροι ρόλοι μεν, και αυτός του Panic Room αρκετά εξευτελιστικός, αλλά όλοι επιτέλεσαν τον σκοπό τους. Κάνοντας ένα διάλειμμα από το σινεμά, ο Whitaker επενδύει στην τηλεοπτική του καριέρα και ανταμείβεται: Όχι τόσο για τον ρόλο του ως αφηγητής στο The Twilight Zone αλλά για το μικρό αλλά ενδιαφέρον Deacons for Defense και τον ρόλο του ως νέμεση του Michael Chiklis σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δράματα που τελευταία βρήκαν το δρόμο στην καλωδιακή τηλεόραση: The Shield.

Mε ασπίδα του τα θετικότατα σχόλια και την ανταπόκριση του κοινού στην εμφάνισή του στο Shield, o Whitaker επιστρέφει στο σινεμά. Πρώτα με το The Marsh, ένα παλιομοδίτικο horror (πιο ενδιαφέρον από αυτά που είναι πλέον στη μόδα) και στη συνέχεια με το The Last King of Scotland. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη δουλειά του μετρ των ντοκιμαντέρ Kevin McDonald και, ας μιλήσουμε ειλικρινά όλοι υποπτεύονταν ότι θα έχει την ίδια μεταχείριση του Hotel Rwanda: Δυνατό δραματικό φιλμ, με εξαιρετικές ερμηνείες αλλά αγνοημένο από την μεγάλη αλυσίδα της κινηματογραφικής διανομής. Είναι ιστορίες που ένα μεγάλο ποσοστό του κοινού αγνοεί ή «φοβάται». Γενοκτονία στη Ρουάντα; Δικτάτορας της Ουγκάντα; Το πώς το φιλμ δεν κατέληξε απλά σε κάποια αξιοπρεπή τηλεοπτική slot είναι θαύμα. Ο Forest Whitaker, πρωταγωνιστής μετά από αρκετό καιρό έδωσε όλο του το είναι στον ρόλο του βάναυσου Idi Amin: Αφοσιώθηκε τόσο πολύ στην μελέτη του Αφρικανού χασάπη που μετά το τέλος των γυρισμάτων του ήταν δύσκολο να μιλήσει χωρίς την Αφρικάνικη προφορά που είχε υιοθετήσει για το ρόλο. Τα αποτελέσματα του tour de force του Whitaker είναι γνωστά: Όχι μόνο υποψηφιότητα για Oscar αλλά και το αδιαφιλονίκητο φαβορί σύμφωνα με όλους τους bookmakers (oι οποίοι όλο και κάτι παραπάνω ξέρουν). Ίσως ήρθε η ώρα για το πρώτο σημαντικό έπαθλο του πρώην footballer και εμείς το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε είναι Amin και πότε.

---