---

Δευ 13 Νοε 2006

Watch Out, We re Mad (1974)

-Αltrimenti?
-Αltrimenti ci arrabiamo!

Οι λόγιοι στραβώνουν τη μούρη τους μπροστά στις ελληνικές βιντεοπαραγωγές του ’80 (και θα τους αντιμετωπίσουμε κατάλληλα). Οι «κουλτουριάρηδες», όρος στον οποίο εγώ προσωπικά δεν με αναγνωρίζω και ας βλέπω με μεγάλη ευχαρίστηση το Citizen Kane ή το Stalker, βρίσκουν παιδαριώδη την ανεξάντλητη Ασιατική kung fu παραγωγή (και η στήλη θα επανέλθει δυναμικά στο θέμα). Οι καλομαθημένοι τη βρίσκουν με την αυτοσαρκαστική κωμικότητα του Woody Allen και απαξιούν να την κατατάξουν στο ίδιο επίπεδο πχ με τον Harold Lloyd.. αλλά ξέρετε κάτι; Το σινεμά δεν είναι μόνο μεγάλα συναισθήματα, μεγάλοι έρωτες και δράμα. Είναι και λούνα παρκ, αλάνα και παδιαρίσματα. Είναι τρικλοποδιές, μπανανόφλουδες, μάχες με τούρτες (ο μέγας Kubrick ήθελε να συμπεριλάβει μια στο Dr Strangelove, αυτό λέει πολλά), φάρσες, κλωτσιές στον πισινό και κυρίως, όπως στην περίπτωση της σημερινής ταινίας, φάπες.

Φάπες, σφαλιάρες, μάπες ή «μαπίδια» -λέξη με την οποία είχε απειλήσει φίλο μου ένας pocket διαστάσεων λεξιπλάστης βλάχος, πείτε το όπως θέλετε, αρκεί να φέρετε στο μυαλό σας για τι ακριβώς μιλάμε. Φάπες με την καλή, φάπες με την ανάστροφη, φάπες με το χαμόγελο στα χείλη, φάπες με ανία, φάπες παιδαγωγικές, φάπες κακόβουλες, φάπες που κάνουν «πλάφ», φάπες που κάνουν «πχχχχ», φάπες κροσέ, φάπες άπερκατ…. Μην υποτιμάτε την δύναμη της φάπας. Respect The Fap, που θα λεγε και ο Tom Cruise στο Magnolia, γιατί η φάπα φτιάχνει καριέρες (πχ Αλέκος Τζανετάκος) και φέρνει το χαμόγελο στα χείλη μας-αρκεί να μην είμαστε οι δέκτες. Και αν ποτέ η φάπα γίνει αντικείμενο μελέτης, ο Bud Spencer και ο Terence Hill θα είναι οι Enrico Fermi και Robert Oppenheimer της.

Oι Ben (Bud Spencer, alias του Carlo Pedersoli) και Kid (Terence Hill, ή αλλιώς Mario Girotti) είναι οι ήρωές μας, και έχουν βάλει στο μάτι το έπαθλο ενός αγώνα δρόμου: Ένα κόκκινο buggy με κίτρινη οροφή (λίγο κακόγουστο με τα σημερινά δεδομένα αλλά μάλλον chick magnet το ΄70). Ο Ben είναι μηχανικός αυτοκινήτων, έχει το συνεργείο του δίπλα σε ένα θορυβώδες Luna Park και περνάει τις μέρες του fifty-fifty ανάμεσα σε δουλειά και μεσημεριανό υπνάκο. Ο Kid δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνει, αλλά κυκλοφορεί με ένα φορτηγό τόσο χρωματιστό που θα έκανε την Priscilla (στο Queen of he Desert) να νιώσει 4 Χ 4. Ο αγώνας είναι επεισοδιακός, με ατυχήματα και προσπεράσεις (κανείς δεν μας εξηγεί πως ο Bud χωράει στο αυτοκίνητο αλλά τέλοσπάντων) και τελικά οι δύο πρωταγωνιστές κόβουν το νήμα ταυτόχρονα. Που να βρεθεί photo-finish στους χωματόδρομους- οι διοργανωτές τους δίνουν το buggy σκεπτόμενοι «και τώρα κόψτε το λαιμό σας» και οι ήρωές μας βρίσκονται μπροστά στο ίδιο δίλημμα με τους Σταυρίδη-Αυλωνίτη στο Κορόιδο Γαμπρέ. Σε ποιον ανήκει το Buggy; «Να το παίξουμε στα χαρτιά» προτείνει ο Kid. «Όχι, στο Bras de fer» αντικρούει ο Ben. Τελικά καταλήγουν στη μέση λύση του διαγωνισμού φαγητού- λουκάνικα και μπύρες, το πιο δυνατό στομάχι κερδίζει. Βλέποντας και μόνο τον Bud Spencer καταλαβαίνει κανείς ότι ο Kid δεν έκανε και την καλύτερη δυνατή συμφωνία αλλά καταφέρνει να κρατηθεί με τιμή στον αγώνα μέχρι την εμφάνιση της…Μαφίας. Δεν ξέρω αν τεχνικά μπορεί να ονομαστεί Μαφία (μιας που το φιλμ διαδραματίζεται στην Ισπανία) αλλά η συμμορία κοστουμαρισμένων μπράβων που διαλύουν το Luna Park, το μπαρ όπου οι Ben και Kid λύνoυν τις διαφορές τους και τελικά και το άμοιρο το Buggy φέρνουν σε οργανωμένο έγκλημα. Ή καλύτερα, σε ανοργάνωτο.

Η επίθεση στο Luna Park είναι ιδέα του Boss (ο John Sharp του Wicker Man), ένας μεσήλικας βουτυρομπεμπές, πλαδαρός σαν τον Jabba The Hut και τόσο άχρηστος στην υπόθεση «έγκλημα» που αναγκάζεται να παίρνει συμβουλές από τον Doctor (Donald Pleasence), υποτιθέμενο mastermind με γερμανική προφορά και γνώστη (;) της ψυχολογίας. Όταν οι δύο ιδιοκτήτες του Buggy εμφανίζονται μπροστά στον Boss δεν του ζητάνε κάτι παράλογο: Θέλουν μόνο ένα buggy σαν αυτό που κατέστρεψαν τα τσιράκια του. Ο Boss είναι έτοιμος να τους κάνει τη χάρη αλλά ο Doctor επεμβαίνει με την Φρουδική ψυχολογία και του εξηγεί ότι οι δύο παρείσακτοι κάνουν σαν κακομαθημένα παιδιά που κλαίνε προκειμένου οι γονείς να τους πάρουν παιχνίδι. Ο Boss αποφασίζει να μην ενδώσει στην απαίτηση των δύο και σαν να μην έφτανε αυτό το δεξί του χέρι, ο Attila (Deogratias Huerta), βάζει φωτιά και στο προσωρινό αυτοκίνητο των πρωταγωνιστών. Τι ακολουθεί;

ΦΑΠΕΣ

Μην αναζητήσετε οτιδήποτε το σοβαρό στο We re Mad, δεν υπάρχει. Η πλοκή; Στοιχειώδης. Οι ερμηνείες; Επίσης. Και όμως, για μένα παραμένει το καλύτερο φιλμ των Spencer-Hill, γυρισμένο με μαεστρία και ικανότητα στο χαμαλίκι από τον Marcello Fondato. Τα περισσότερα από τα στοιχεία του φιλμ παραπέμπουν σε παρωδία γνωστότερων αρχετύπων : O Βoss είναι ένας παλιμπαιδίζων Don Corleone, ο δολοφόνος Paganini (Manuel De Blas) είναι ο μακρινός και ανεκδιήγητος ξάδερφος επιτυχημένων μορφών του χώρου όπως ο Alain Delon του Le Samourai ή ο Lee Marvin του Point Blank ενώ ο Doctor, σαν Tom Hagen και Dr Strangelove μαζί, σπρώχνει το αφεντικό του από λάθος σε λάθος. Η σκηνή της «μονομαχίας» ανάμεσα στους Ben- Kid και τους μαυροντυμένους μοτοσικλετιστές του The Boss έχει τον χαρακτήρα μεσαιωνικού τουρνουά αλλά και μονομαχίας western (το close up στα πρόσωπα των αντιπάλων και η simil-Morricone μουσική δεν αφήνουν αμφιβολίες). Και φυσικά, οι πρωταγωνιστές δεν είναι τίποτε παραπάνω από αυτό που οι Hill-Spencer έμαθαν να κάνουν καλά στην καριέρα τους: Δύο Hardy-Laurel κεφάτοι, καλοπερασάκηδες αλλά και έτοιμοι για δράση αν κάποιος τους προκαλέσει.

Μερικές από τις σκηνές του φιλμ είναι πλέον ιστορικές και οι φαν των Spencer – Hill τις λατρεύουν: H χορωδία της πυροσβεστικής με τον Ben να δίνει ρυθμό με ένα στεντόρειο «Μπομ μπομ μπομ μπομ». Η σύρραξη στο γυμναστήριο του Attila, που εκτός από άφθονες gag (με πρώτη και καλύτερη αυτή του ίδιου του Attila) δίνει τη δυνατότητα στον Hill να κάνει επίδειξη και των ακροβατικών του ικανοτήτων, δέρνοντας κόσμο πάνω στις δοκούς ή στον ίππο ενώ ο Spencer παραμένει ένα Behemoth που δέρνει κόσμο σχεδόν στωικά και σχεδόν κόντρα στη θέλησή του, σαν γονιός που δεν έχει άλλο τρόπο για να δώσει ένα μάθημα στο παιδί του. Εντελώς αντίθετα από το σπαρτιατικό περιβάλλον του γυμναστηρίου, ο τελικός καβγάς γίνεται σε ένα πάρτι της Μαφίας, με τον χώρο καλυμμένο με… μπαλόνια. Μπορεί πολλές φορές η… διακόσμηση να εμποδίζει την οπτική μας αλλά δίνει στο ξύλο που επακολουθεί έναν ανάλαφρο, παιδαριώδη χαρακτήρα, σαν καβγά υπερφυσικών μπεμπέδων σε παιδική χαρά. Μην ξεγελιέστε όμως, οι σφαλιάρες που πέφτουν άφθονες δεν φαίνονται ψεύτικες: Βλέποντας αυτό, η και οποιοδήποτε άλλο φιλμ των δύο ηθοποιών θα θυμηθείτε ότι μια onscreen γροθιά ή σφαλιάρα είναι 100 φορές πιο πιστευτή από τα 35 cuts ανά δευτερόλεπτα μέσα στα οποία δέρνονται οι σύγχρονοι σούπερ ήρωες, σούπερ πράκτορες και δεν συμμαζεύεται. Οι άμοιροι αντίπαλοι, που συνεχίζουν να επιστρέφουν φιλότιμα και για δεύτερο γύρο κακοποίησης, φέρνουν σβούρες, τούμπες, και με Looney Tunes τρόπο πιάνονται κορόιδα από τους πρωταγωνιστές μας απαντώντας σε τηλέφωνα και ακολουθώντας με το βλέμμα μπαλόνια πριν δεχθούν την αναπόφευκτη γροθιά.

Αν θέλαμε να βρούμε ελαττώματα στο φιλμ θα μπορούσαμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο. Από το αυτοκινητάκι που καίγεται σε ένα άτεχνο πλάνο, με τον Fondato να προσπαθεί να μας πείσει ότι πρόκειται για το πραγματικό Buggy έως το φλερτ του Kid με μια όμορφη κοπέλα του Luna Park που το σενάριο ξεχνάει μέσα σε 5 λεπτά, η ταινία είναι θύμα της ίδια της ανεμελιάς της, λες και οι σεναριογράφοι ήταν σίγουροι ότι όλα τα λάθη μπορούν να συγχωρεθούν με το festival ξύλου που παρακολουθούμε. Και ξέρετε κάτι; Είναι αλήθεια. Είναι πολύς κόσμος που αξίζει φάπες και κόσμος που δεν τις άξιζε αλλά τις έφαγε.. είσαι εσύ, Frodo Bagins, σε θέση να… όχι, ένα λεπτό, παρασύρθηκα. Είναι πολύς ο κόσμος που αξίζει να φάει φάπες αλλά για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν μπορούμε να τους τις ρίξουμε. Γι αυτό και το Watch Out, We re Mad, έχει μια λυτρωτική ικανότητα, είναι ένα αποτελεσματικό anger management και μια βαλβίδα πίεσης που ανοίγουμε για να ξεδώσουμε. Τέλος, μια bonus συμβουλή που σε εμένα πιάνει πάντα : Όταν είστε μελαγχολικοί προσπαθήστε να φανταστείτε τον Bud Spencer σε γνωστούς κινηματογραφικούς ρόλους να συμμετέχει σε μάχες με μόνο όπλο την ανοιχτή και ετοιμοπόλεμη παλάμη του (πχ ως Neo να δέρνει εκατοντάδες Agent Smiths). Αν δεν έχετε αποτέλεσμα αντικαταστήστε τον Bud με τον Steven Seagal και επαναλάβετε.



Σφαλιάρες με το χαμόγελο στα χείλη και υπό τους ήχους του «Dune Buggy» των Oliver Onions που παίζει ανελλιπώς σε κάθε σκηνή ξύλου –ίσως ένα από τα πιο εθιστικά b-songs μαζί με το «Υοu ‘re the best» του Karate Kid. Δείτε το Watch Out, We re Mad και θα καταλάβετε πως το φιλμ δίνει την ίδια ένοχη ευχαρίστηση με ένα αγώνα wrestling: Βλέπεις αληθοφανές ξύλο αλλά δεν έχεις τύψεις γιατί είσαι σίγουρος ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν τραυματίζεται.

Ταινία: (7/10)
Αν βρεθεί η ετυμολογική ρίζα του όρου «μαπίδια»: (10/10)

---

(1024x768)

Κατεβάστε εδώ το επίσημο Wallpaper της στήλης...

---