---

Δευ 17 Ιουλ 2006

The Last Dragon (1985)

«Τhat s the only guy who stands between Sho, and total supremacy»

Δεν θυμάμαι πότε ήταν που κατάλαβα για πρώτη φορά την γοητεία που εξασκεί στον κόσμο μια μακρινή κουλτούρα. Ίσως στο τέλος των 80’s, όταν ανάμεσα στην συνηθισμένη μαθητική παρέα με ενδιαφέροντα που δεν έφταναν πέρα από τη μουσική ή τη μπάλα θα υπήρχε κάποιος που έτσι, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, δήλωνε ότι ζει με τον κώδικα τον σαμουράι, ή κάποιος που θα ονόμαζε το κατοικίδιό του Bjiorn Sturlusson γιατί ένιωθε Viking. Το φαινόμενο εξελίχθηκε όταν η δύση ανακάλυψε το New Age και το Βουδισμό και περίεργοι γαλήνιοι γιάπηδες μιλούσαν για το πώς προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το τρίτο τους μάτι, ή να ευθυγραμμίσουν το κάρμα τους (αν κάνω κάτι λάθος, διορθώστε με). Τέλος, στις μέρες μας, το φαινόμενο είναι ανεξέλεγκτο: Ο νεαρός που σου σερβίρει τον καφέ το μεσημέρι έχει στο χέρι του ένα ιδεόγραμμα που σημαίνει «Δύναμη / Επιμονή / Τύχη/ Κοτόπουλο με κάρι», μοντέλες επιδεικνύουν με περηφάνια το tribal tattoo που άλλοτε θα στόλιζε έναν θηριώδη πολεμιστή Μαόρι και κάποιος φοράει στο λαιμό ένα μια δεκάδα χαϊμαλιά που εξασφαλίζουν μακροζωία (ναι, αλλά στους Ζουλού). Που θέλω να καταλήξω: Η κατάχρηση κουλτούρας είναι κωμικό χρυσάφι- όπως και το θέαμα ενός έγχρωμου νεαρού που κυκλοφορεί με κινέζικη ενδυμασία στο Harlem.

Ο ήρωάς μας είναι ο Leroy Green (Taimak), ή όπως τον αποκαλεί ένας μπόμπιρας, Bruce Leeroy. Στην εισαγωγή της ταινίας, ο Leroy προπονείται στις πολεμικές τέχνες με τη βοήθεια ενός ιάπωνα sensei, γρονθοκοπώντας σάκους και πιάνοντας βέλη στον αέρα. Αυτή ΔΕΝ θα είναι η κλασσική ιστορία του underdog-μαθαίνουμε ότι o Leroy είναι στο τελευταίο επίπεδο της εκπαίδευσής του και ο Master δεν έχει τίποτα περισσότερο να του προσφέρει. Για να φτάσει στην πλήρη τελειότητα, που χαρακτηρίζεται από το The Glow (ένα φαινόμενο κατά το οποίο το σώμα λάμπει στο σκοτάδι-πολύ χρήσιμο για όσους πάνε συχνά τουαλέτα τις νύχτες) πρέπει να βρει έναν νέο δάσκαλο, σοφότερο. Που θα τον βρει; Στο Harlem φυσικά. «The wisest man in the universe-he is here, in New York. Take this, it was Bruce Lee’s». (Mα τι έγινε, όλοι οι φωτισμένοι ασιάτες εκπαιδευτές ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Νέα Υόρκη;). Έτσι, ο Leroy ξεκινάει το προσωπικό του ταξίδι, προς αναζήτηση του μυστηριώδη. Στην πορεία θα γνωρίσει την σέξι σταρ της μουσικής Laura Charles (Vanity) που δέχεται τις απειλές ενός αδίστακτου παραγωγού, θα ανακαλύψει τον δάσκαλο που ψάχνει κάπου που δεν τον περιμένει και θα αναμετρηθεί με τον Sho’Nuff: Τον Shogun του Harlem.

Δεν θα περιγράψουμε πολλές από τις σκηνές του φιλμ, αλλά η παρουσίαση του Shogun πρέπει να είναι το απόγειο της Blaxploitation: O Leroy βρίσκεται στην πιο θορυβώδη αίθουσα σινεμά που έχει καταγραφεί ποτέ και παρακολουθεί ταινία με τον Bruce Lee, τρώγοντας pop corn με ξυλάκια! Ξαφνικά, η πόρτα της αίθουσας ανοίγει, και έξι τσιράκια του Shogun παρατάσσονται χτυπώντας παλαμάκια: H επιβλητική σιλουέτα του Sho’Nuff (Julius Carry) επιτέλους εμφανίζεται τραβώντας την προσοχή όλου του κοινού.

- Am I the meanest?
- Sho’Nuff!
- Am I The Prettiest?
- Sho’Nuff!
- Am I the baddest mo-fo low down around this town?
-Sho’ Nuff!
- Well, who am I?
-Sho’ nuff (τρις)
-The Shogun….of Harlem…

Ήδη ένας από τους πιο cult χαρακτήρες στη λίστα μου και πραγματικός σταρ του φιλμ! Ένας πραγματικός πολέμαρχος, που μετακινείται με ασημί φορτηγάκι και ζητάει σαν απόδειξη υποταγής να του φιλήσουν τα Converse! Μπροστά του ο ήρωας μας είναι ο λιγότερο χαρισματικός χαρακτήρας της ταινίας: Έχει φωνή σαν του Michael Jackson, δεν έχει ιδέα τι να κάνει με μια γυναίκα (Ίσως αυτό να είναι το μυστικό: Αν συνεχίσει έτσι θα αρχίσει να λάμπει από μόνος του) μιλάει με ρητά («Those who are bound by desire, see only that which can be held in their hands»)…μέχρι και οι οικογένειά του τον έχει στο δούλεμα. Σε μια σκηνή οικογενειακού δείπνου απευθύνεται στους δικούς του ως Mamma-san και Papa-san, προσεύχεται για το φαγητό που θα τον βοηθήσει να φτιάξει τον body temple και φυσικά προκαλεί τα σχόλια του μάγκα δεκάχρονου αδερφού του: «Stupid old clothes, no mess with no babes..people talk you know!». Κρίμα για τον μικρό, που ευελπιστεί να κερδίσει έναν διαγωνισμό με έπαθλο ένα ραντεβού με την Laura- ο Leroy είναι αυτός που θα τη σώζει συνεχώς από τους γκάνγκστερ του και τελικά θα βάλει μυαλό και θα κατακτήσει το..κάστρο.

Αν και πλασάρεται σαν kung fu film, με μερικές καλογυρισμένες (αλλά τίποτα παραπάνω) σκηνές δράσης, το The Last Dragon είναι πρώτα από όλα μια απολαυστική κωμωδία, με παράλογο χιούμορ ακριβώς γιατί αντιστρέφει την φόρμουλα του είδους: Ο μοναδικός νεαρός ασιάτης στην σχολή του Leroy δεν ξέρει kung fu, αλλά είναι ουσιαστικά μια παρωδία του Ασιατικού σινεμά, ιδίως όταν λέει «I master the art of fighting without knowing how to fight»! O πρωταγωνιστής είναι σχεδόν μετρ των πολεμικών τεχνών αλλά αρχάριος σε ότι αφορά την ζωή και τις σχέσεις. Τις πιο χρήσιμες συμβουλές τις δέχεται όχι από κάποια σεβάσμια φιγούρα αλλά από τον περπατημένο μικρό αδερφό του. Μέχρι και ο πατέρας του είναι ένα οξύμωρο, όπως χαρακτηριστικά λέει: “When I first started my business, people said I was weird. A black man with a pizza shop. Now there is no hungry soul in this town who doesn’t know my slogan: Just directa you feetsa to Daddy Green ΄s pizza!». Ο σκηνοθέτης Michael Schultz συνδυάζει με επιτυχία το φόντο του Harlem με τις επιτηδευμένες ψευτο-ανατολίτικες ατάκες του Venosta, μπλέκοντας Bruce Lee με τη μαύρη περηφάνεια και τις φιλοσοφίες τύπου «Confusion is a part of life. Like vengeance, fear and love» με το boom-box (αξεπέραστο, black-pop soundtrack!) και τις κομπάρσες που μοιάζουν με κλώνους της Cindy Lauper. Επιπλέον χειρίζεται με μπρίο το καστ, που ναι μεν δεν καταπιάνεται με σύνθετους χαρακτήρες (και τι να τους κάνει;) αλλά είναι συμπαθέστατο- πρώτα από όλα με τον Taimak (που δεν ακολούθησε το The Last Dragon με ανάλογες επιτυχίες), με την αισθησιακή Vanity (η οποία πριν μερικά χρόνια ανακάλυψε τον Ιησού και έσβησε από τη μνήμη της το “αμαρτωλό” παρελθόν της ως σταρ) και φυσικά με τον Carry και τον ασυγκράτητο Sho’Nuff του! Στο καστ θα βρείτε και τους William Macy, Chazz Palminteri σε μικρούς ρόλους, που ποιος ξέρει, ίσως να προσπάθησαν να σβήσουν και από το βιογραφικό τους. Εμείς πάντως δεν θα ντρεπόμασταν αν είχαμε πάρει μέρος σε αυτό το αγέραστο αριστούργημα που λέγεται The Last Dragon. Και αν αναρωτιέστε: «αριστούργημα;», η απάντησή μας είναι : Sho’ Nuff!



Ταινία: (7/10)
Αν ο Πρωιμάκης αγοράσει στολή γκέισας: (10/10)

---

(1024x768)

Κατεβάστε εδώ το επίσημο Wallpaper της στήλης...

---