---

Δευ 03 Ιουλ 2006

Robot Monster (1953)

«So, the Calcinator Death Ray really cannot harm you.Your father must be a brilliant scientist.»

Σήμερα θα περάσω κατευθείαν στο ψητό. Ταινίες σαν το Robot Monster με κάνουν να θέλω να εγκαταλείψω το This is Cult , λόγω της εξαιρετικής του επικινδυνότητας. Θέλω να πω, ναι, ίσως υπό μια έννοια να βάζω και γω το λιθαράκι μου στην πολιτιστική ζωή αυτού του τόπου που λέγεται Ελλάδα αλλά αν πρέπει να υποστώ και άλλα φιλμ σαν αυτό του Phil Tucker θα μπορούσα κάλλιστα να κάνω και το πειραματόζωο για φαρμακευτικές εταιρίες- βγάζοντας ένα καλό μεροκάματο (αν και οι τιμές που ξέρω ισχύουν μόνο για την Μεγάλη Βρετανία) και αντιμετωπίζοντας το ίδιο ρίσκο για εγκεφαλικές βλάβες που ρισκάρω με τα φιλμ της στήλης.

Δεν είναι τόσο ότι το φιλμ είναι απαίσιο. Ας μην κοροϊδευόμαστε : Για κάθε The Day the Earth stood still υπήρχαν 100 ανώνυμα φιλμ-κλώνοι, γυρισμένα σε ελάχιστες μέρες και από άτομα που –ελπίζουμε να- είχαν και μια άλλη, σταθερή δουλειά, και δεν περίμεναν να ζήσουν από το ταλέντο τους. Όχι, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας αλλά ο παραλογισμός μιας ταινίας που σε μια μελλοντική κινηματογραφική search engine θα προκύπτει με τον συνδυασμό των keywords «υπέρβαρος γορίλας» και «σκάφανδρο».

Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας ενοχλητικός μπόμπιρας, ο Johnny (Gregory Moffett), πωρωμένος με την επιστημονική φαντασία, που κυκλοφορεί με ένα ψεύτικο όπλο που πετάει φουσκάλες και ένα διαστημικό κράνος και δεν αφήνει σε ησυχία την μικρή αδερφή του. Δεν ξέρουμε που ακριβώς ζει η οικογένεια του μικρού (μητέρα, μικρή αδερφή και μεγάλη αδερφή) αλλά το μόνο που υπάρχει στην περιοχή είναι βράχια και σπηλιές- ίσως το ΄50 τα λατομεία να ήταν η τελευταία λέξη στις επενδύσεις ακινήτων. Το μικρό σπίτι στο νταμάρι. Ο ενοχλητικός μικρός φτάνει σε μια σπηλιά όπου εργάζονται δύο αρχαιολόγοι, που θέλουν να μεταφέρουν μια προϊστορική τοιχογραφία σε ένα μουσείο (;). O πιο ηλικιωμένος από τους δύο, ο Professor (John Mylong), άλλη μια προσθήκη στην λίστα των χαρακτήρων που από Ναζί επιστήμονες κατέληξαν σε b movies, λέει στον μικρό να καθίσει στα πόδια του και του εξηγεί ότι οι αρχαιολόγοι είναι «people who try to find out what men were like way back before they could read or write». Είναι προφανές, τουλάχιστον σε μένα, ότι ο Professor δεν ξέρει καν τι είναι «αρχαιολόγος» και καλά θα κάνει η μάνα των παιδιών να έρθει να τα μαζέψει γιατί στα χέρια του προφέσορα ο μικρός Gregory μάλλον θα καταλήξει να ιδρύει μπάντα σε στυλ Village People. Η μαμά όντως εμφανίζεται και ο έτερος αρχαιολόγος, ο Roy (George Nader) μαγεύεται από την τσαχπίνα μεγαλύτερη αδερφή , Alice Claudia Barrett). Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος αλλά προς το παρόν η χαρούμενη οικογένεια πάει για ένα πικνίκ στη μέση του πουθενά. Όταν όλοι έχουν υποταχθεί στην φυσική διαδικασία της πέψης και κοιμούνται κάτω από τον ήλιο σαν τα φίδια ο Johnny επιστρέφει στις σπηλιές όπου μετά από μια δυνατή λάμψη πέφτει λιπόθυμος ενώ εμείς, που δυστυχώς δεν έχουμε αυτή την τύχη, βλέπουμε ένα άσχετο footage από μάχες μεταξύ δεινόσαυρων και φυσικά τον θρυλικό εξωγήινο γορίλα με το σκάφανδρο.

Αναρωτιέται κανείς σε τι ψυχολογική κατάσταση βρισκόταν ο Wyott Ordung όταν εμπνεύστηκε τη μορφή του κακού της ταινίας, αν και με τέτοιο όνομα σίγουρα πρέπει να κουβαλάς σοβαρά συμπλέγματα που βρίσκουν μια διέξοδο στο σενάριο. Μπορεί να μην είναι καν δικό του έργο, Ίσως ήταν όλα ένα στοίχημα, μια απόπειρα καταγραφής στο Guiness Book of Records για το πιο γελοίο ον που έχει υπάρξει ποτέ (on και Offscreen) ή απλά ο George Barrows πήγε στην γκαρνταρόμπα με εντολή να πάρει την ασημένια στολή του εξωγήινου αλλά έσβησαν τα φώτα και έπιασε ότι βρήκε. Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα, πχ το Creature from the black Lagoon με την τουαλέτα της Rita Hayworth από τη Gilda.

Tι γίνεται τώρα; Τι θέλει ο τριχωτός τύπος που κρύβεται σε μια σπηλιά από όπου παράγονται συνεχώς φούσκες, επικοινωνεί με το αφεντικό του μέσω μια ρετρό-οθόνης ενώ, για κάποιο λόγο, έχει και ένα είδος ghetto blaster του ‘50 ; Ανάθεμα και αν κατάλαβα. Οι Ro-Mans ήρθαν και άλλαξαν τα φώτα στον πλανήτη μας με τρομακτικές ακτίνες (που ο σκηνοθέτης, εντελώς Ed Woodi-ικά χάραξε πάνω στο φιλμ) , μάλλον γιατί δεν ήθελαν να ρισκάρουν πόλεμο με τους γήινους στο μέλλον (Κάποιος τους είπε ότι οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο έξυπνοι και θα εξελιχθούν σε απειλή. Αυτό φυσικά πριν την έλευση της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης ). Έτσι, με τον γορίλα ως εμπροσθοφυλακή και τις φοβερές χειροποίητες ακτίνες , οι Ro-Mans προκάλεσαν έριδες ανάμεσα στα κράτη (που άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους) και τελικά τους εξολόθρευσαν, όλους εκτός από τα 6 άτομα που έχουμε ήδη γνωρίσει και τους κατοίκους κάποιας space platform. Ο γορίλας μαθαίνει ότι ο Professor ανακάλυψε έναν βιολογικό ορό που εξασφαλίζει ανοσία απέναντι σε όλες τις ασθένειες, άρα και στις death rays των εξωγήινων. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, εκτός και αν οι εξωγήινοι εξολόθρευσαν τους ανθρώπους βήχοντας στα μούτρα τους. Οι επιζώντες ζουν σε ένα bunker, το οποίο είναι 4 τοίχοι χωρίς οροφή-επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για τη χρησιμότητά του- και μέσω ενός μόνιτορ μπορούν να επικοινωνούν με τον γορίλα που τους κάνει τη δελεαστική πρόταση «παραδοθείτε και θα σας σκοτώσουμε ανώδυνα».

Δεν ξέρω που βαδίζει το όλο θέμα. Εμένα μου φαίνεται απλά ηλίθιο. Ο γορίλας αναζητά τους έξι επιζώντες, ανακαλύπτοντας πρώτα τη μικρή αδερφή την οποία και σκοτώνει και στη συνέχεια το ζεύγος Roy και Alice που αναλώνει το χρόνο του σε αγνά, βουκολικά ρομαντικά σκηνικά (ο Roy είναι μονίμως ημίγυμνος), όπου από το φόβο του τέρατος αναγκάζονται να συνεννοούνται με νοήματα. Μια σκηνή τόσο περίεργη που σε κάποιους ενδέχεται να προκαλέσει εφιάλτες. Το τέρας τελικά ανακαλύπτει τους δύο εραστές που έχουν προλάβει να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου (στη σεμνή τελετή η Alice είναι με πέπλο, ο Roy και πάλι ημίγυμνος) και σε μια θεόμουρλη σκηνή πάλης, με την Alice να ρίχνει που και που γροθιές στην πλάτη του τέρατος όσο αυτό χτυπάει τον Ray (με την ευλυγισία και τη χάρη 300κιλου ατόμου που παίζει τυφλόμυγα) την απαγάγει.

Υποθέτω ότι πρέπει να μας θυμίσει λίγο το King Kong, στην πιο φετιχιστικό/tabloid εκδοχή του («Gorilla kidnaps earth woman!») αλλά η ομοιότητα είναι μόνο στην τρίχα που καλύπτει τον Ro-Man. Δεν ξέρουμε καν τι θέλει να την κάνει αλλά όταν πάει να της βγάλει το φόρεμα καταλαβαίνουμε ότι ο γορίλα δεν είναι και τόσο βλάκας τελικά. Παρά τις οδηγίες του αρχηγού του, ο Ro-Man επιθυμεί να νιώσει ανθρώπινα συναισθήματα (όπως αυτό της απόρριψης από γυναίκα;) , με το σενάριο να νομίζει ότι παίρνει κάποια τραγική/ φιλοσοφική στροφή και εμάς να παρηγορούμαστε από το γεγονός ότι το φιλμ διαρκεί μόλις λεπτά και όπου να ναι τελειώνει. Ο Great One Ro-Man αποφασίζει για μια στρατηγική καμένης γης (κυριολεκτικά), καταδικάζοντας τους πάντες, μαζί με τον υπηρέτη του. Και μετά…και μετά ξύπνησε.

Ποιος; O Johnny φυσικά. Σε μια εξοργιστική στιγμή, που παραλίγο να μου κοστίσει την τηλεόραση, αποκαλύπτεται ότι όλα αυτά που παρακολουθήσαμε χαραμίζοντας κάτι παραπάνω από μια ώρα της ζωής μας (και που θα θέλουμε πίσω όταν φτάσουμε πχ 80 χρονών) είναι ένα όνειρο του Johnny, που χτύπησε το κεφάλι του και έστειλε το ήδη δυσλειτουργικό υποσυνείδητό του σε tilt. Αν θέλετε να σιγουρευτείτε ότι ο ελάχιστος κοινός διαιρέτης όσων συμμετείχαν σε αυτό το φιλμ ήταν ψυχολογικά προβλήματα, αυτή η φτηνή σεναριακή λύση που πλέον δεν γίνεται δεκτή ούτε σε έκθεση δημοτικού είναι η απόδειξη που ψάχνετε. Ναι, κάποιοι από εσάς θα μου θυμίσετε το Wizard Of Oz αλλά έχω μια απορία: Τι μπορεί αν θέλει ένας φαν του Wizard Of Oz στην στήλη This is Cult!;



Απερίγραπτο ναδίρ ποιότητας, το Robot Monster είναι ένα φιλμ που δίκαια έχει θεοποιηθεί από τους φαν του γνήσια κακού κινηματογράφου. Ξεπερνώντας το «Ένας γορίλας! Με σκάφανδρο!», σιγά σιγά θα ανακαλύψετε ότι το φιλμ είναι ένα πραγματικό κέρας της Αμάλθειας όσον αφορά την γελοιότητα. Οι διάλογοι δεν προσφέρουν τίποτα σε μια πλοκή που ούτως η άλλως πρέπει να ήταν προϊόν ξενυχτιού η κακής παρτίδας bourbon (αν και η ατάκα «You re so bossy you ought to be milked before you come home at night» είναι αντάξια του Mamet) με μια δόση από φτηνή sci –fi τύπου Ron Hubbard, και το καστ πιάνει επίπεδα ανικανότητας πραγματικά αξιοθαύμαστα για όντα με 46 χρωμοσώματα και αντιτακτό αντίχειρα. Πάντως, ο Tucker, που έκανε ελάχιστες ταινίες μετά το Robot Monster (ευτυχώς) έχει ένα θετικό σημείο στο ενεργητικό του: Είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης που μας έχει προσφέρει την εικόνα ενός άμοιρου ηθοποιού, ντυμένο χωρίς το παραμικρό ίχνος αξιοπρέπειας σαν εξωγήινος γορίλας, που τρέχει ατσούμπαλα μέσα σε λιβάδια για εξευτελιστικά, ατελείωτα πλάνα. Υπό μια έννοια, ο David Lynch έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του.

Ταινία: (3/10)
Αν αρχίσω να βλέπω όνειρα εξίσου ασυνάρτητα με το Robot Monster : (10/10)

---

(1024x768)

Κατεβάστε εδώ το επίσημο Wallpaper της στήλης...

---