---

Δευ 24 Απρ 2006

The Black Hole (1979)

«The word "impossible," Mr. Booth, is only found in the dictionary of fools.»

Ας είμαστε ειλικρινείς: Κάποιοι δεν κατάλαβαν με την πρώτη το 2001: A Space Odyssey και έχω συμμετάσχει σε άπειρους καβγάδες με θέμα το αν έχει νόημα ένα φιλμ που φτάνει στα όρια του αποκρυφισμού και αρνείται πεισματικά να δώσει ξεκάθαρες εξηγήσεις για την πλοκή του (το να διαβάσεις το The Sentinel του Arthur Clarke βοηθάει αρκετά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα). Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ένα εκπληκτικό, κατανυκτικό sci-fi, με ελάχιστα λέιζερ και επικεντρωμένο σε αυτό το μυστήριο που λέγεται «διάστημα» έχει ένα appeal που δύσκολα εξισώνεται με οτιδήποτε άλλο, είτε με τα φιλμ που διαδραματίζονται στο βάθος κάποιας ανεξερεύνητης ζούγκλας ή στις αβύσσους των ωκεανών. Το διάστημα είναι διάστημα, είναι το final frontier (που όμως δεν έχει τέλος) στο οποίο ο άνθρωπος κάνει τα βρεφικά του βήματα. Πόσο κακό να είναι λοιπόν ένα φιλμ με τίτλο «The Black Hole»- το απόλυτο συμπαντικό μυστήριο; Αρκετά…

Kαταρχήν, αυτό που μας ενοχλεί είναι η απόλυτη σεναριακή ατολμία της ταινίας. Μπορεί να είναι βασισμένη σε βιβλίο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένας σκηνοθέτης δεν πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Στο κάτω κάτω είναι ή δεν είναι το πρώτο φιλμ της Disney με Parental Guidance rating; Θέλουμε εφιαλτικές εικόνες πανάθεμά σας, θέλουμε σκηνές που δεν έχουμε δει ποτέ, θέλουμε τις ανθρώπινες αντοχές να λυγίζουν μπροστά (ή καλύτερα, μέσα) σε ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να ισοδυναμεί με το μάτι του θεού. ΔΕΝ θέλουμε έναν αξύριστο Maximilian Schell.

Το φιλμ αρχίζει με καλά σημάδια-ή μάλλον με ένα καλό σημάδι, την μουσική του John Barry, μυστηριώδη και με ρίζες στην παλιά καλή sci fi. Στην συνέχεια, μετά από τους απαραίτητους διαλόγους που έχουν σαν σκοπό να κάνουν το κοινό να νιώσει βλάκας, μεταφερόμαστε στην γέφυρα του αστρόπλοιου Palomino, για να γνωρίσουμε το πλήρωμά του: Η πρώτη εντύπωση μας είναι ότι απαρτίζεται από τα άτομα που δεν πέρασαν τις εξετάσεις για να μπουν στο Enterprise. Ο θεσμός της συνταξιοδότησης δεν υπάρχει στο μέλλον; Ποια άκαρδη κυβέρνηση υποχρεώνει τον Ernest Borgnine να συνεχίζει τα αστρικά του ταξίδια; Μαζί με τον Ernest πρωταγωνιστεί και ο Anthony Perkins, σε αναμφισβήτητη παρακμή, λίγα χρόνια πριν επιστρέψει για το Psycho 2. Το Palomino κάνει μια σημαντική ανακάλυψη: Μια τεράστια μαύρη τρύπα και, ακόμα πιο περίεργο, ένα άλλο σκάφος, το Cygnus, εξαφανισμένο χρόνια πριν που τώρα ισορροπεί επικίνδυνα στα όρια της μαύρης τρύπας. Σημείωση: Στο Cygnus υπηρετούσε και ο πατέρας της McCrae, αλλά η Yvette Mimieux λέει τις ατάκες της με τόση απάθεια μπροστά στο γεγονός που αναρωτιόμαστε αν ήταν τσακωμένοι. Το πλήρωμα του Palomino αποφασίζει να ελέγξει το Cygnus για επιζώντες και τελικά ανακαλύπτει τον Dr Hans Reinhard (Schell), έναν επιστήμονα με σημάδια τρέλας αλλά και ιδιοφυΐας (τα ατίθασα μούσια του είναι αλάνθαστο σημάδι) που κυβερνά το διαστημόπλοιο με τη βοήθεια αμέτρητων ρομπότ. Ο δόκτωρ Reinhard έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα αυτοσυντηρούμενο οικοσύστημα μέσα στο Cygnus και όχι μόνο: Είναι δική του η έμπνευση του υπερβαρυτικού πεδίου που κάνει το Cygnus να αντιστέκεται στις βαρυτικές δυνάμεις της μαύρης τρύπας. Το όνειρό του; Να εξερευνήσει το φαινόμενο εκ των έσω.

Τώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, το φιλμ προσπαθεί να ασχοληθεί επιτυχώς με δύο Plotlines, αλλά αποτυγχάνει: Η μία είναι η μοίρα του πληρώματος του Cygnus (είναι ζωντανοί, είναι νεκροί, είναι κάτι ανάμεσα;) και η άλλη η μεγαλομανία του Reinhard που θέλει να προκαλέσει την ίδια τη φύση εισβάλλοντας στην μαύρη τρύπα. Το σενάριο είναι στην καλύτερη περίπτωση μπλεγμένο και είναι σχεδόν κρίμα, μιας που μια ταινία όπως το Forbidden Planet τα κατάφερε καλύτερα χρόνια πριν. Δεν ξέρουμε αν ο Gary Νelson ήθελε να κάνει φιγούρα με τα special effects (υπάρχουν μερικές ωραίες εικόνες καθώς και αμέτρητα χρωματιστά λαμπάκια που αναβοσβήνουν, αν αυτό σας ανακουφίζει) αλλά σίγουρα δεν ξέρει ούτε ο ίδιος που θα καταλήξει το φιλμ: Σε ένα φιλοσοφικό φινάλε τύπου A Space Odyssey ή σε ένα Star Wars-ικό shoot out; O Dr Reinhard, όπως όλοι οι οραματιστές, έχει κακό τέλος και τα τελευταία του λόγια είναι «περισσότερο φως». Ναι, σαν την τελευταία φράση του Goethe, του συγγραφέα του Faust, όπου ένας επιστήμονας αναζητά τη γνώση με τίμημα ακόμα και την ψυχή του. Δεν είμαστε ηλίθιοι και ο συμβολισμός είναι πολύ χοντροκομμένος για να μην τον πιάσουμε, αλλά πέρα από τα λογοτεχνικά παιχνίδια που είναι οι χαρακτήρες; Γιατί πρέπει να χάσουμε τον χρόνο μας παρατηρώντας διαγωνισμούς σκοποβολής ανάμεσα σε ρομπότ; Mιας και μιλήσαμε για ρομπότ… όποιος ανέλαβε το σχεδιασμό του VINCENT (ρομποτάκι στην παράδοση του C3PO, με τη φωνή του Roddy McDowall) πρέπει να μαστιγωθεί με καλώδια. Mπορεί η ταινία να είναι σε παραγωγή Disney αλλά ένα τόσο παιδικό κατασκεύασμα, σχεδόν playmobile, δεν ταιριάζει ούτε στους Power Rangers. Σας προκαλώ να δείτε τον Vincent σε κίνηση και να ΜΗΝ σας έρθει στο μυαλό κάποιος από τους χαρακτήρες του South Park. Τουλάχιστον είναι διαβασμένο (απαγγέλει Κικέρωνα και Μίλτον) και δεν τρελαίνεται σαν τον HAL. Όσο για το υπόλοιπο καστ, ας πούμε απλά ότι ο Roddy McDowall δεσπόζει, ακόμα και αναγκασμένος να δανείσει μόνο τη φωνή του σε ένα σκουπιδοτενεκέ όπως ο Vincent.

Ας περάσουμε και στο ανεκδιήγητο φινάλε. Μετά από 80 λεπτά διαλόγων και ανεπαρκούς μυστηρίου θέλουμε να δούμε τι ακριβώς θα γίνει στην μαύρη τρύπα. Θέλουμε να δούμε το πώς ένα κινηματογραφικό συνεργείο θα επιλέξει να αποδώσει κάτι για το οποίο ούτως η άλλως κανείς δεν έχει ιδέα. Αν περιμένετε κάτι το πρωτοποριακό, ξεχάστε το. Μια βροχή μετεωριτών και ένα κόκκινο τούνελ (από αυτά τα κλασσικά, που βλέπουμε και στα φιλμ με ταξίδι στο χρόνο) είναι ότι έχει να μας προσφέρει το φιλμ. Το πλήρωμα, αυστηρά σε αργή κίνηση (σχεδόν stop motion), υποτίθεται ότι υποφέρει (και εμείς το ίδιο), από την εικόνα σκλάβων που εργάζονται σε έναν πύρινο κόσμο περνάμε σε έναν θολωτό διαδρόμου και τη μορφή ενός αγγέλου (δηλαδή η μαύρη τρύπα είναι μια επικοινωνία παράδεισου και κόλασης;!; H μήπως μια απλή wormhole; Ή και τα δύο;) ενώ η μοναδική σκηνή που μας αρέσει είναι το σώμα του Reinhard που αιωρείται σε κόκκινο διαστημικό φόντο (με τα μαλλιά του να ανεμίζουν…). Φτάνει αυτό για να σωθεί μια ταινία; Όχι. Αλλά θα γινόταν ένα όμορφο screensaver.



Ταινία: (5/10)
Αν ο Eric Cartman είναι βασισμένος στον Πρωιμάκη: (10/10)

---

(1024x768)

Κατεβάστε εδώ το επίσημο Wallpaper της στήλης...

---