---

Δευ 21 Μαρ 2005

Electric Dreams (1984)

Μadeleine + Me = ?

Καλά, τι κόλλημα έχει ακριβώς η Virginia Madsen με τους τύπους ονόματι Miles; 20 χρόνια πριν τον loser του Paul Giamatti η συμπαθητική Virginia ερωτεύτηκε έναν άλλο Miles, αυτή τη φορά αρχιτέκτονα, αλλά εξίσου άτσαλο όσον αφορά το ασθενές φύλο. Βασικά.η όλη υπόθεση του Electric Dreams ακούγεται πολύ πιο σοβαρή από όσο καταλήγει στα χέρια του σκηνοθέτη Steve Barron: Ο Miles Harding (Lenny Von Dohlen) αγοράζει έναν υπολογιστή για να οργανώσει καλύτερα τη ζωή του αλλά μετά από ένα ατύχημα, το άψυχο εργαλείο αποκτά συνείδηση. Στην αρχή βοηθά τον αδέξιο Miles να κερδίσει την καρδιά της νέας του γειτόνισσας, της βιολοντσελίστριας Madeleine (Madsen) αλλά με το πέρασμα του χρόνου αρχίζει να παρουσιάζει κάποια ανησυχητικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπως υπερβολική περιέργεια, εκδικητικότητα και κυρίως ζήλεια για την Madeleine.

H τεχνητή νοημοσύνη (πολλές φορές περιορισμένη στο μεταλλικό σώμα κάποιου ρομπότ) αποτέλεσε εν τη γενέσει της ταυτόχρονα πρόκληση και πρόσφορο έδαφος για τους συγγραφείς, μιας που ήταν ένα παρθένο περιβάλλον που μπορούσαν να αναλύσουν και να διαμορφώσουν κατά τις ανάγκες τους. Μπορεί να γίνει τα πάντα: Βοηθός, φίλος, δολοφόνος. Στην περίπτωση μας, ο Edgar (αυτό είναι το όνομα του υπολογιστή, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος στο τέλος) γέρνει περισσότερο προς το κωμικό και μόνο στο τελευταίο τρίτο της ταινίας γίνεται μια ελαφριά απόπειρα προς την κατεύθυνση του δράματος, με το άμοιρο Pc να προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει την έννοια της αγάπης, κάτι που τελικά θα το οδηγήσει στην τελική του απόφαση. Δεν είναι ο HAL (αν και υπάρχουν σκιές από τη κλασσική ακαμψία σκέψης που χαρακτηρίζει συχνά την τεχνητή νοημοσύνη) αλλά ούτε και απόλυτο comic relief όπως ας πούμε ο Johnny 5. O Rusty Lemorande προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πρωτότυπο ερωτικό τρίγωνο, με την μία πλευρά να είναι ο Εdgar, αλλά δε φαίνεται να έχει την τόλμη να κάνει την υπέρβαση. Ο υπολογιστής μπορεί να ταλαιπωρεί τον Miles (πχ ακυρώνοντάς του τις πιστωτικές κάρτες) αλλά ποτέ δεν γίνεται πραγματική απειλή ή σφήνα στο ρομάντζο, περιορισμένος όπως είναι στο τραπεζάκι του –δε θα με πείραζε να έβλεπα και ένα twist όπως στο μυθιστόρημα το Σπέρμα του Δαίμονα., όπου μια τεχνητή νοημοσύνη παγιδεύει μια γυναίκα με σκοπό να την αφήσει έγκυο. Βέβαια στην περίπτωση αυτή θα είχαμε στοιχεία από horror και ίσως ήταν παρατραβηγμένο ενώ τώρα ο Edgar αρκείται στο ρόλο του Steve Martin στο Roxanne -του ερωτευμένου που επειδή δεν έχει καμιά ελπίδα ανταπόκρισης, βοηθάει τον, ουσιαστικά, αντίζηλό του. Ομολογώ ότι έχω δώσει περισσότερο βάθος στην ταινία από ότι οι δημιουργοί της αλλά αν και είναι μέτρια από πλευράς filmmaking, είναι από αυτές που συμπαθώ πολύ γιατί ενώ χωρίς αμφιβολία εκφράζει την κακόγουστη αισθητική των 80’s το κάνει με έναν τόσο αθώο τρόπο που δεν μου αφήνει την επιλογή να τη θάψω!

Έχουμε λοιπόν τον λιμοκοντόρο ήρωα μας (με παπιγιόν παρακαλώ!) που, μέσα στη φρενίτιδα των νέων τεχνολογιών, πείθεται ότι ένας υπολογιστής θα κάνει τη ζωή του πιο εύκολη. Τώρα, δεν ξέρω από ποιο μαγαζί ψώνισε αλλά πήρε έναν υπολογιστή που μπορεί να ελέγχει τα πάντα, από το κλείδωμα τις εξώπορτας έως την καφετιέρα και την ηλεκτρική οδοντόβουρτσα! Όχι μόνο: O Μiles (ή Moles, όπως καταχωρεί κατά λάθος το όνομά του στο Pc) το συνδέει με τον κεντρικό υπολογιστή της εταιρίας του με την εντολή να απορροφήσει τα πάντα (πάρτα σκληρέ δίσκε!!!) και, πανικόβλητος από το αναπόφευκτο overload αντιμετωπίζει την κατάσταση αδειάζοντας ένα μπουκάλι σαμπάνια πάνω στο άτυχο μηχάνημα (και μετά στεγνώνοντάς το με το σεσουάρ!). Πως είναι δυνατόν να κατηγορήσεις για ανοησία μια ταινία που μεταφέρει την έννοια τόσο μακριά όσο δεν έχει φτάσει ποτέ της; O Edgar πιάνει κανάλια τηλεόρασης,σκέφτεται, γράφει και παίζει μουσική και τελικά ερωτεύεται την Madeleine (μάλλον η σαμπάνια θα ναι) απαιτώντας από τον Miles να της αποκαλύψει ότι ένα Pc είναι αυτό που τον έχει κάνει άνθρωπο! Η Madsen, αδυναμία του Βοζαλή, είναι τόσο αξιαγάπητη και αγαθή όσο απαιτεί ο ρόλος της, δεν κρατάει κακία στον Miles και κυρίως δεν τον ρωτάει ποτέ ευθέως για όσα περίεργα συμβαίνουν στο διαμέρισμά του.Ο Von Dohlen είναι λίγο άχρωμος αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί και ο ρόλος του-η αμηχανία του κάθε φορά που ο Edgar κάνει τη ζωή πατίνι φαίνεται αρκετά πειστική. Σκηνοθετικά, ο Barron είναι άτσαλος στις κινήσεις της κάμεράς του-το ίδιο είναι και ο μοντέρ , αλλά το άτεχνο,απόλυτα 80’s look του φιλμ μάλλον προσθέτει στην καλτ αξία του. Δείτε την απαίσια αλλά ταυτόχρονα όμορφη, με έναν trash τρόπο, σεκάνς του ονείρου του Miles.



Πριν κλείσουμε, μια ειδική αναφορά στο soundtrack.Εκτός από το κομμάτι του Bach που η Madeleine παίζει στο βιολοντσέλο (για μένα ο δεύτερος πιο αναγνωρίσιμος κινηματογραφικός σκοπός μετά από αυτόν του Close Encounters Of The Third Type),την ταινία χαρακτηρίζει το Electric Dreams. Πολλοί είναι αυτοί που θα αρνηθούν ακόμα και στην πυρά ότι απόλαυσαν κάποια από τα τραγούδια των 80’s,στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρισμένα κιτς προχειροδουλειές. Δεν είμαι ένας από αυτούς (με αυτή τη στήλη πως θα μπορούσα άλλωστε;) και έτσι παραδέχομαι ότι που και που επιστρέφει στο μυαλό μου ο σκοπός του Electric Dreams-ιδίως όταν το διαβολομηχάνημα στο οποίο γράφω αυτό το κείμενο αποφασίζει να κάνει το κεφαλιού του.

Ταινία: (5.5/10)
Aν ψοφήσει το Pc του Πρωιμάκη: (10/10)

---

(1024x768)

Κατεβάστε εδώ το επίσημο Wallpaper της στήλης...

---