---

Δευ 09 Αυγ 2004

Nightmare on Elm Street

Χρόνια πριν εξασφαλίσει στον Peter Jackson τα απαραίτητα εκατομμύρια για να γυρίσει το... unfilmable, η New Line Cinema έβαλε το μικρό της λιθαράκι στην ανάσταση του Horror, με τη δημιουργία μιας πραγματικής εικόνας του είδους: Του Freddy Krueger.

O Wes Craven έχει χαρακτηριστεί πολλές φορές ως χαρισματικός σκηνοθέτης που άλλαξε το πρόσωπο του τρόμου. Αυτό είναι αλήθεια για το αρκετά ερασιτεχνικό The Hills have Eyes και λιγότερο για το The Last House On The Left που έχει «γεράσει» απελπιστικά άσχημα- αλλά το A Nightmare On Elm Street - Εφιαλτης στο Δρομο με τις Λευκες είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που προσέφερε ο Αμερικάνος σκηνοθέτης. Δεν ανάστησε το είδος του slasher movie - αυτό το είχε κάνει 6 χρόνια νωρίτερα ο John Carpenter με το Halloween - Η Νυχτα με τις Μασκες. Αλλά εκεί που ο Carpenter είχε παρατραβήξει τα όρια του αποδεκτού, με τον Michael Myers να μην λέει να πεθάνει (κατάσταση που έφτανε να θυμίζει σχεδόν Abrahams-Zucker παρωδία), ο Craven μας αφαιρεί τον πειρασμό να σκεφτούμε λογικά: Ο δολοφόνος αυτή τη φορά παίζει με τους δικούς του κανόνες και στο δικό του γήπεδο.

Βασισμένος σε κάποια άρθρα με θέμα νεαρούς Ασιάτες που αρνούνταν να πέσουν για ύπνο φοβούμενοι ότι κάποιος περιμένει να τους σκοτώσει στα όνειρα τους, ο Craven δημιουργεί τον Freddy Krueger (έναν ρόλο από τον οποίο ο Robert Englund δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει), τον σαδιστή δολοφόνο παιδιών που βρίσκει το θάνατο από τα χέρια των γονιών των θυμάτων του. Από το να αναστηθεί με τους ηλίθιους τρόπους του Jason Voorhes, o Freddy έχει την τύχη να μπορεί να επισκέπτεται ανύποπτους τινέιτζερ (το αγαπημένο κρέας του horror) στα όνειρα τους, αλλά με τις επιπτώσεις των ατσάλινων λεπιδιών του να αντανακλώνται στην πραγματικότητα.



Μετά από μια σύντομη εισαγωγή στην οποία γνωρίζουμε τον δολοφόνο (την ώρα που κατασκευάζει το όπλο του) και τον παρακολουθούμε εν δράσει στον πρώτο εφιάλτη, πεφτει η Trademark ονειρική σεκανς "One two Freddy cοmes for you" και περνάμε μια και καλή στην υπόθεση. Με λίγα λόγια, μια σειρά περίεργων φόνων (ο πρώτος από όλους πιστός στους κανόνες του είδους - με το θύμα να έχει μόλις ξεμπερδέψει με σεξουαλική δραστηριότητα!) θα κινήσουν την περιέργεια της Nancy (Heather Langenkamp), η οποία θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια για τον Freddy Kruger - μιας και είναι ένα από τα υποψήφια θύματα του.



Το καστ είναι καλό, η Langenkamp φέρνει περισσότερο σε ανυπεράσπιστη teenager παρά σε αγοροκόριτσο τύπου Jamie Lee Curtis (γι` αυτό και μας προκαλεί περισσότερη εμπάθεια), ενώ άλλες γνωστές φάτσες περιλαμβάνουν τον John Saxon (ηθοποιό - εικόνα ταινιών αμφίβολης ποιότητας) και φυσικά τον Johnny Depp στον πρώτο του ρόλο. Όσο για τον Englund, μπορεί να μην πολυφαίνεται κάτω από το καμένο προσωπείο του Freddy, αλλά ερμηνεύει με απόλαυση τον ρόλο του –χωρίς να ξέρει βέβαια ότι ψωνίζει από το ίδιο μαγαζί ρούχων με τον Αλέφαντο. Ο Craven φροντίζει την ατμόσφαιρα της ταινίας (ο Freddy φαίνεται να προτιμάει υπόγεια, γεμάτα ατμούς και σωλήνες - ένα είδος μοντέρνας κόλασης - για τα παιχνίδια του) ενώ το σενάριο είναι προσεγμένο -απογοητεύει λίγο μόνο στον τρόπο με τον οποίο η Nancy ξεφορτώνεται τον Freddy, στην τελική αναμέτρηση. Το teen κλίμα δεν εξαντλείται - δυσπιστία των μεγάλων, χαζοτηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα κλπ - και προσφέρει στην ταινία, μιας που ταυτιζόμαστε κι εμείς με τους νεαρούς πρωταγωνιστές που προσπαθούν να ταράξουν τον συντηρητικό ορθολογισμό των μεγάλων, για την ίδια τους την επιβίωση. Το σάουντρακ, που κατά την παράδοση των 80`s φαίνεται να είναι φτιαγμένο σε κανα πεντάλεπτο με συνθεσάιζερ, είναι αποτελεσματικό.



Φυσικά, όπως συμβαίνει με όλους τους serial killers, o Freddy βρίσκει τον δάσκαλο του, που δεν είναι άλλος από τα κατώτερα sequel που ακολούθησαν. Αν έχετε το κουράγιο, ρίξτε μια ματιά στα διασκεδαστικά, μέσα στην αφέλεια τους, Freddy`s Revenge και Dream Warriors (εκεί το πράγμα αρχίζει ήδη να ξεφεύγει). Αποφύγετε τα επόμενα, εκτός και αν έχετε άφθονο χρόνο ή -ειρωνικό ε;-αϋπνίες.



Ταινία: 7,5/10
Αν το πολύ Junk food κάνει τον Πρωιμάκη να έχει εφιάλτες: 10/10

---