---

Σάβ 14 Νοε 2015

Κριτικές Σφηνάκια σε Πρώτη Μετάδοση

Η στήλη φιλοξενεί κριτικές σε μίνι χαρακτήρα, παλιών και νέων ταινιών, παντών ειδών, που ως τώρα δεν είχαν καθόλου κριτική στο cine.gr

Το Κουτί της Πανδώρας (Zero Effect, 1998)
ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ
Ο Ντάριλ Ζίρο είναι ένας πανέξυπνος, αλλά «κοινωνικά ανάπηρος» ιδιωτικός ντετέκτιβ που εκτελεί τη δουλειά του μέσω του πιστού του βοηθού. Όταν όμως προσλαμβάνεται να λύσει μια παράξενη υπόθεση, ο Ζίρο ερωτεύεται την ύποπτη.
Χιούμορ, μυστήριο και δόση ψυχανάλυσης. Από τον Τζέικ Κάζνταν, γιο του Λόρενς, έχουμε μια πρωτότυπη, έξυπνη ιστορία γραμμένη από τον ίδιο, που κατά βάθος εμπνέεται από το concept του Σέρλοκ Χολμς. Ο ήρωας μας (Μπιλ Πούλμαν) είναι κοινωνικά απροσάρμοστος, αγοραφοβικός, ερμητικός (κι ο Χόλμς είναι «λοξός» σε πολλά σημεία), ενώ ο βοηθός του (Μπεν Στίλερ) τον θαυμάζει αλλά και τον ζηλεύει (μήπως κι ο Γουότσον δεν κάνει το ίδιο;). Κι ενώ αντιλαμβάνεται εξ αποστάσεως τα πάντα με το μυαλό του, ξαφνικά αποπροσανατολίζεται από μια γυναίκα (Κιμ Ντίκενς) που λειτουργεί πνευματικά σαν κι αυτόν, όπως η Ιρίνα Άντλερ («Το Σκάνδαλο στη Βοημία»), η μοναδική γυναίκα που ερωτεύτηκε ο Χολμς. Η όλη ίντριγκα μάς ελκύει και με τις ανατροπές, και περιέχει ένα δραματικό στοιχείο που ξεπερνά την κωμωδία. Πυξίδα της αφήγησης είναι βέβαια η ερωτική ιστορία, η οποία δεν απογειώνεται στον βαθμό που υπόσχεται -παραδόξως σαμποτάρεται από την ίδια την πλοκή, που θα έπρεπε να την ενισχύει. Ο Μπιλ Πούλμαν χειρίζεται καλά τον «δυσανάγνωστο» χαρακτήρα και ο Στίλερ ρίχνει μια νότα Ιάγου.

Βαθμολογία: (2.5/5)



Εξομολογήσεις Εραστών (Conversations with Other Women, 2005)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΚΟΜΕΝΤΙ
Ένας νεαρός άντρας καλεσμένος σε μια γαμήλια δεξίωση στη Νέα Υόρκη συναντά μια πρώην του, με την οποία είχε σχέση πριν πολύ καιρό. Όμως, η χημεία ανάμεσά τους δεν έχει σβήσει και αρχίζουν ένα φλογερό φλερτ που κρατά όλη την ώρα της δεξίωσης και συνεχίζεται σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.
Μία από τις ελάχιστες σκηνοθετικές δουλειές του Χανς Κανόσα, αλλά πραγματικά ιδιαίτερη, συγγενεύει με το διαλογικό σινεμά του Λινκλέιτερ και του Ρομέρ. Ο Χανς Κανόσα δουλεύει τα πλάνα του σε split-screen, θέλοντας να δείξει το πως οι δυο τους είναι δυο διαφορετικά σημεία θέασης των πραγμάτων που κάποτε μοιράστηκαν και μοιράζονται. Το παρελθόν δεν είναι κάτι δεδομένο, αλλά πρέπει να ερμηνευθεί για να φωτίσει όχι μόνο το τότε, αλλά και το παρόν. Ενδοσκόπηση στο ερωτικό πεδίο από δυο ευφυείς ανθρώπους που το μεγαλύτερο εμπόδιο τους για την ευτυχία ή λύτρωση είναι ακριβώς ο μεγάλος βαθμός αντίληψης, κόντρα στην ερωτική τους χημεία. Η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και ο Άαρον Έκχαρτ κεντούν στους ρόλους τους και η επιτήδευση ανάμεσα τους ή απέναντι στον θεατή είναι ένα αμυντικό ψυχολογικό εργαλείο. Πίσω από το στυλ, το δράμα αναδύεται ακέραιο. Όταν η Αμερική κάνει ευρωπαϊκό σινεμά.

Βαθμολογία: (3/5)



Ο Σπουδαίος Μπακ Χάουαρντ (The Great Buck Howard, 2008)
ΚΩΜΩΔΙΑ
Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, ένας νεαρός αποφασίζει να γίνει βοηθός ενός φημισμένου μάγου, που όμως έχει χάσει τη λάμψη του, και να τον βοηθήσει να αναστήσει την καταρρέουσα καριέρα του.
Είναι μια feel-good ταινία που δεν καμώνεται ότι θέλει να πει κάτι σπουδαίο, καταφέρνοντας να είναι χαριτωμένη. Ο μάγος Μπακ Χάουαρντ (Τζον Μάλκοβιτς), αν και στη δύση της καριέρας του, εξακολουθεί να γεμίζει μικρές αίθουσες και μάλιστα τελευταία ζητάει από υπηρεσία «pr» να του εξασφαλίσει κάτι καλύτερο (αν και ξενερώνει όταν στέλνουν μια γυναίκα κι όχι έναν παλιό καρχαρία του επαγγέλματος). Ο νεαρός Τρόι κάνει ένα διάλειμμα από τις νομικές του σπουδές παρασυρμένος από τη γοητεία του μάγου, ενώ ανακαλύπτει το romance στην «pr» Έμιλι Μπλαντ. Κανείς ποτέ δεν έχει καταλάβει το μεγάλο κόλπο του Μπακ, πώς μαντεύει σε ποιόν παρευρισκόμενο κάθε βράδυ έχουν δώσει κα κρατήσει το νυχτοκάματο του. Κι ούτε μαθαίνουμε, όπως δεν μαθαίνουμε τίποτε για την πραγματική ζωή του μάγου. Πολύ σωστό σεναριακά, γιατί αυτό που ζωγραφίζει η ταινία με χιουμοριστική διάθεση είναι το όποιο μυστήριο, την όποια μαγεία που μπορεί να αντληθεί απ` τη ζωή, μέσα από τις ατέλειές της. Όλοι παίζουν καλά (εμφανίζεται κι ο πατέρας Χανκς ως πατέρας) και προπάντων ο Μάλκοβιτς.

Βαθμολογία: (2.5/5)



Στην Κόλαση του Ολοκαυτώματος (Adam Resurrected, 2008)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Ο Άνταμ Στάιν δεν κατάφερε να σώσει την οικογένειά του από τους ναζί, κι ο ίδιος γλύτωσε μόνο επειδή ήταν ο κόλακας του διοικητή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτές οι φοβερές αναμνήσεις τον βασανίζουν χρόνια μετά, ενώ νοσηλεύεται σε ίδρυμα.
Σκληρή ταινία, όχι γιατί περιέχει τη συνήθη βία του πολέμου, αλλά γιατί πραγματεύεται τον εξευτελισμό και την ανήκεστο βλάβη που μπορεί να προκαλέσει. Ο ήρωας (Τζεφ Γκόλντμπλουμ) επιζεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, γιατί ο ναζί αξιωματικός (Γουίλεμ Νταφόε) που τον ήξερε ως διασκεδαστή σε καμπαρέ του Βερολίνου, τον κρατάει ως παρατρεχάμενο γελωτοποιό του και μάλιστα σε ρόλο... σκύλου. Στην πραγματικότητα και ο ίδιος ο ναζί υποφέρει από τον όλο παραλογισμό, και μετά τον πόλεμο κάνει τον ήρωα κληρονόμο του. Εκείνος, όμως, έχει απορυθμιστεί ως ανθρώπινο ον και το μόνο πλάσμα που του κινεί το ενδιαφέρον στο άσυλο ανιάτων όπου βρίσκεται στο Ισραήλ είναι ένα επίσης απροσάρμοστο παιδάκι που συμπεριφέρεται ως σκύλος. Ο Γκόλντμπλουμ και ο Νταφόε δίνουν το ρεσιτάλ τους. Δεν είναι φιλμ που το χαζεύεις, θέλει αντοχή. Πάντως, το βιβλίο στο οποίο στηρίζεται έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος και ίσως δεν ικανοποιήσει αυτούς που το έχουν διαβάσει.

Βαθμολογία: (3/5)



Πολύ Καλά Κορίτσια (Very Good Girls, 2013)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Δύο κολλητές φίλες, η Λίλι και η Τζέρι περνούν την τελευταία βδομάδα καλοκαιρινών διακοπών στο Μπρούκλιν, πριν πάνε στο κολέγιο. Υπάρχει κάτι που τις απασχολεί και τις κάνει να βάλουν όρκο μεταξύ τους: να χάσουν την παρθενιά τους πριν τελειώσει η εβδομάδα.
Η υποψήφια για Όσκαρ για το σενάριο του «Τρέχοντας στο Κενό» (1988), Ναόμι Φόνερ (και μητέρα των Τζέικ και Μάγκι Τζίλενχααλ), αυτή τη φορά δεν είναι σε φόρμα. Δεν αναπτύσσει καλά τους χαρακτήρες της, δεν τους δίνει διαλόγους να δουλέψουν και ταυτόχρονα δεν εκμεταλλεύεται δυνατότητες για δευτερεύοντα δράματα των υπόλοιπων χαρακτήρων (γονιών κ.α.), τη στιγμή που το κύριο θέμα, το ρομάντζο σε ιψενικό τρίγωνο, είναι ολότελα τετριμμένο. Η επιλογή της Ντακότα Φάνινγκ και της Ελίζαμπεθ Όλσεν, πάλι, παρά τη μαγνητική παρουσία, ιδιαίτερα της πρώτης, είναι δίκοπο μαχαίρι. Μεγάλες για να `ναι μαθήτριες, μικρές για να `χουν τόσο φιλοσοφημένη σκέψη. Γενικά, είναι προφανής η σχεδίαση για να βγει μια ακόμη ανεξάρτητη ταινία που «παίζει στα σημεία», αλλά αστοχεί μοιάζοντας καθαρά επιτηδευμένη, όπως και στο «συγκινητικό» τέλος.

Βαθμολογία: (1.5/5)



(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

------------
Like us on Facebook or Follow us on Twitter

---