---

Τετ 18 Φεβ 2015

Κριτικές Σφηνάκια σε Πρώτη Μετάδοση

Η στήλη φιλοξενεί κριτικές σε μίνι χαρακτήρα, παλιών και νέων ταινιών, παντών ειδών, που ως τώρα δεν είχαν καθόλου κριτική στο cine.gr

Κυνηγητό Μέσα στη Νύχτα (Into the Night, 1985)
ΚΩΜΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ
Ο Εντ βρίσκεται εκτός ελέγχου: δεν μπορεί να κοιμηθεί, η γυναίκα του τον απατά και η δουλειά του είναι βαρετή. Ένα βράδυ, καθώς οδηγεί στο Λος Άντζελες, καταλήγει στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Λίγο αργότερα, μια όμορφη γυναίκα μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο του και πριν καλά-καλά καταλάβει τι συνέβη, βρίσκεται κυνηγημένος από τέσσερις Ιρανούς.
Την ίδια χρονιά που ο Σκορσέζε γύρισε το «Μετά τα Μεσάνυχτα», έχουμε κι εδώ την ιδέα του να συμβαίνουν πολλά παράξενα και συμπτώσεις στον ήρωα, μέσα σε μία νύχτα. Αλλά το φιλμ του Σκορσέζε κεντράρει στη σάτιρα πάνω στην Νέα Υόρκη ως ένα μεγάλο άσυλο νευρωσικών. Εδώ υπάρχει απλά μια παλαβή ιστορία συμπτώσεων που λειτουργεί ως σινεφιλικό αστείο ή μάλλον ως ένα πάρτι επωνύμων. Μπορεί να πρωταγωνιστούν οι Τζεφ Γκόλντμπλουμ και Μισέλ Φάιφερ ή να βρίσκουμε σε μικρό ρόλο την Ειρήνη Παπά, αλλά παρελαύνουν σε μικρότερους ρόλους ή καμέο εμφανίσεις τόσοι επώνυμοι που δεν προλαβαίνεις να τους μετρήσεις. Μέχρι και σκηνοθέτες, τεχνικοί, μέχρι ο Ντέιβιντ Μπόουι κ.λπ. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει… θέμα, αλλά κάτι που μοιάζει με θρίλερ και εντέλει μας ψυχαγωγεί σαν window-shopping κινηματογραφικής μυθολογίας. Από τον ικανό Τζον Λάντις («Οι Ατσίδες με τα Μπλε», «Ένας Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο») σε στιγμή πλάκας.

Βαθμολογία: (2/5)



Ο Τελευταίος Επιζών (Last Man Standing, 1996)
ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Φτάνοντας σε μια μικρή πόλη, ο πιστολέρο Τζον Σμιθ ανακαλύπτει ότι η ιρλανδική και η ιταλική μαφία βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους. Σίγουρος ότι μπορεί να βγάλει λεφτά από αυτή την υπόθεση, γίνεται μέλος και στις δύο συμμορίες.
Ο Γουόλτερ Χιλ όταν έχει όρεξη μάς δίνει έργα όπως το θρίλερ «48 Ώρες» ή το ιστορικό δράμα «Τζερόνιμο». Όταν δεν είναι σε φόρμα, αυτή η ταινία είναι χαρακτηριστικό αποτέλεσμα. Ωραία, είπε να πάρει την ιδέα του αριστουργηματικού «Γιοζίμπο» του Κουροσάβα (που διασκεύασε έξοχα κι ο Σέρτζιο Λεόνε το 1964 ως «Για Μια Χούφτα Δολάρια») και να κάνει τι; Μια μεταμοντέρνα εκδοχή; Υποτίθεται ότι στη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης, σε μια πολίχνη-σκηνικό με ξυλόσπιτα τύπου 1880 και αυτοκίνητα του 1920, χωρίς κατοίκους εκτός από τους συμμορίτες, τον νεκροθάφτη, τον μπάρμαν και τον σερίφη, με πεθαμένα χρώματα σέπια, χωρίς ιδιαίτερες σεναριακές εξηγήσεις, ο Τζον Σμιθ (Μπρους Γουίλις) κάνει... ασκήσεις ύφους στο ξεπάστρεμα όποιου τολμάει να του τη βγει. Έτσι απλά! Ναι, αλλά και ο φορμαλισμός πρέπει να έχει έναν στόχο... Θα μπορούσε να είναι μια τεράστια σε διάρκεια διαφήμιση για ένα προϊόν life-style -ποτό, αυτοκίνητο κ.λπ.

Βαθμολογία: (1/5)



Εραστές για Μία Νύχτα (One Night Stand, 1997)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Όταν ο Μαξ Καρλάιλ, ένας παντρεμένος άντρας, υποκύπτει στον πόθο μιας βραδιάς με μια άλλη γυναίκα, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τις συναισθηματικές συνέπειες των πράξεών του.
Μετά το «συμφωνικό» «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» και έχοντας αρχικά υπόψη τον ίδιο πρωταγωνιστή (Νίκολας Κέιτζ), ο πολυσχιδής Μάικ Φίγκις (σκηνοθέτης, σεναριογράφος, φωτογράφος, παραγωγός και μουσικοσυνθέτης) μας έδωσε ένα πιο «μινόρε» έργο που παίζει με τις λεπτομέρειες. Η έμπνευση για το στόρι ήταν ο θάνατος από Aids του φωτιστή Στίβεν Γουίτσον, φίλου του σκηνοθέτη (στον οποίο αφιερώνεται η ταινία) και παρά το αρχικό σενάριο του Τζο Έστερχαζ, το ξανάγραψε ο ίδιος όλο απ` την αρχή. Το βασικό στόρι αφορά τους Μαξ (Γουέσλι Σνάιπς) και Κάρεν (Ναστάζια Κίνσκι: αδύναμες ατάκες, σωματική ερμηνεία), αλλά ο Φίγκις δεν ήθελε αυτή η διαπροσωπική σχέση να απορροφήσει όλο το νόημα. Μπορούμε να πούμε ότι ο ήρωας μοιάζει σαν «οδηγός» που μας περνάει μέσα από τις ιστορίες όλων των προσώπων (ιδιαίτερα του πάσχοντα από Aids νεοϋορκέζου φίλου του (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ), μέσα από τα οποία συγκροτούνται στοχασμοί πάνω στο θέμα της αφοσίωσης και της προδοσίας -το σενάριο υπαινίσσεται μια σχέση στο παρελθόν των δυο φίλων βαθύτερη από την φιλική. Όλοι παίζουν εξαιρετικά. Ο Σνάιπς ραφινάτος, στον πιο εσωτερικό ρόλο της καριέρας του, και ο Ρόμπερτ Ντάουνι σε έναν κρίσιμο για το φιλμ ρόλο, δραματικά απομυθοποιητικό μέσω του χιούμορ. Μάστορας της ατμόσφαιρας, ο Φίγκις ολοκληρώνει το δράμα του με δικές του τζαζ συνθέσεις. Εύστοχα εντυπωσιακή δια της ηθελημένης απουσίας της, η απουσία σχολιασμού των διαφυλετικών σχέσεων (λευκοί, μαύροι, Ασιάτες) ως κάτι απόλυτα φυσικό.

Βαθμολογία: (3/5)



Η Μεγάλη Μέρα (Draft Day, 2014)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Την ημέρα της τελικής επιλογής παικτών για το επαγγελματικό πρωτάθλημα αμερικανικού ποδοσφαίρου, ο μάνατζερ Σόνι Γουίβερ έχει μία μοναδική ευκαιρία να σώσει την ομάδα του. Με τι κόστος, όμως;
Ποιους θα διαλέξει; Πώς θα πείσει τους άλλους συντελεστές; Πώς θα χειριστεί την εγκυμοσύνη της καλής του; Ο σκηνοθέτης των «Γκόστμπαστερς» (1, 2) και «ΡΡαντεβού στον Αέρα», Ίβαν Ρίτμαν, αυτή τη φορά «μπαίνει στο τερέν» της αθλητικής ταινίας, προσπαθώντας να συνδυάσει το σασπένς παρασκηνίων με ένα δράμα προσωπικών σχέσεων, φυσικά με τις απαραίτητες χιουμοριστικές πινελιές. Νευρικό μοντάζ, split-screen και cross-cutting φρεσκάρουν έναν κατά βάθος παλαιο-χολιγουντιανό «πυρετό» (όλα συμβαίνουν σ` ένα 24ωρο, με τον χρόνο να πιέζει), με τον Κέβιν Κόστνερ και πάλι σε φόρμα, ύστερα από τόσα χρόνια πτώσης, να παράγει ένταση μέσα από το ψύχραιμο παίξιμο του. Λόγω θέματος, το φιλμ είναι πιο πολύ μια αμερικανική υπόθεση, αλλά δεν παύει να διαθέτει μια παγκόσμια κοινωνική ματιά πάνω στην τρέλα της showbiz. Βέβαια, σε σύγκριση με το «Moneyball» (2011) που διέθετε πολύ δυνατό σενάριο, φαίνεται ασθενέστερο. Με τους Τζένιφερ Γκάρνερ, Φρανκ Λαντζέλα, Έλεν Μπέρστιν κ.α.

Βαθμολογία: (2.5/5)



Ο Παράδεισος Είναι Αληθινός (Heaven Is for Real, 2014)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ, ένας πατέρας προσπαθεί να βρει το κουράγιο και την πίστη για να μοιραστεί με τον κόσμο την απίστευτη εμπειρία του 4χρονου γιου του, ο οποίος... επισκέφτηκε τον Παράδεισο.
Βασισμένο σε μπεστ-σέλερ, και προσεκτικά γραμμένο από τον σεναριογράφο του «Braveheart», Ράνταλ Γουάλας, που εδώ αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία, το φιλμ, που, υποτίθεται, εμπνέεται από αληθινή ιστορία, προσπαθεί, με κάποια προσεκτική πονηριά, να υπερασπισθεί αυτή την αλήθεια, αλλά, για να φαίνεται σοβαρό, μπολιάζει και με ρασιοναλιστικό αντίλογο όπως και με λεπτό χιούμορ. Πάνω απ` όλα, αυτό που εμψυχώνει την αφήγηση είναι η ερμηνεία του υποτιμημένου Γκρεγκ Κίνιαρ (ο πατέρας) που μας δίνει έναν αληθινό χαρακτήρα με αμφιταλάντευση, και δευτερευόντως ο μικρός Κόνορ Κόρουμ στο ντεμπούτο του, που σε αφοπλίζει με την αθωότητα του. Οι σκηνές αναπαράστασης του Παραδείσου υποβιβάζουν το όλο εγχείρημα στο επίπεδο «κατηχητικού».

Βαθμολογία: (1.5/5)



(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

---