---

Τετ 05 Νοε 2014

Κριτικές Σφηνάκια σε Πρώτη Μετάδοση

Η στήλη φιλοξενεί κριτικές σε μίνι χαρακτήρα, παλιών και νέων ταινιών, παντών ειδών, που ως τώρα δεν είχαν καθόλου κριτική στο cine.gr

Το Πέταγμα του Γλάρου (Jonathan Livingston Seagull, 1973)
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΡΑΜΑ
Ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον, ο γλάρος, λατρεύει την περιπέτεια της πτήσης που για τα πουλιά αντιπροσωπεύει την ελευθερία και την έκφραση. Μάταια, όμως. Το σμήνος, μονόχνοτο και βλοσυρό, αντικρούει τον ενθουσιασμό με περιφρόνηση.
Ο Τζόναθαν είναι αποφασισμένος να αναπτύξει νέες τεχνικές πτήσης και να μάθει να βουτάει για ψάρια αντί να ψάχνει τροφή στα σκουπίδια. Παρόλο που ενώ κόστισε 1,5 εκατομμύριο, έβγαλε μόνο 1,6, το φιλμ ακούστηκε, συζητήθηκε πολύ στην εποχή του λόγω της ιδιομορφίας του (ένας γλάρος που σκέφτεται με ανθρώπινη φωνή), της αλληγορίας περί απόδρασης από το κατεστημένο και κατάκτησης μιας υπέρβασης μέσω της αναζήτησης που ταίριαζε με χίπικα οράματα. Βασισμένο σε ένα επιτυχημένο αλλά μάλλον ασήμαντο βιβλίο του Ρίτσαρντ Μπαχ, σήμερα δεν μπορεί να κάνει την ίδια εντύπωση γιατί έχουν γυριστεί αρκετές σοβαρές ταινίες με ζωομορφικούς, κατά βάθος ανθρώπινους, χαρακτήρες. Από τον Χολ Μπάρτλετ, με τον Τζέιμς Φραντσίσκους στη φωνή του Τζόναθαν.

Βαθμολογία: (1.5/5)

Οι Ατσίδες με τα Μπλε (The Blues Brothers, 1980)
ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ
Οι Τζέικ και Έλγουντ Μπλουζ αναζητούν τα υπόλοιπα μέλη του προηγούμενου μουσικού συγκροτήματος τους, για μια συναυλία που θα σώσει την εκκλησία της γειτονιάς τους. Στο κατόπι τους βρίσκεται η αστυνομία κι ένα σωρό ακόμα άλλοι περίεργοι χαρακτήρες.
Όπως δεν μπορείς να εξηγήσεις πώς ένα φασαριόζικο rock-blues κομμάτι μπορεί να σε κάνει «αεροπλάνο» από ενθουσιασμό, άλλο τόσο είναι δύσκολο να πεις γιατί αυτή η παλαβή μουσική κωμωδία που έγραψαν μαζί ο Νταν Ακρόιντ κι ο Τζον Λάντις και σκηνοθέτησε ο δεύτερος, είναι τόσο πετυχημένη. Ένα διαρκές κυνηγητό και συνάντηση με μύθους της έγχρωμης μουσικής: σε ρόλους εστιάτορα (Αρίθα Φράνκλιν), μαγαζάτορα μουσικών οργάνων (Ρέι Τσαρλς), ιεροκήρυκα σε εκκλησία γκόσπελ (Τζέιμς Μπράουν). Οι δυο ήρωες που τους υποδύονται οι Ακρόιντ και Τζον Μπελούσι ήταν ήδη σχεδιασμένοι στο τηλεοπτικό «Saturday Night Live». To «The Blues Brothers» είναι κάτι σαν «Καζαμπλάνκα του ροκ-μπουρλέσκ». Απλά ταίριαξαν όλα, έδεσε η μαγιά, λειτούργησε η χημεία.

Βαθμολογία: (3.5/5)

Μάρτυρας Εγκλήματος (Witness, 1985)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ
Ο ντετέκτιβ Τζον Μπουκ προσπαθεί να βοηθήσει μια Άμις γυναίκα και τον γιο της, ο οποίος ήταν μάρτυρας μιας δολοφονίας που διαπράχθηκε από έναν διεφθαρμένο συνάδελφό του, καταφεύγοντας για προστασία στην απομονωμένη κοινότητα των Άμις.
Σε αυτό το έργο του σπουδαίου αυστραλού Πίτερ Γουίαρ επιτυγχάνεται ένας ευφυής συνδυασμός στοιχείων από το φιλμ νουάρ, το ρομάντζο και το κοινωνικό δράμα με ταυτόχρονο κοινωνιολογικό στοχασμό. Ο κλασικός ντετέκτιβ, ερευνώντας έναν φόνο και υπό καταδίωξη, βρίσκεται ξαφνικά από τη ζούγκλα της αμερικανικής κοινωνίας στην προτεσταντική ουτοπία των (υπαρκτών) Άμις, μια αγροτική κοινωνία εκτός τεχνολογίας, που εξακολουθεί να ζει κατά τα πρότυπα του 17ου αιώνα. Ανάμεσα στην ατομικότητα του φιλελευθερισμού και τη συλλογικότητα ενός θρησκευτικού περίπου κολεκτιβισμού με άκαμπτους ηθικούς κανόνες κι άρνηση της βίας κατά τις χριστιανικές εντολές, ο έρωτας του ντετέκτιβ και της μητέρας του μικρού μάρτυρα καθίσταται ανέφικτος και γι’ αυτό άκρως ρομαντικός, ιδανικός. Ο Γουίαρ κινείται προσεκτικά σε όλα τα επίπεδα, προσέχοντας ώστε ούτε η αστυνομική πλοκή, ούτε η ρετρό γοητεία των Άμις να επισκιάσουν το θέμα του, αλλά αντιθέτως να το αρωματίσουν δραματικά. Χάρισον Φορντ, Κέλι ΜακΓκίλις κι ο μικρός Λούκας Χάας αποδίδουν εξαιρετικά. Άλλωστε, ο Φορντ πριν γίνει ηθοποιός ήταν ξυλουργός, κάτι που έχει να κάνει με τις ανάγκες του ρόλου. Λεπτομέρεια: προσέξτε το πλάνο, προς το τέλος της ταινίας, όπου το αυτοκίνητο των διεφθαρμένων αστυνομικών προβάλλει ελάχιστα από έναν δρόμο-λόφο και ύστερα κάνει όπισθεν κι εξαφανίζεται από τον οπτικό ορίζοντα, σαν αρπακτικό που καιροφυλακτεί. Η υπέροχη γλαφυρότητα της κινηματογραφικής γραφής.

Βαθμολογία: (3.5/5)

Τρελές Σφαίρες (The Naked Gun, 1988)
ΠΑΡΩΔΙΑ
Το Λος Άντζελες ετοιμάζεται να υποδεχτεί τη βασίλισσα της Αγγλίας. Ερευνώντας μια υπόθεση εμπορίας ναρκωτικών, ο ατρόμητος, πλην όμως γκαφατζής, αστυνομικός Φρανκ Ντρέμπιν ανακαλύπτει ότι ο μεγαλοεπιχειρηματίας που κρύβεται πίσω από τη διακίνηση ηρωίνης σχεδιάζει να δολοφονήσει την υψηλή επισκέπτρια.
Ειδικευμένος μια εποχή σε παρωδίες κατασκοπευτικών ταινιών ή ταινιών καταστροφής, ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος (μαζί με τον Τζιμ Έιμπραχαμς), Ντέιβιντ Ζούκερ («Μια Απίθανη... Απίθανη Πτήση», «Άκρως... Τρελό και Απόρρητο»), γύρισε τα δυο πρώτα επεισόδια των «Naked Gun», εμπνεόμενος από την τηλεοπτική σειρά «Police Squad». O ντετέκτιβ Φρανκ Ντρέμπιν (Λέσλι Νίλσεν) είναι ακόμη πιο ηλίθιος από τον επιθεωρητή Κλουζό (των «Ροζ Πάνθηρας»), αλλά τα καταφέρνει χάρη σε απίστευτες συμπτώσεις, αφού φέρει πρώτα την καταστροφή, ενώ στον δρόμο του θα βρεθεί και η αιθέρια Τζέιν Σπένσερ που υποδύεται η Πρισίλα Πρίσλεϊ. Σαχλό χιούμορ, λεκτικό και με γκαγκ, τόσο σαχλό που σε παρασέρνει και γελάς του θανατά, πρώτα γιατί είναι παρανοϊκά υπερβολικό και μετά γιατί ακριβώς σε τουμπάρει. Η κριτική σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Βαθμολογία: (3/5)

An American Rhapsody (2001)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Ένα νεαρό κορίτσι από την Ουγγαρία προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο, όταν βρίσκει μετά από χρόνια τους γονείς της, που τώρα ζουν στις ΗΠΑ και που την είχαν αφήσει πίσω στη χώρα τους το 1950.
Κοινωνικό δράμα που περνάει προσωπικά βιώματα της ουγγρο-αμερικάνας μοντέρ Έβα Γκάρντος που εδώ ντεμπουτάρει γράφοντας και σκηνοθετώντας. Κατά έναν τρόπο, ενώ στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η έφηβη που πρέπει να χειριστεί την πολιτισμική σύγχυση (κομμουνιστική Ουγγαρία-ανέμελη Αμερική των 1960 στα προάστια), το αληθινό δράμα πηγάζει από τη μητέρα που τα ψυχικά τραύματα του σταλινισμού πυροδοτούν έναν προστατευτισμό που πνίγει την κόρη. Το όχι τόσο επιδέξιο σενάριο που έγραψε και ίσως η αυτοπεποίθηση της Γκάρντος στο μοντάζ, την οδηγούν σε πολύ γρήγορες, συνοπτικές σεκάνς για να καλύψει παρελθόν και παρόν, έτσι που δεν δίνει πολλή ευκαιρία στους χαρακτήρες να σχηματισθούν με δραματικό βάθος. Και η Σκάρλετ Γιόχανσον και η Ναστάζια Κίνσκι, ίσα που προλαβαίνουν ενδεικτικά να εκφραστούν. Ωστόσο, υπάρχει αίσθημα, έγνοια για το θέμα, που σε πείθει ότι δεν είναι απλά σινεμά, αλλά βίωμα.

Βαθμολογία: (2/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

---