---

Τετ 21 Αυγ 2013

Κριτικές Σφηνάκια σε Πρώτη Μετάδοση

Η στήλη φιλοξενεί κριτικές σε μίνι χαρακτήρα, παλιών και νέων ταινιών, παντών ειδών, που ως τώρα δεν είχαν καθόλου κριτική στο cine.gr

Επάγγελμα: Ζιγκολό (American Gigolo, 1980)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Ο Τζούλιαν Κέι είναι ένας νεαρός που εργάζεται ως ζιγκολό. Ζει σε ένα άνετο σπίτι, έχει γρήγορο αυτοκίνητο κι ακριβά ρούχα, αλλά ισχυρίζεται ότι ασκεί το επάγγελμα του γιατί του αρέσει να προσφέρει ευχαρίστηση κι όχι για τα χρήματα. Σύντομα, όμως, θα μπλέξει, καθώς θα ερωτευτεί μια από τις πελάτισσες του.
Γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον σεναριογράφο του «Ταξιτζή», Πολ Σρέιντερ, είναι μια άρτια σε όλα τα επίπεδα ταινία (φωτογραφία, παραγωγή) που καταφέρνει να υπερβεί το πρώτο επίπεδο του κοσμοπολίτικου θρίλερ και να ερευνήσει εις βάθος τον χαρακτήρα του ήρωα. Ο Τζούλιαν (Ρίτσαρντ Γκιρ) είναι γοητευτικός, με αξεπέραστο στυλ, άριστος συνοδός και ψυχολόγος των κυριών, όπως και αληθινά συναισθηματικός. Αγαπά, βέβαια, τη λουσάτη ζωή που του προσφέρει το επάγγελμα, αλλά πάνω απ` όλα θέλει να προσφέρει ερωτική συγκίνηση στις πελάτισσες κι όχι απλά σεξ. Κατά βάθος, υποφέρει από μοναξιά ποθώντας να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτή τη μοναξιά καταγράφει έξοχα κι ελλειπτικά ο Σρέιντερ, πίσω από τη λάμψη και το αστυνομικό μυστήριο. Πολύ σωστή η Λορίν Χάτον, στον ρόλο της γυναίκας γερουσιαστή που τον ερωτεύεται, κι ο Έκτορ Ελιζόντο ως αστυνομικός που γίνεται ο εφιάλτης του Τζούλιαν. Ο Γκιρ στις δόξες του.
Βαθμολογία: (2.5/5)

Χαμός στην Τσάιναταουν (Big Trouble in Little China, 1986)
ΚΩΜΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Ένας σατανικός μάγος δύο χιλιάδων ετών απαγάγει μια κοπέλα πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα βρει τη χαμένη του νιότη. Αμέσως, ο αγαπημένος της και οι φίλοι του ξεκινούν ένα φοβερό κυνηγητό για να την σώσουν.
Είναι από τις πρώτες χολιγουντιανές παραγωγές που θυμίζουν περιπέτειες κόμικ. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης Τζον Κάρπεντερ είπε ότι ήθελε ο ήρωας του να θυμίζει κάπως τον Τζον Γούειν, να κινείται προς την περιπέτεια απλά με το (λανθασμένο ή σωστό) ένστικτο. Αν προσθέσεις και λίγο Ιντιάνα Τζόουνς, βγαίνει το πορτραίτο. Οι καταδιώξεις στα (φανταστικά) άδυτα τη καλιφορνέζικης Τσάιναταουν, με αρχαίους μάγους και θρύλους, πνεύματα κακοποιά και καλά της κινεζικής μυθολογίας, εννοείται με εξαιρετικά εφέ, στο πρώτο μισάωρο και κάτι σε εντυπωσιάζουν (τουλάχιστον τότε, ήταν πρωτοπορία) αλλά, μετά την όλη ιδέα και το στήσιμο της, μετά δηλαδή το πρώτο 40λεπτο, το φιλμ ανακυκλώνεται χωρίς εξέλιξη. Βαριέσαι, λίγο ή πολύ.
Βαθμολογία: (2.5/5)

Στο Φως της Μέρας (Daylight, 1996)
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Έκρηξη σε υποθαλάσσιο τούνελ της Νέας Υόρκης έχει ως αποτέλεσμα να φράξουν οι είσοδοι και να παγιδευτούν άνθρωποι. Ένας πρώην διασώστης αναλαμβάνει να φτάσει κοντά στους επιζώντες, ενώ τα υποστυλώματα υποχωρούν και το νερό πλημμυρίζει σιγά-σιγά τον χώρο.
Το φιλμ αναβιώνει το είδος «καταστροφής» που ήταν μόδα στα 1970. Παγιδευμένοι άνθρωποι μέσα στο τούνελ κι ένας αφανής ήρωας (Σιλβέστερ Σταλόνε) που θα τους σώσει. Υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί, ο παλικαράς, ο εξυπνάκιας, ο οξύθυμος, ένα σκυλί, ποντίκια που ίσως μας δείξουν διεξόδους, προπέλες μεγάλων ανεμιστήρων από τις οποίες πρέπει να περάσει ο ήρωας στυλ «Κάστρο του Τακέσι», μια μεγάλη φωτιά που κανονικά θα είχε εξαντλήσει το οξυγόνο απ` την αρχή κ.λπ. Τέλος πάντων, μια παραγωγή που πατάει πάνω σε όλα τα κλισέ.. αλλά μια καλή παραγωγή και με έναν πειστικό ως συνήθως Σταλόνε-ήρωα. Δια χειρός του Ρομπ Κοέν («Οι Μαχητές των Δρόμων», «xXx: Ο Απόλυτος Πράκτορας»).
Βαθμολογία: (1.5/5)

Παιχνίδια Διαφθοράς (The Corruptor, 1999)
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Με τη βοήθεια ενός αστυνομικού, ένας ντετέκτιβ του τμήματος μετανάστευσης προσπαθεί να σταματήσει τη διακίνηση ναρκωτικών από κινεζικές συμμορίες. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν οι Κινέζοι επιχειρούν να δωροδοκήσουν τον ντετέκτιβ.
Το ασιατικό σινεμά δράσης μεταφέρεται από το Χονγκ Κονγκ στην Τσάιναταουν της Νέας Υόρκης, με βασικό πρωταγωνιστή το μεγάλο αστέρι Τσόου Γιουν Φατ, γνωστό μας κι από τις συνεργασίες με τον Τζον Γου, αλλά και τους κινέζους μετρ του καλλιτεχνικού σινεμά. Και ναι, είναι ιδανικός για τον ρόλο, αλλά όχι ο σεναριογράφος Ρόμπερτ Πούτσι κι ο σκηνοθέτης Τζέιμς Φόλεϊ (που μας έδωσε την εξαιρετική κοινωνική μελέτη «Οικόπεδα με Θέα») για να κάνουν μια τέτοια ταινία. Υπάρχουν όλα τα στοιχεία, από τη δράση και τη χορογραφία των πλάνων, μέχρι τη διαφθορά και τους γκρίζους χαρακτήρες, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει κατασκευή, δεν σε πείθει. Θα ` θελε να είναι «Hard Boiled» («Ο Τιμωρός του Χονγκ Κονγκ», 1992), αλλά δεν. Και ο Μαρκ Γουόλμπεργκ δεν ταιριάζει στον ρόλο του ντετέκτιβ.
Βαθμολογία: (1.5/5)

Στην Πηγή του Έρωτα (Hope Springs, 2003)
ΚΟΜΕΝΤΙ
Όταν ένας βρετανός καλλιτέχνης ανακαλύπτει ότι η αρραβωνιαστικιά του, μια σέξι αλλά ολίγον στρίγκλα κοπέλα, παντρεύεται έναν άλλο άντρα, εγκαταλείπει την πατρίδα του κι απομονώνεται σε απόμερη αμερικανική πόλη. Εκεί, ασχολείται με την τέχνη, αλλά και τον έρωτα.
Υπάρχουν φάσεις που ζητάμε ένα καλό και πλούσιο γεύμα κι άλλες που θέλουμε ένα μπισκοτάκι κι αυτό με απαλή γεύση. Τέτοιο μπισκοτάκι είναι και η ταινία αυτή. Πολύ απλή ιστορία, ελάχιστη πλοκή, τρεις χαμηλόφωνοι χαρακτήρες με τις εσωτερικές τους εντάσεις και η κάπως απολαυστικά ιδιόρρυθμη μικρή πόλη στο Βερμόντ. Ο Κόλιν Φερθ είναι όπως πάντα ντροπαλός, η Μίνι Ντράιβερ η τσαούσα αρραβωνιαστικιά που θα επανεμφανιστεί στη ζωή του και θα τον διεκδικήσει ξανά από την νέα του γνωριμία, η οποία με τη σειρά της είναι ελαφρώς «αλλούτερη», αλλά γλυκός χαρακτήρας. Ότι πρέπει για μια ανάπαυλα στον καναπέ παρακολουθώντας μια ιστορία με Άγγλους στην Αμερική. Βασίζεται στο βιβλίο «New Cardiff» του Τσαρλς Γουέμπ, συγγραφέα και του περίφημου «Πρωτάρη» που είχε μεταφέρει στο σινεμά ο Μάικ Νίκολς με πρωταγωνιστή τον Ντάστιν Χόφμαν.
Βαθμολογία: (2/5)

Απόλυτο Σκοτάδι (Vanishing on 7th Street, 2010)
ΤΡΟΜΟΥ
Μια ανεξήγητη συσκότιση βυθίζει το Ντιτρόιτ στο απόλυτο σκοτάδι. Μέχρι να ξημερώσει, μόνο μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχει επιβιώσει, αλλά κι αυτοί σύντομα αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν από το σκοτάδι.
Σίγουρα μια κατώτερη ταινία του Μπραντ Άντερσον από το «Υπερσιβηρικός», πιο πρωτότυπη βέβαια από το πιο πρόσφατο «The Call», αλλά για τους φίλους του τρόμου παρέχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Γιατί αυτό δούλεψε ο σκηνοθέτης, την ατμόσφαιρα του σκοταδιού και της απειλής που αντιπροσωπεύει, αδιαφορώντας που το πρόχειρο σενάριο του Άντονι Τζασγουίνσκι ούτε δουλεύει χαρακτήρες, ούτε μας δίνει καμιά απάντηση για τα όσα συμβαίνουν. Έτσι, όσο καλά και να παίζουν οι Χέιντεν Κρίστενσεν και Θάντι Νιούτον, οι ήρωες δεν αποκτούν ιδιαίτερη υπόσταση και μένει μονάχα η διαχείριση του φόβου μέσα από τη σκηνοθεσία.
Βαθμολογία: (1.5/5)

Sparkle: Ο Δρόμος προς την Επιτυχία (Sparkle, 2012)
ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΡΑΜΑ
Με φόντο την Αμερική της δεκαετίας του 1960, τρεις ταλαντούχες αδερφές ιδρύουν το δικό τους γυναικείο μουσικό συγκρότημα. Η δόξα και η επιτυχία, όμως, έρχονται συνήθως με κάποιο τίμημα.
To «Sparkle» του 1976 σε σενάριο του Τζόελ Σουμάχερ ήταν το πρώτο φιλμ (μελό, εννοείται) που εμπνεόταν από τις ιστορίες των γυναικείων φωνητικών γκρουπ της Motown και ιδιαίτερα των Supremes. Το 2006, είχαμε την πιο έξυπνη διαχείριση μιας τέτοιας ιστορίας από τον Μπιλ Κόντον με το «Dreamgirls». Στο παρόν, ο Σαλίμ Ακίλ, με ένα σενάριο όλο κλισέ, επιστρατεύει τη Γουίτνεϊ Χιούστον στην τελευταία εμφάνιση της ζωής της, ως μητέρα, η οποία τραγουδά μία και μόνη φορά στην εκκλησία ένα γκόσπελ που μας συγκινεί, όχι βέβαια με τη χαμένη πια δεξιοτεχνία, αλλά με την ψυχή, το γνήσιο αίσθημα που αυτή εκφράζει. Παράλληλα, υπάρχει και η βγαλμένη από το «American Idol» Τζόρντιν Σπαρκς. Εδώ κι εκεί υπάρχουν ενδιαφέρουσες σκηνές, η μουσική σε αποζημιώνει συχνά, αλλά το σύνολο δεν ξεπερνά τη μετριότητα.
Βαθμολογία: (2/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

---