---

Τετ 19 Ιουν 2013

Κριτικές Σφηνάκια σε Πρώτη Μετάδοση

Η στήλη φιλοξενεί κριτικές σε μίνι χαρακτήρα, παλιών και νέων ταινιών, παντών ειδών, που ως τώρα δεν είχαν καθόλου κριτική στο cine.gr

Ώρες Αγωνίας (Desperate Hours, 1990)
ΘΡΙΛΕΡ
Ο Μπόσγουορθ είναι ένας ευφυής φυλακόβιος που κατορθώνει να δραπετεύσει. Στην αναζήτηση καταφυγίου αυτός και οι δύο του συνεργάτες θα εισβάλλουν στο σπίτι της οικογένειας Κορνέλ, ασκώντας ψυχολογική και νοητική βία. Ο Τσάντλερ, φιλότιμος πράκτορας του FBI, αναλαμβάνει τις έρευνες για τον εντοπισμό της επικίνδυνης συμμορίας.
Αν ο Μάικλ Τσιμίνο έχει μείνει στη μνήμη σας ως ο σκηνοθέτης του σπουδαίου «Ελαφοκυνηγού», εδώ ξεχάστε το. Πρόκειται για ένα αναμάσημα πολλών θρίλερ σε ένα θεματικό στιλ της δεκαετίας του 1950 - ειδικότερα εμπνέεται από ένα ομότιτλο φιλμ του 1955 με τον Μπόγκαρτ. Όμως, ο Τσιμίνο έχει ρίξει όλο το βάρος στη στιλιστική σκηνοθεσία, ενδιαφερόμενος για τα πλάνα του και αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα. Το στόρι δεν έχει λογικό έρεισμα από την ίδια τη βασική του ιδέα (ο δραπέτης αντί να παραμείνει αφανής, πάει και στήνει όλη αυτή την ομηρία-υπερπαραγωγή χωρίς λόγο!), μέχρι και πολλές λεπτομέρειες. Όλοι η ηθοποιοί καλούνται να παίξουν υπερβολικά σαν να πρόκειται για μελόδραμα: ο «τρελός» Μίκι Ρουρκ στις δόξες του είναι μια ταινία από μόνος του, η σοφιστικέ πράκτορας του FBI Λίντσεϊ Κρουζ είναι μια άλλη ταινία από μόνη της, οι Άντονι Χόπκινς και Μίμι Ρότζερς (το ζευγάρι) απλά συνεισφέρουν χωρίς αποτέλεσμα. Ωστόσο, η καλή σκηνοθεσία υπάρχει...
Βαθμολογία: (2/5)



Ντάρκμαν (Darkman, 1990)
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Ο Πέιτον Γουέστλεϊκ είναι ένας επιστήμονας που μόλις ανακάλυψε μια μέθοδο προσθετικής δέρματος. Ένας γκάγκστερ επιτίθενται στον Πέιτον κι αυτός κατακαίγεται και πιστεύεται ως νεκρός. Όμως, δεν είναι νεκρός και ως Ντάρκμαν θέλει να πάρει την εκδίκηση του κάνοντας χρήση της εφεύρεσης του.
Από τις πρώτες ταινίες του Σαμ Ράιμι (που αργότερα θα αναλάμβανε τα «Spider-man»), αποτελεί έναν φόρος τιμής σε παλιούς ήρωες εκείνης της κόμικ και γκόθικ φιλολογίας που έχει να κάνει με τραγικούς χαρακτήρες. Είναι πιο πολύ μια τομογραφία της ψυχικής αγωνίας ενός ηρωικού απόκληρου, παρά μια ψυχαγωγία υπερδυνάμεων. Στην επιτυχία συμβάλλει και η σκηνοθεσία του Ράιμι με πολλά εξπρεσιονιστικά πλάνα και η ερμηνεία του Λίαμ Νίσον που ξέρει πολύ καλά να συνδυάζει το δράμα με τον ηρωισμό.
Βαθμολογία: (3/5)



Μπομπ Ρόμπερτς (Bob Roberts, 1992)
ΣΑΤΙΡΑ
Ένας ελπιδοφόρος υποψήφιος για τη γερουσία ενώνεται με έναν τραγουδιστή της φολκ μουσικής και κάνουν έναν δίσκο που κάνει τρομακτική επιτυχία. Σύντομα ανεβαίνουν πολύ ψηλά στις προτιμήσεις αποδεικνύοντας έτσι ότι η εικόνα και λίγη τύχη σημαίνουν περισσότερα σήμερα από τα εμπεριστατωμένα πολιτικά επιχειρήματα.
Από τις καλύτερες αμερικάνικες πολιτικές ταινίες, δια χειρός Τιμ Ρόμπινς που έγραψε και το σενάριο όπως και κάποια από τα τραγούδια. Το φιλμ υποτίθεται ότι είναι ένα ντοκιμαντέρ που γυρίζει η αγγλική τηλεόραση γύρω από την εκστρατεία αυτού του ιδιόρρυθμου υποψήφιου γερουσιαστή που γίνεται αρχικά δημοφιλής ως κάντρι τραγουδοποιός, με στίχους φυσικά «πατριωτικούς» με την έννοια ότι υποστηρίζουν το αμερικανικό όνειρο. Κι ενώ τα οικονομικά συμφέροντα προετοιμάζουν το έδαφος για να αρχίσει ένα νέο Βιετνάμ στο Ιράκ, αυτός ο «κατεργάρης» που χρησιμοποιεί δημόσιο χρήμα για την εκστρατεία του (χρήμα που θα πήγαινε για στέγαση φτωχών) αποπροσανατολίζει τον κόσμο μιλώντας τη γλώσσα που αγαπά: «θέλω να γίνω πλούσιος, αυτό θέλουμε όλοι, πάμε να σβήσουμε το πνεύμα των 1960», δηλαδή το πνεύμα της αμφισβήτησης και της ελεύθερης πολιτικής σκέψης. Τραγικός λαϊκισμός και βρώμικα κόλπα ηρωποίησης κρυμμένα πίσω από ένα χαμογελαστό, σχεδόν παιδικά αθώο πρόσωπο, ακυρώνουν τη φωνή της λογικής που έρχεται από τον αντίπαλο. Αλλά αυτό που κυρίως πετυχαίνει ο Ρόμπινς σε αυτή την παρωδία, πέρα από την κατασκευή ειδώλων μέσα από τα ΜΜΕ και το star-system (πράγματα που έχουμε ξαναδεί), είναι ο τρόπος που καταγράφει τους ανυποψίαστους πολίτες, έτοιμους πάντα να την πατήσουν και να λατρέψουν ένα νέο θεό που τους υπόσχεται ευτυχία χωρίς εξηγήσεις και χωρίς κόστος. Καθώς εξελίσσεται η ταινία, η σταδιακή επιμονή της κάμερας στην ειδωλολατρία της μάζας συλλαμβάνει μια ατμόσφαιρα απίστευτα τραγική μέσα στη γελοιότητά της.
Βαθμολογία: (4/5)



Air Force One (1997)
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Ένα ταξίδι με το αεροπλάνο Air Force Οne ξεκινά κι εκτός από την οικογένεια του αμερικανού προέδρου, στο αεροπλάνο ταξιδεύει μια ομάδα ρώσων τρομοκρατών που θέλουν την απελευθέρωση του αρχηγού τους. Ο πρόεδρος αποφασίζει να μείνει στο αεροπλάνο για να προστατέψει την οικογένεια του.
Ένα στόρι που βασίζεται στην ιδέα να βάλεις έναν αμερικανό πρόεδρο να αντιμετωπίζει προσωπικά τρομοκράτες, κινδυνεύει εύκολα να ξεπέσει σε απλή πατριωτική φούσκα -κι ως ένα βαθμό είναι. Όχι, όμως, όταν έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία ο ικανότατος Βόλφγκανγκ Πέτερσον («Το Υποβρύχιο», «Καταιγίδα») και τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Χάρισον Φορντ. Ο συγκεκριμένος πρόεδρος είναι βετεράνος του Βιετνάμ, αλλά κι ένας σοβαρός ηγέτης. Ο Φορντ τον ενσαρκώνει ως ήρωα χωρίς το στοιχείο της υπερβολής. Είναι έξυπνος, ψύχραιμος, πεισματάρης. Αυτό που θα έπρεπε να είναι κάθε πλανητάρχης… Και ο Πέτερσον αφηγείται όχι με πρωτοτυπίες, αλλά ακολουθώντας τις γερές συνταγές του παλιού κλασικού σινεμά, με την προσοχή στους χαρακτήρες, το σωστό μοντάζ, ρυθμό, άρα σασπένς κ.λπ. Απολύτως λειτουργικοί, στον ρόλο του αρχιτρομοκράτη ο Γκάρι Όλντμαν και σε αυτόν της αντιπροέδρου η Γκλεν Κλόουζ. Βέβαια, δεν παύει να είναι ένα παραμύθι, μια περιπέτεια.
Βαθμολογία: (2/5)



Άτρωτοι (Ironclad, 2011)
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΠΟΧΗΣ
Το 1215, οι βαρόνοι της Αγγλίας αναγκάζουν τον τύραννο βασιλιά Ιωάννη να παραχωρήσει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες. Σύντομα, ο βασιλιάς αθετεί το λόγο του κι αρχίζει μια αιματηρή επίθεση ενάντια σ` αυτούς που τον εξευτέλισαν.
Γύρω από την περίφημη Μάγκνα Κάρτα που αναγκάστηκε να υπογράψει ο Ιωάννης ο Ακτήμων (αδελφός του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου) και η οποία περιόριζε την απόλυτη εξουσία του βασιλιά, στήνεται μια μικρή ταινία που θέλει να μοιάζει πολύ σπουδαιότερη απ` ότι είναι και στην πραγματικότητα θυμίζει δύο επεισόδια τηλεοπτικής σειράς. Μερικές βαθυστόχαστες ατάκες διανθίζουν τις μεσαιωνικές σφαγές, με έναν Πολ Τζιαμάτι να παριστάνει εντυπωσιακά τον αλλόφρονα κι αιμοσταγή Ιωάννη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Σκέτη πολεμική φασαρία χωρίς πραγματική δραματική ουσία. Μια παρωδία αλά Μόντι Πάιθον θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα. Άλλωστε, ο Ιωάννης, μικροπρεπής κι αλαζόνας, έχει μείνει στην ιστορία μάλλον ως αρνητικό πρόσωπο. Με τους Τζέιμς Πιούρφοϊ και Μπράιαν Κοξ. Από τον Τζόναθαν Ίνγκλις («Minotaur»).
Βαθμολογία: (1.5/5)



Γλυκόπικρη Καρδιά (Ma Part du Gateau, 2011)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Όταν χάνει τη δουλειά της στο εργοστάσιο, μια νεαρή μητέρα αποφασίζει να ψάξει δουλειά στο Παρίσι. Σύντομα, προσλαμβάνεται ως οικιακή βοηθός στο διαμέρισμα ενός ωραίου αλλά αλαζονικού χρηματιστή.
...Που δεν είναι άλλος από τον υπεύθυνο του κλεισίματος του εργοστάσιου. Σύντομα, η Φρανς (όνομα συμβολικό) θα αναλάβει πολύ περισσότερα από το νοικοκυριό, καθώς θα γίνει η νταντά του νηπίου που παρατά η πρώην στο διαμέρισμα, αλλά και η εικονική συνοδός σε επαγγελματικά ραντεβού του, ενώ ο ίδιος θα φάει χυλόπιτα από μια «μπίμπο», για να καταλήξουν όλα σε ταξικές κόντρες με εργάτες κ.λπ. Ο mainstream σκηνοθέτης Σεντρίκ Κλαπίς («Paris»), σε δικό του σενάριο πάνω στο μοτίβο «η εργάτρια και ο καπιταλιστής», αποφεύγει πολλά κλισέ, δείχνει τον παιδισμό, την αρσενική ανωριμότητα που προϋποθέτει το παιχνίδι της αγοράς, αναδεικνύει τη γυναικεία σοφία και στηρίζεται κυρίως στις πολύ καλές ερμηνείες της Καρίν Βιάρ (κυρίως) και του Ζιλ Λελούς.
Βαθμολογία: (2/5)



Το Φιλί της Πεταλούδας (Un Baiser Papillon, 2011)
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ
Μια τραγική διάγνωση φέρνει μια μητέρα αντιμέτωπη με τον θάνατο, αλλά παράλληλα δίνει πολύτιμα μαθήματα ζωής τόσο στην ίδια όσο και στους οικείους της.
Μια οικογενειακή ταινία εντός κι εκτός οθόνης αφού η ηθοποιός Καρίν Σιλά στο ντεμπούτο της ως σκηνοθέτιδα επιστρατεύει τον άντρα της, Βενσάν Περέζ, και τα ίδια της τα παιδιά από αυτόν και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος κάνει και μια καμέο εμφάνιση. Το θέμα είναι ότι στο σενάριο της εμπλέκει τόσους πολλούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, ώστε οι βασικοί καταντάνε κι αυτοί σχηματικές φιγούρες παγιδευμένες σε ένα μελόδραμα χωρίς κεντρικό νόημα, πέρα από το γενικό «έτσι είναι η ζωή». Δεν είναι απορίας άξιο που το φιλμ πάτωσε. Με τους Βαλέρια Γκολίνο, Έλσα Ζιλμπερστίν, Βενσάν Περέζ, Σελίν ντε Φρανς κ.α.
Βαθμολογία: (1.5/5)



(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

---