---

Τετ 07 Νοε 2012

Κριτικές Σφηνάκια σε Πρώτη Μετάδοση

Η στήλη φιλοξενεί κριτικές σε μίνι χαρακτήρα, παλιών και νέων ταινιών, παντών ειδών, που ως τώρα δεν είχαν καθόλου κριτική στο cine.gr

Μονομαχία στο Ελ Πάσο (Per Qualche Dollaro in Piu, 1965)
ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ
Δύο γνωστοί κυνηγοί επικηρυγμένων φτάνουν ως το Ελ Πάσο, προκειμένου να συλλάβουν έναν επικίνδυνο ληστή. Παρά τον έντονο ανταγωνισμό τους, ο μόνος τρόπος να τα καταφέρουν είναι να συμμαχήσουν.
«Για Μια Χούφτα Δολάρια», «Μονομαχία στο Ελ Πάσο», «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος». Η τριλογία του Σέρτζιο Λεόνε με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ, που ανήγαγε τα γουέστερν σπαγγέτι σε μεγάλη κινηματογραφική τέχνη. Όλα τα στοιχεία του Φαρ Ουέστ (ο ατρόμητος πιστολάς με το ατάραχο παρουσιαστικό, η ληστεία, ο επικηρυγμένος, το σαλούν, οι μονομαχίες, οι αχανείς πεδιάδες) ανάγονται σε μια μυθική σφαίρα του κυρίαρχου αρσενικού και συνθέτονται ως απόλυτη φόρμα (το σινεμά «κοιτάει» το γουέστερν, «κοιτάει» το σινεμά) υπό την κυριαρχία της κάμερας που συλλαμβάνει μεγάλα πανοραμικά πλάνα ή πολύ κοντινά γκρο σε σκληρά ανέκφραστα πρόσωπα, ενώ ο χρόνος κυλά μεθοδικά, με πανέξυπνο στατικό σασπένς, καταγράφοντας αναμονές των αναμετρήσεων. Σε αυτό το δεύτερο φιλμ, ο Λεόνε κινείται σε μια ευρεία δραματουργική γκάμα, από το παραμυθένιο στοιχείο της αλάνθαστης σκόπευσης που ολοκληρώνεται με ένα άγγιγμα από χιούμορ, έως τη σχεδόν σαιξπηρικού ύφους δραματική απόδοση του χαρακτήρα του αρχιληστή, μέσα από μια υπολανθάνουσα ιστορία εκδίκησης και κάθαρσης, ενώ η τόσο οργανικά δεμένη επική μουσική του Ένιο Μορικόνε αποθεώνει το όλο αποτέλεσμα. Σπάνια τόσο καλλιτεχνικά, αισθητικά έργα, είχαν τόσο μεγάλη λαϊκή απήχηση.
Βαθμολογία: (4/5)



Το Γύρισμα της Τύχης (Reversal of Fortune, 1990)
ΔΡΑΜΑ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ
Ο αινιγματικός Κλάους φον Μπούλοφ, μετά από δύο καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος του για απόπειρα ανθρωποκτονίας εναντίον της βαθύπλουτης συζύγου του, αναθέτει στον καθηγητή της νομικής στο Χάρβαρντ, Άλαν Ντέρσοβιτς, την υπεράσπιση του, ενώ η σύζυγός του βρίσκεται ακόμα σε κώμα.
To σενάριο του Νίκολας Καζάν είναι βασισμένο στο βιβλίο του ίδιου του νομικού και καθηγητή του Χάρβαρντ, Άλαν Μ. Ντέρσοβιτς, που είχε αναλάβει την υπόθεση. Αλλά πρόθεση του σκηνοθέτη Μπάρμπετ Σρέντερ («Νέα Γυναίκα, Μόνη, Ψάχνει») δεν είναι να διαλευκάνει σταδιακά ένα μυστήριο αλλά να το κρατήσει μέχρι τέλους μυστήριο, οξύνοντας έτσι τις εντυπώσεις που αφήνουν οι βασικοί χαρακτήρες. Ο Τζέρεμι Άιρονς δίνει ρεσιτάλ ως ένας πλούσιος με στυλ, με κλάση και συμπεριφορά που σκιάζει τις παραμέτρους και ο Ρον Σίλβερ ενσαρκώνει επίσης θαυμάσια τον νομικό που ιντριγκάρεται από τους βαθμούς δυσκολίας της υπόθεσης, πιστεύοντας ταυτόχρονα στο Δίκαιο. Όσο για την Γκλεν Κλόουζ (η σύζυγος) αποδίδει με άνεση και την αριστοκρατική γοητεία της σε φάσεις ακμής, όσο και την εξαθλίωση της από το αλκοόλ και τα φάρμακα. Κοντολογίς, ένα πιθανό έγκλημα γίνεται δυσεπίλυτο όταν υπάρχει μια παλαιών καιρών φινέτσα και διπλωματία που θολώνει την όποια κατεργαριά. Το ίδιο το νομικό σύστημα είναι τόσο περίπλοκο που έρχεται και «παντρεύεται» με τη σοφιστικέ ιδιοσυγκρασία του Κλάους.
Βαθμολογία: (3/5)



Κληρονομιά ενός Εγκλήματος (Flesh and Bone, 1993)
ΔΡΑΜΑ
Τριάντα χρόνια μετά που ο Άρλις βλέπει τη δολοφονία μιας οικογένειας από τον πατέρα του, συναντά την Κέι που τυγχάνει να είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που γλίτωσε. Όταν επιστρέφει ο πατέρας του, οι παλιές πληγές ξανανοίγουν.
Ο Στιβ Κλοβς μάς είχε δώσει το υπέροχο «Σχέσεις Πάθους» με τη Μισέλ Φάιφερ και τους αδελφούς Μπρίτζες. Στην παρούσα ταινία, της οποίας υπογράφει και το σενάριο, μοιάζει να θέλει να συνεχίσει την θεματική του (ζωές που δεν γίνεται να λυτρωθούν, με τον έρωτα ιδανικά ανεκπλήρωτο), αλλά η χημεία απουσιάζει ή δεν είναι αποτελεσματική. Ο Ντένις Κουέιντ παίζει τόσο υπαινικτικά που αποδυναμώνει τα αισθήματα, η Μεγκ Ράιαν μπερδεύει λίγο το εσωτερικό της τραύμα και τον αποτυχημένο γάμο της με τη μάσκα λαμπρότητας και ζωντάνιας που φοράει προς τα έξω και ο Τζέιμς Κάαν φαίνεται να αποδίδει τον ρόλο του κουρασμένα, σε αντίθεση με τη Γκουίνεθ Πάλτροου που αποδίδει θαυμάσια στον ρόλο της φίλης του πατέρα. Η αρχική σκηνή τους εγκλήματος έχει κάτι από τον ποιητικό ρεαλισμό του «Εν Ψυχρώ» (1967), αλλά γενικότερα ο Κλοβς χάνει το δραματικό δέσιμο κάτω από τον ανοιχτό ουρανό του Τέξας, όπως τον κατείχε στα μπαρ και τα ξενοδοχεία της άλλης του ταινίας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι ένα σοβαρό δράμα.
Βαθμολογία: (2.5/5)



Hachiko: Η Ιστορία ενός Σκύλου (Hachiko: A Dog’s Story, 2009) ΔΡΑΜΑ
Ο καθηγητής Πάρκερ Γουίλσον βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο σκυλί στο σταθμό των τρένων και το παίρνει στο σπίτι του με σκοπό να το επιστρέψει στον ιδιοκτήτη του. Όταν κανένας δεν διεκδικεί το σκυλί, ο καθηγητής αποφασίζει να το κρατήσει.
Πράγματι υπήρξε ένας σκύλος Ακίτα στην Ιαπωνία που μετά από το θάνατο του αφέντη του, συνέχισε να τον περιμένει στο σταθμό του τρένου μέχρι να πεθάνει και το ίδιο - του έχουν κάνει και άγαλμα. Την ιστορία μετέφερε στην οθόνη ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Σεϊτζίρο Κογιάμα το 1987, σε σενάριο του Κανέτο Σίντο. Πάνω στο ίδιο σενάριο έγινε και η διασκευή από τον Στίβεν Π. Λίντσεϊ, ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Λάσε Χάλστρομ που μας έδωσε τα «Chocolat» (2000) και «Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ» (1993). Μην περιμένετε κάποια πλοκή, όλη η ιστορία αφορά την βαθιά σχέση του κλασικού μουσικού (ο Ρίτσαρντ Γκιρ θα την καταβρήκε) με το σκυλί και τις δυσκολίες με τη γυναίκα του που δεν συμπαθούσε γενικά τα τετράποδα. Κατά έναν τρόπο, το σκυλί αντικαθιστά τον γιο που δεν έχει. Η ιστορία είναι όντως δακρύβρεχτη αλλά πείθει.
Βαθμολογία: (2.5/5)



Σιγά τα Γαλάζια Αίματα (Your Highness, 2011)
ΚΩΜΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Ένας αλαζόνας, τεμπέλης κι αθυρόστομος πρίγκιπας και ο σεμνός, γενναίος και ξακουστός αδερφός του αναγκάζονται να συνεργαστούν για να σώσουν το βασίλειο του πατέρα τους και μία γυναίκα.
Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Τζορτζ Γκριν κινείται στον χώρο του ανεξάρτητου σινεμά, άλλοτε με διάθεση κοινωνικού στοχασμού («Τζορτζ Ουάσινγκτον», 2000), άλλοτε προσεγγίζοντας θέματα καρδιάς ως δραμεντί («Για Όλα τα Αληθινά Κορίτσια», 2003) κι άλλοτε στήνοντας έξυπνα «κουλές» κωμωδίες. Εδώ, όμως, του ξεφεύγει το «κουλό» και τον πάει στο είδος της ανεγκέφαλης σάτιρας των ιπποτικών ταινιών, με χονδροειδή λεκτικά αστεία αρεστά σε εφήβους, όπου έχουμε να κάνουμε με «αμελέτητα» Μινώταυρου και μια φουριόζα Νάταλι Πόρτμαν να βλαστημάει και να σπαθίζει λυσσασμένη. Το σενάριο του Ντάνι ΜακΜπράιντ δίνει την ευκαιρία στον ίδιο να το παίξει ανεπρόκοπος γιος, πολιτικά ανορθόδοξος με τις σημερινές αντιλήψεις. Κατά τόπους εύστοχο στα αστεία, συνολικά άστοχο. Στον ρόλο του γενναίου ο Τζέιμς Φράνκο.
Βαθμολογία: (1.5/5)



Το Λυκόφως Συνεχίζεται: Μαύρα Μεσάνυχτα (Breaking Wind, 2011)
ΚΩΜΩΔΙΑ
Η νεαρή θνητή Στέλα αναγκάζεται να επιλέξει ανάμεσα στον ματαιόδοξο μα γοητευτικό βρικόλακα Εντουαρντ και τον εριστικό λυκάνθρωπο Τζέικομπ. Η τριλογία «Twilight Saga» έχει μια δραματική όψη, αλλά και μια ελαφράδα από μόνη της. Δεν χρειάζεται παρά να πειράξεις ελαφρά τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις, ώστε αυτό που φαντάζει ως ρομαντικό δράμα να αποκαλυφθεί ως σαπουνόπερα. Οι δημιουργοί, όμως, αυτής της παρωδίας κάνουν το γνωστό λάθος να το ξεφτιλίσουν με χοντράδες πάσης φύσεως, πετυχαίνοντας μόνο να κάνουν τη νεανική σειρά να φαντάζει πιο σοβαρή απ’ ότι είναι. Από τον Κρεγκ Μος που μέχρι τώρα δεν έχει να επιδείξει τίποτε της προκοπής.
Βαθμολογία: 0/5



Game Change (2012)
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Το 2008, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον υποψήφιο πρόεδρο Τζον ΜακΚέιν πολύ πίσω από τον αντίπαλο του, Μπαράκ Ομπάμα. Ο επικοινωνιολόγος του εισηγείται κάτι ριζοσπαστικό: την επιλογή της συντηρητικής Σάρα Πάλιν, ως αντιπροέδρου.
Ενδιαφέρουσα τηλεταινία που επικεντρώνεται στο πώς η φαινομενολογία των εικόνων-παραστάσεων μπορεί να εξαπατήσει όχι μόνο πληθυσμιακές ομάδες, αλλά και τους ίδιους τους χειριστές αυτών των εικόνων που πλασάρουν. Η Σάρα Πάλιν δεν ήταν μια ιδεολόγος της δεξιάς, αλλά μια λαϊκιά, αμόρφωτη συντηρητική γυναίκα που είχε το χάρισμα να συγκινεί κάποια πλήθη με το ταμπεραμέντο της, όπως σε ένα ριάλιτι. Αργότερα, οι μάνατζερ της τράβαγαν τα μαλλιά τους βλέποντας την να πετάει «κοτσάνες» σε εθνικά δίκτυα, προβάλλοντας μια γιγαντιαία άγνοια επί παντός επιστητού και την ίδια αργότερα να καταρρακώνεται μη μπορώντας να καταλάβει γιατί της άλλαξαν τα φώτα «αφού ο λαός την αγαπάει». Χωρίς φιγουρατζίδικες μιμήσεις αλά Μέριλ Στριπ (ως Θάτσερ), η Τζούλιαν Μουρ πολύ σοφά μπαίνει στο πετσί της αληθινής Πάλιν κι όχι της ψεύτικης περσόνας, αποδίδοντας το δράμα ενός αθέλητου κλόουν στο -πάντα σικέ- πολιτικό παιχνίδι.
Βαθμολογία: (2.5/5)



(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

---