---

Τετ 26 Σεπ 2012

Κριτικές Σφηνάκια σε Πρώτη Μετάδοση

Η στήλη φιλοξενεί κριτικές σε μίνι χαρακτήρα, παλιών και νέων ταινιών, παντών ειδών, που ως τώρα δεν είχαν καθόλου κριτική στο cine.gr

Διαζύγιο αλά Αμερικανικά (Divorce American Style, 1967)
ΚΩΜΩΔΙΑ
Έπειτα από 17 χρόνια, η σχέση τους έχει φθαρεί. Έτσι, η Μπάρμπαρα κι ο Ρίτσαρντ αποφασίζουν να χωρίσουν. Σύντομα,όμως, συνειδητοποιούν πως ο γάμος τους ήταν πολύ καλύτερος από το διαζύγιό τους.
Κατά βάθος είναι μια δραμεντί χαμηλών τόνων στην οποία και το σοβαρό και το αστείο προκύπτουν από αληθοφανείς καταστάσεις της ζωής. Υπάρχει δηλαδή ένα υγιές υπόστρωμα ρεαλισμού. Το ζευγάρι ξεκίνησε από τα χαμηλά και έφτασε στο μεσοαστικό επίπεδο, αλλά η συνεχής μέριμνα και η ρουτίνα έφερε το αδιέξοδο. Χρειάζονταν, λοιπόν, ένα διαζύγιο για να επανεκτιμήσουν αυτό που είχαν πετύχει. Ο Ντικ Βαν Ντάικ και η Ντέμπι Ρέινολντς βρήκαν μια καλή χημεία που εκμεταλλεύτηκε σωστά ο σκηνοθέτης κωμωδιών Μπαντ Γιόρκιν.
Βαθμολογία: (2/5)



Ο Μικρός Αντίχριστος: Προφητεία Νο 2 (Damien: Omen II, 1978)
ΤΡΟΜΟΥ
Ο Ντέμιαν, το δαιμονισμένο παιδί, είναι πια δεκατριών χρονών και ζει με την οικογένεια τού θείου του. Καθώς αρχίζει κι ο ίδιος να αντιλαμβάνεται τη σατανική του φύση, οι θετοί γονείς του προσπαθούν να σταματήσουν τις δυνάμεις του κακού.
Δεν είναι εφάμιλλο του αυθεντικού (1976), κυρίως γιατί δημιουργεί πολλά αναπάντητα ερωτήματα που ενοχλούν τον θεατή. Αλλά ο νέος μικρός πρωταγωνιστής Τζόναθαν Σκοτ-Τέιλορ, στον ρόλο του γιου του σατανά, καταφέρνει να αποδίδει την απειλή με υποβλητικό τρόπο (όπως και η μουσική του Τζέρι Γκόλντσμιθ), ενώ συμβάλλουν με τις ερμηνείες τους παλιοί έμπειροι σταρ όπως οι Γουίλιαμ Χόλντεν και Λι Γκραντ ως θετοί γονείς, όλοι υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του έμπειρου τηλεοπτικού, κυρίως, σκηνοθέτη Ντον Τέιλορ, με τεράστια θητεία από το 1945.
Βαθμολογία: (2.5/5)



Θρύλος (Legend, 1985)
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Ο άρχων του σκότους επιθυμεί να επιβάλει το απόλυτο σκοτάδι και θα το πετύχει αν σκοτώσει τον τελευταίο μονόκερω και παντρευτεί μια νεράιδα. Ο μόνος που του αντιστέκεται είναι ο Τζακ και τα ξωτικά σύμμαχοι του.
Ο δημιουργός των «Alien» και «Blade Runner», Ρίντλεϊ Σκοτ, μας παρέδωσε και ένα από τα πιο άψογα (από τεχνική άποψη και σκοτεινή ατμόσφαιρα) παραμύθια πάνω στην κόντρα μεταξύ της αγνότητας και της σαγήνης του Κακού. Δεν διαθέτει δραματικό βάθος, αλλά υποκύπτεις στις εικόνες και στην αναπαράσταση μιας ιστορίας κάπως σαν να βλέπεις χοροθέατρο με διαλόγους. Ή μπορείς να πεις ότι μοιάζει σαν άσκηση σαιξπηρικού ονείρου χωρίς τη δύναμη ανάλογου κειμένου. Τα δάση με τα ξωτικά έχουν μια μαγεία ανώτερη ίσως από εκείνη του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών», ο μονόκερως αναδίδει μια αγιότητα, ο Ντάρκνες, ο Άρχοντας του Σκότους (ο Τιμ Κάρι του «Rocky Horror Picture Show»), είναι εντυπωσιακά μεγαλοπρεπής κερασφόρος τραγοπόδαρος και το βαλς της ηρωίδας (Μία Σάρα) με τον σκοτεινό εαυτό της (ο πειρασμός στον οποίο την υποβάλλει ο Ντάρκνες) είναι σκέτη έμπνευση κλασικού ρομαντικού μπαλέτου. Ο Τομ Κρουζ αν και πρωταγωνιστής είναι κάπως διακοσμητικός. Ως εικαστικό έργο με έντονη θεατρικότητα, σου μένει. Μάλλον, ο Σκοτ θυσίασε τη δραματουργία για χάρη αυτής της πλαστικότητας. Λεπτομέρεια: όταν ο Σκοτ άλλαξε το μοντάζ στο «Blade Runner», δημιουργώντας το «director`s cut», σε μια σκηνή με τον ήρωα μπροστά στο πιάνο, παρενέβαλλε ένα πλάνο από τον μονόκερω του «Legend».
Βαθμολογία: (2.5/5)



Doc Hollywood (1991)
ΚΟΜΕΝΤΙ
Ο νεαρός γιατρός Μπέντζαμιν, καθοδόν προς το Λος Αντζελες για μια νέα δουλειά, χάνεται και κτυπά σ’ έναν φράκτη στη μικρή πόλη Γκρέιντι. Εκεί, καταδικάζεται σε 32 ώρες κοινωνικής εργασίας στο τοπικό νοσοκομείο.
Μια ρομαντική κομεντί που πείθει για το ρομάντζο, γιατί το σενάριο δεν μηχανεύεται φτηνά τρικ, δεν εκβιάζει τίποτε, αλλά αφήνει τους δυο πρωταγωνιστές, Μάικλ Φοξ και Julie WarnerJulie Warner, να αισθανθούν ο ένας τον άλλο, κάτι που ο πολυσχιδής σκηνοθέτης Μάικλ Κέιτον Τζόουνς («The Jackal», «Rob Roy») συλλαμβάνει διακριτικά με τον φακό του, χωρίς μελό παρεκτροπές. Παράλληλα, καταγράφει το χρώμα μιας μικρής πόλης με τα έθιμα της, χωρίς και πάλι να καταφεύγει στη γραφικότητα ή σε ακραίους επαρχιώτικους χαρακτήρες. Η Μπρίτζετ Φόντα σε δεύτερο ρόλο σέξι τύπισσας.
Βαθμολογία: (2/5)



Φονική Συχνότητα (Frequency, 2000)
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Ο Τζον Σάλιβαν ανακαλύπτει τον παλιό ασύρματο του πατέρα του στη σοφίτα. Ένα σπάνιο ατμοσφαιρικό φαινόμενο τού επιτρέπει να συνομιλήσει με έναν άνθρωπο που υποστηρίζει ότι είναι πυροσβέστης και περιμένει τον τελικό του πρωταθλήματος του 1969! Ο Τζον φαίνεται να συνομιλεί με τον πατέρα του, ο οποίος βρίσκεται 30 χρόνια πίσω.
Να ένα θρίλερ που θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή του Σπίλμπεργκ αν έπεφτε στα χέρια του. Γιατί μαζί με το αστυνομικό μυστήριο (υπάρχει ένας σίριαλ-κίλερ που σκοτώνει νοσοκόμες από την εποχή του πατέρα του έως τώρα) και βέβαια μαζί με την πρωτότυπη ιδέα τού να επικοινωνείς ηχητικά με το παρελθόν, υπάρχει μια γνήσια αγάπη και συγκίνηση μεταξύ πατέρα-γιου, αλατισμένη και με δόσεις χιούμορ, που σε πείθει και σε παρασέρνει, σπάνια δοσμένη με τέτοιο τρόπο. Έτσι, παρακολουθείς τα δρώμενα χωρίς να σε νοιάζουν οι αντιφάσεις που προκύπτουν από αυτή τη φανταστική ανακολουθία χρόνου. Από τον λάτρη των πρωτότυπων σεναρίων Γκρέγκορι Χόμπλιτ («Primal Fear», «Fracture»), με τους Ντένις Κουέιντ και Τζιμ Καβίζελ.
Βαθμολογία: (2.5/5)



Ληστεία σε... 30΄ (30 Minutes or Less, 2011)
ΚΩΜΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
Δυο αδέξιοι εγκληματίες απάγουν έναν διανομέα πίτσας και τον αναγκάζουν να ληστέψει μια τράπεζα υπό την απειλή μιας βόμβας, την οποία μπορεί να ξεφορτωθεί μόνο αν ολοκληρώσει την αποστολή.
Στο γνωστό ύφος των «κουλών» τύπων που μηχανεύονται κόλπα που υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες τους, έχουμε μια, ηθελημένα βέβαια, παράτονη κωμωδία που δεν λέει τίποτε ιδιαίτερο ως πλοκή ή ως στυλ, διαθέτοντας καλές στιγμές πού και πού. Σχεδόν φαίνεται ότι η προσοχή δόθηκε σε λεπτομέρειες παρά στο όλον. Ο σκηνοθέτης Ρουμπέν Φλάισρ έχει συνεργαστεί πιο λειτουργικά με τον Τζέσε Αίζενμπεργκ («The Social Network») στο «Zombieland».
Βαθμολογία: (1.5/5)



Η Άλλη Γη (Another Earth, 2011)
ΔΡΑΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
Οι κόσμοι δύο ανθρώπων συγκρούονται μετά από ένα δυστύχημα, σε μια τραγική στιγμή που ταυτίζεται χρονικά με την ανακάλυψη μιας δεύτερης Γης, ενός παράλληλου κόσμου που θέτει νέα δεδομένα.
Δεν πρόκειται πραγματικά για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η παρουσία της Δεύτερης Γης χρησιμεύει ως μεταφορά για μια δεύτερη ευκαιρία, για την ανάγκη της ηρωίδας για εξιλέωση, αφού η οδήγηση της σε κατάσταση μέθης έστειλε στον τάφο γυναίκα και παιδί και τον σύζυγο σε κώμα. Ελπίζει, λοιπόν, να συμπεριληφθεί στους πρώτους επισκέπτες στη νέα Γη… ώστε; Να συναντήσει τον άλλο εαυτό της; Αυτούς που ίσως εκεί δεν τους σκότωσε; Εννοείται ότι στόχος του ΜάικΚάχιλ (φωτογράφος, μοντέρ, σπεσιαλίστας των εφέ) στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο δεν είναι κάποια πλοκή ή δράση, ούτε καν απάντηση σε -φύσει αναπάντητα- ερωτήματα, αλλά η βυθομέτρηση της ηρωίδας του, την οποία ενσαρκώνει η ΜπριτΜάρλινγκ με εσωτερικότητα κι αισθαντικότητα που σου μένει. Άλλωστε, η ίδια συνυπογράφει με τον σκηνοθέτη το σενάριο. Είναι η ίδια χρονιά με το «Melancholia» του Τρίερ, όπου κι εκεί ένας επερχόμενος πλανήτης βοηθά να εξερευνηθεί η ψυχή της ηρωίδας.
Βαθμολογία: (3/5)



(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

---