---

Παρ 18 Μαρ 2011

Ταινίες vs σειρές

Όλο και συχνότερα θεατές βγαίνουν από τις κινηματογραφικές αίθουσες με ένα αίσθημα ανικανοποίητου. «Εντάξει, βλεπόταν... καλύτερα όμως να το είχαμε φυλάξει για αργότερα, σε θερινό...» ακούς συχνά. Μιλάμε για φιλμ σχετικά καλογυρισμένα, συνήθως με γνωστούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Τι είναι αυτό που τα κάνει να φαίνονται περιορισμένα, «λίγα» για τον μέσο θεατή; Δεν είναι ο σινεφίλ που εκ των πραγμάτων έχει φάει το σινεμά με το κουτάλι και είναι δύσκολος, απαιτητικός, ψάχνει την διαφορά, το κάτι παραπάνω. Είναι ο θεατής που θα πάει σε αίθουσα δυο φορές το μήνα το πολύ – αν και αυτό το «δυο φορές το μήνα» συνιστά ένα μεγάλο μέρος της κατανάλωσης. Όσες καλές ταινίες κι αν έχει δει, δεν έχει κορεσθεί από την μεγάλη οθόνη. Μάλλον λοιπόν ο κορεσμός έχει προέλθει από την μικρή. Ιδιαίτερα τα τελευταία 10-15 χρόνια οι τηλεοπτικές παραγωγές έχουν εξελιχθεί και εξελίσσονται συνέχεια. Σειρές αστυνομικές, κοινωνικές, κωμικές, θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας κ.λπ. προσφέρουν μελετημένα σενάρια, καλό casting, ψηφιακή τεχνολογία, έχοντας και το μεγάλο αβαντάζ του άπλετου χρόνου ώστε να δομήσουν χαρακτήρες, να τους αναπτύξουν όσο θέλουν και να πετύχουν την ταύτιση του θεατή. Ο οποίος μπορεί να μην είχε την νοοτροπία του σινεφίλ (που ενημερώνεται από τα μίντια και βρίσκει «τα καλά») αλλά τώρα «πέφτει πάνω τους» μέσα στο σπίτι του, αρκεί να κάνει ζάπινγκ, να ενημερωθεί για μια νέα σειρά, να δει από περιέργεια ένα δυο πρώτα επεισόδια και να «κολλήσει» αν υπάρξει ενδιαφέρον. Κι αν ακόμη δεν έχει περάσει μια σειρά στο γυαλί, μπορεί τα μάτι του να πέσει πάνω της στο Dvd club της γειτονιάς ή να του σφυρίξει κάποιος φίλος. Αν έχει δει κάποιες seasons του «24», του «Prison break», του «Shield», του «Lost», του «Dexter», του «True blood» ή του «Battlestar Galactica» πώς να παραμυθιαστεί από τα: Gamer (2009 - Τζέραρντ Μπάτλερ, Μάικλ Σ. Χολ), Pandorum (2009 - Ντένις Κουέιντ), Solomon Kane (2009 - Τζέιμς Πιούρφοϊ), The Next Three Days (2010 - Ράσελ Κρόου), Αντικαταστάτες (2009 - Bruce Willis), Επίθεση στον συρμό (2009 - Ντένζελ Ουάσινγκτον, Τζον Τραβόλτα), Η αρπαγή (2008 Λίαμ Νίσον), Νομοταγής Πολίτης (2009 - Τζέραρντ Μπάτλερ, Τζέιμι Φοξ), Σκοτεινός Κώδικας (2009 - Νίκολας Κέιτζ) κ.λπ.

Ή, αν έχει δει κανείς την βρετανική μίνι σειρά «Η κατάσταση των πραγμάτων» (State of Play, 2003) πώς να την συναγωνισθεί μια δίωρη μεταφορά (το 2009) στην μεγάλη οθόνη με τους Ράσελ Κρόου και Μπεν Άφλεκ; Ακόμη και στον τομέα «κομεντί-ρομαντικές-κωμωδίες» ο πήχης είναι ανεβασμένος από σειρές όπως οι Desperate housewives και Sex and the City.
Για να μην αναφερθούμε σε κοινωνικές σειρές υψηλού επιπέδου όπως τα «Six feet under» και «The Wire». Εκεί η τηλεόραση ορθώνει μεγάλο ανάστημα.

Αντίθετα, σπουδαίες παραγωγές και/ή σκηνοθεσίες όπως στις περιπτώσεις των Inception, Avatar, Shutter Island εξακολουθούν και θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν υπό την αιγίδα της μεγάλης οθόνης. Η «σπουδαία ταινία», ότι κι αν σημαίνει αυτό για την κοινή γνώμη, μοιάζει να είναι ο ένας από τους δυο δρόμους που έχει να επιλέξει πλέον η βιομηχανία. Ό άλλος είναι αυτονόητος: το σινεμά δεν θα πάψει να είναι το φυσικό περιβάλλον της ταινίας τέχνης.

---