• ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...

  • Αριθμός ταινιών: 22316
  • Αριθμός συν/τών: 759967
  • Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Αφιερωμα


Παρ 12 Νοε 2010

Asperger-σινεμά-κοινωνία


Δηλωμένες και άδηλες καταγραφές μιας διαφορετικότητας μέσα απ το φακό.



Αν και δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο σενάριο για το σύνδρομο Asperger, είναι φανερό – ήδη από την πρώτη σκηνή - και για όσους γνωρίζουν την σχετική συμπεριφορά, ότι ο ήρωας της ταινίας The Social Network και δημιουργός του Facebook, Mark Zuckerberg, το έχει. Το σύνδρομο στην Αμερική έχει περάσει ως θέμα στην κοινή γνώμη, αλλά δεν είναι πολύ γνωστό ακόμη στην Ελλάδα, κάτι πολύ φυσικό αφού καταχωρήθηκε επίσημα ως τέτοιο, μόλις το 1992 στην λίστα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μια περίπου δεκαετία μετά το θάνατο του Αυστριακού παιδίατρου Hans Asperger που το εντόπισε και το μελέτησε από τα μέσα της δεκαετίας του 40, όντας και ο ίδιος φορέας του.



Συχνά αναφέρεται ως μια ελαφριά μορφή αυτισμού, εντάσσεται δηλαδή στην ευρύτερη περιοχή του High-functioning autism, όμως είναι κάτι διαφορετικό. Βασικό χαρακτηριστικό του συνδρόμου είναι η έλλειψη κοινωνικής αντιληπτικότητας. Ο 100% ασπεργκερικός δυσκολεύεται να καταλάβει την συνολική κατάσταση του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί του. Αν είναι χαρούμενος, δυσαρεστημένος ή λυπημένος, φιλικός ή αρνητικός, αν αδημονεί για κάτι κ.λπ. Επίσης δυσκολεύεται να εννοήσει τον μεταφορικό λόγο, από τον οποίο βρίθει η καθημερινή μας επικοινωνία. Αν π.χ. ακούσει για πρώτη φορά τη φράση «μια γυναίκα να την πιείς στο ποτήρι» θα προσπαθήσει να καταλάβει τι σημαίνει αυτό, ή αντίστροφα, μπορεί να πει σε κάποιον άγνωστο «θέλετε να σας ανεβάσω με την μηχανή μου στην ανηφόρα επειδή είστε χοντρός;» χωρίς να φαντασθεί ότι αυτή η κυριολεξία μπορεί να προσβάλλει. Οι aspies όπως αυτοαποκαλούνται, συχνά διακρίνονται για την περιορισμένη γκάμα των προτιμήσεων τους σε φαγητά, για την μανιακή προσκόλληση τους σε (λίγα) πράγματα και συνήθειες, για την αυστηρή οργάνωση του ωραρίου και του χώρου τους, με ελάχιστη δυνατότητα προσαρμογής σε κάθε αλλαγή, που πάντα τους προκαλεί μέγιστο άγχος.

Από την άλλη μεριά, σε αρκετές περιπτώσεις παρουσιάζουν υπεραυξημένη αντιληπτικότητα στην αφηρημένη σκέψη. Διακρίνονται στα μαθηματικά, στην πληροφορική, στην φιλοσοφία, γενικά σε όλες τις θετικές επιστήμες όπως και στις τέχνες. Οι μελετητές, κρίνοντας από τα βιογραφικά δεδομένα θεωρούν πιθανούς, έως σίγουρους ασπεργκερικούς: από τον χώρο της φιλοσοφίας και των επιστημών τους Friedrich Nietzsche, Bertrand Russell, Ludwig Wittgenstein, Carl Jung, Henry Thoreau, Isaac Newton, Albert Einstein, Nikola Tesla, Alexander Graham Bell, Thomas Edison. Στην πολιτική τους Μεγάλη Αικατερίνη, George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln, Al Gore, Barrack Obama (κάποιοι εικάζουν) αλλά και τον Adolf Hitler. Στην λογοτεχνία τους Jane Austen, Emily Dickinson, Franz Kafka, Mark Twain, Isaac Asimov, George Bernard Shaw, H.P. Lovecraft. Στην μουσική τους Ludwig Van Beethoven, Wolfgang Amadeus Mozart, Gustav Mahler, Richard Strauss, Anton Bruckner, Bela Bartok, Bob Dylan, Michael Jackson. Στα εικαστικά τους Vincent Van Gogh, Wasily Kandinsky, Andy Warhol. Η μάλλον μεγάλη λίστα περιλαμβάνει ακόμη, από τον χώρο της πληροφορικής τους Charles Mackintosh και Bill Gates (το έχει δηλώσει ο ίδιος), τον καρτουνίστα Charles Schulz (Peanuts, Charlie Brown), τον σκακιστή Bobby Fischer και τους μεγιστάνες Howard Hughes και Henry Ford. Επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό από τους υπαλλήλους που δουλεύουν στη Silicon Valley, ίσως και το 40%, έχουν το σύνδρομο.

Στο χώρο του σινεμά βρίσκουμε τους Alfred Hitchcock, Stanley Kubrick, Woody Allen, Jim Henson, Michael Palin, Keanu Reeves, Daryl Hannah, η οποία μάλιστα πρόσφατα κατηγόρησε μια εταιρία για διακρίσεις, ισχυριζόμενη ότι δεν της έδωσαν ρόλο λόγω του συνδρόμου.

Στην μέχρι τώρα φιλμογραφία έχουμε τρία φιλμ που εστιάζουν στο θέμα. Τα Mozart and the Whale (2005), Adam (2009) και το animated (με πηλό) Mary and Max (2009). Και οι τρεις ταινίες είναι δράματα με κάποιες χιουμοριστικές νότες που περιστρέφονται γύρω από την προσπάθεια δυο ανθρώπων να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν αισθήματα, να δεθούν στη ζωή. Υπάρχει βέβαια και η κωμική τηλεοπτική σειρά, το The Big Bang Theory (από το 2007) στην οποία ένας από τους τρεις βασικούς ήρωες έχει (χωρίς να αναφέρεται στο σενάριο) το σύνδρομο.

Στο Mozart and the Whale, του Νορβηγού Petter Næss, εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία, σε σενάριο του Ronald Bass (που είχε γράψει και το Rain Man -1988), δυο ασπεργκερικοί, ο Donald (Josh Hartnett) και η Isabelle (Radha Mitchell) γνωρίζονται στους κόλπους μιας ομάδας απροσάρμοστων (διαφόρων τύπων) που δημιούργησε ο πρώτος, ώστε να μπορούν να ζουν όλοι αναμεταξύ τους χωρίς την πίεση του βλέμματος των «κανονικών» (νευρο-τυπικών κατά τους ψυχολόγους) της κοινωνίας. Το ενδιαφέρον είναι (πέρα από τις καλές ερμηνείες και την αποφυγή του μελό) ότι οι συγκρούσεις και οι αρμονίες που επιτυγχάνονται μεταξύ τους, εν τέλει είναι... συγκρούσεις και αρμονίες, δηλαδή ότι συμβαίνει και στον υπόλοιπο πληθυσμό.

Παράδειγμα συμπεριφοράς: η Isabelle πηγαίνει κρυφά (για έκπληξη) και τακτοποιεί το ακατάστατο διαμέρισμα του Donald, εκείνος επιστρέφει, το βλέπει και χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, παθαίνει πανικό.


Στο Adam του Max Mayer (δικό του σενάριο), ο ήρωας (Hugh Dancy) έχει το σύνδρομο και η νεαρή γειτόνισσα Μπεθ (Rose Byrne) έλκεται από την όλη του παρουσία, μαθαίνει για την κατάστασή του και προσπαθεί να συνάψει μια σχέση μετ`εμποδίων και με αβέβαιο μέλλον.

Παράδειγμα συμπεριφοράς: η Μπεθ γνωρίζοντας την δυσκολία του στις κοινωνικές επαφές, κανονίζει να συναντηθούν τάχα τυχαία με τους γονείς της σε θεατρική παράσταση, όπου δεν συμβαίνει τίποτε το δυσάρεστο, τουλάχιστον για τον Adam. Αργότερα, όταν εκείνος μαθαίνει ότι η συνάντηση ήταν στημένη και ενώ συμβαίνουν πολύ σοβαρά γεγονότα (ο «πεθερός» αντιμετωπίζει φυλάκιση) εκείνος παθαίνει ισχυρή κρίση και την παρατάει γιατί «η Μπεθ του είπε ψέματα, τον πρόδωσε», αδυνατώντας να αξιολογήσει ένα αθώο κοινωνικό ψέμα σύμφωνα με την καλοπροαίρετη σκοπιμότητα του.


Στο Mary and Max, του Adam Elliot (και αυτός με δικό του σενάριο) εκείνη είναι ένα 8χρονο κορίτσι στη Μελβούρνη κι εκείνος ένας 44χρονος ασπεργκερικός, που ζει μόνος σε διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Γίνονται φίλοι δι`αλληλογραφίας και η μοίρα δεν το θέλει να βρεθούν ποτέ μαζί, τουλάχιστον ζωντανοί κι οι δυο. Ένα φιλμ σε κλίμα πολύ μελαγχολικού χιούμορ αλλά και ανθρωπιάς.

Παράδειγμα συμπεριφοράς: α) ο Max έχει ένα «λυσάρι» με σκίτσα όπου χαμογελαστές και σκυθρωπές φάτσες αντιστοιχούν σε ψυχολογικές καταστάσεις ώστε να αντιλαμβάνεται. β) όταν η Μαίρη κάποια στιγμή του γράφει ότι ετοιμάζεται να έρθει να τον επισκεφθεί, γίνεται έξαλλος, παθαίνει πανικό από την απρόσμενη ανατροπή των πραγμάτων και ζητάει από την Μαίρη να το αναβάλλει.


Στο Big Bang Theory του δίδυμου Chuck Lorre και Bill Prady, ο Sheldon Cooper (Jim Parsons) είναι ένας λαμπρός νεαρός αστροφυσικός, που κοιτάει με το φρύδι ψηλά τα ανθρώπινα πάθη και δεν καταλαβαίνει γρι από τις ερωτικές κάψες των φίλων του. Δεν είναι δε τυχαίο που λατρεύει τον Dr Spock του Star Trek. Κατά ένα τρόπο, έτσι όπως είχε σχεδιαστεί ο χαρακτήρας του Spock από το 1966 προκύπτει μάλλον ...ασπεργκερικός. Δεν νοιώθει τις συναισθηματικές αντιδράσεις των ανθρώπων αλλά τις αντιλαμβάνεται λογικά, μέσα από τα εξωτερικά σημάδια που καταγράφει. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι οι ίδιοι οι aspies με το δικό τους χιούμορ, θεωρούν ότι είναι οι πολίτες μιας ουτοπίας, της Aspergia (που μπορεί κανείς να την φαντασθεί ως έναν άλλο πλανήτη όπως ο Vulcan του Spock) και μοιράζονται μια δική τους θεώρηση των πραγμάτων που οι υπόλοιποι άνθρωποι (οι νευρο-τυπικοί) δεν καταλαβαίνουν.


Αν ανατρέξουμε στις κινηματογραφικές μας εμπειρίες μπορεί να αναθεωρήσουμε την εικόνα για κάποιους ήρωες. Ίσως και ο Forrest Gump, που διέθετε κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες να ήταν aspie και όχι ένας «καθυστερημένος». Μπορεί και ο Dr House της γνωστής σειράς να μην είναι απλά ένας κυνικός φιλόσοφος όταν πετάει κάθε φορά στα μούτρα των ασθενών με απόλυτη φυσικότητα «σε ένα 24ωρο θα πεθάνεις».


Ας δούμε και δυο ηρωίδες ταινιών της Jane Campion. H Νεοζηλανδή συγγραφέας Janet Frame (An Angel at My Table -1990, ίσως το καλύτερο έργο της σκηνοθέτιδας, υπόδειγμα λιτής και περιεκτικής αφήγησης) που ήταν αληθινό πρόσωπο, είχε ταλαιπωρηθεί για την «παράξενη» ερμητική συμπεριφορά της, είχε κλεισθεί για χρόνια σε ψυχιατρείο ως σχιζοφρενής, είχε γλιτώσει παρά τρίχα από λοβοτομή, για να αφεθεί εν τέλει ελεύθερη και απαλλαγμένη από τον χαρακτηρισμό της σχιζοφρένειας. Τι είχε τελικά;


Η Ada McGrath (Holly Hunter), φανταστική ηρωίδα του «The Piano» (1993) είχε αποφασίσει από μικρή ηλικία (χωρίς να ξέρει και η ίδια γιατί) να πάψει να μιλάει, επικοινωνώντας με νοηματική ως κωφάλαλη και ήταν μανιακά προσκολλημένη στο πιάνο της, στο οποίο ήταν δεξιοτέχνης εκτελώντας λογία μουσική και όχι μελωδιούλες όπως όλες οι δεσποινίδες και κυρίες της εποχής. Τα κοινωνικά αντι-κείμενα της ηρωίδας είναι το πιάνο και η κόρη της. Οι άλλοι περισσεύουν. Σε όλη την ταινία έχουμε ως δραματικό μέτρο το πόσο λίγο την καταλαβαίνει ο σύζυγος (Sam Neill) ή το πόσο περισσότερο ο γείτονας (Harvey Keitel) αλλά αναρωτιόμαστε για το πόσο ή ίδια «έμπαινε στον κόπο» ή εν τέλει μπορούσε να καταλάβει τους άλλους.


Ο Αυστραλός πιανίστας David Helfgott (με την παραληρηματική σκέψη και λεκτική έκφραση) πέρασε στην οθόνη μέσα από το Shine (1996) του Scott Hicks δίνοντας την ευκαιρία στον Geoffrey Rush να κάνει το ρεσιτάλ του κερδίζοντας το Oscar ερμηνείας.


Ο Mr. Bean του Rowan Atkinson, καρικατούρα ασπεργκερικής φιγούρας που λειτουργεί αλληγορικά για την μηχανιστική, ξενωτική οργάνωση της σύγχρονης κοινωνίας (δείτε συμπεράσματα στο τέλος), είναι ταυτόχρονα αδέξιος και εφευρετικός, μπλέκεται σε καταστάσεις αλλά και βρίσκει τους πιο απίθανους τρόπους να ξεμπλέξει.


Στο φιλμ Man on the Moon (1999) του Milos Forman γίνεται φανερό ότι ο διάσημος stand-up κωμικός Andy Kaufman (Jim Carrey) ήταν πραγματικά ακατάτακτος στο είδος που εισήγαγε και εκφραζόταν, συχνά με αλλοπρόσαλλη χονδροειδή συμπεριφορά, με ασαφή όρια ανάμεσα στο αστείο και το σοβαρό, φέρνοντας σε αμηχανία το κοινό, ίσως γιατί και ο ίδιος δεν αντιλαμβανόταν αυτές τις διακρίσεις.


Στο Amadeus (1984) και πάλι του Milos Forman καταγράφεται η αλλόκοτη συμπεριφορά του Mozart, ο οποίος δεν αντιλαμβανόταν ούτε την δεοντολογία της αυτοκρατορικής αυλής, συμπεριφερόμενος ως δεκάχρονος. Συχνά μιλούσε στον Σαλιέρι προσβλητικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται.


Στο Ludwig (1972) του Luchino Visconti, ο Βαυαρός βασιλιάς, λάτρης του Βάγκνερ και δημιουργός ονειρικών πύργων, αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από μια ρομαντική θεώρηση, ξεφεύγοντας σταδιακά από κάθε αντίληψη της πραγματικότητας.


Αλλά επιστρέφοντας στην επίκαιρη αφορμή που είναι το The Social Network πρέπει πρώτα να πούμε ότι πολλοί aspies δεν είναι άμεσα ανιχνεύσιμοι ως τέτοιοι για δυο λόγους. Αφενός μεν γιατί το σύνδρομο δεν συμβαίνει σε ένα στάνταρ πλαφόν αλλά ισχύει ποσοστιαία. Κάποιος μπορεί να έχει ελαφρά, μέση ή μεγάλη απόκλιση. Αφ ετέρου, επειδή ο aspie με κατάλληλη καθοδήγηση ή με την πείρα των χρόνων, μαθαίνει να κωδικοποιεί τα σημάδια συμπεριφοράς και να επικοινωνεί αρκετά ικανοποιητικά.

Ο ήρωας της ταινίας, που μοιάζει μεσαία περίπτωση, για έναν που δεν γνωρίζει το σύνδρομο, φαίνεται απλά σαν «ούφο», «στον κόσμο του» κ.λπ. Κάπου εδώ βρίσκεται και το κοινωνικό δράμα που περνάει μέσα στο φιλμ, εκ των πραγμάτων, ανεξάρτητα από το πόσο το επεδίωξε ο David Fincher – που μάλλον εστίασε στο να δημιουργήσει μια δυνατή αφήγηση σε ύφος θρίλερ. Ο Mark Zuckerberg, φτιάχνει μια ιστοσελίδα επικοινωνίας, στην οποία τώρα ανταποκρίνονται 500 εκατομμύρια ενεργοί χρήστες, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να επικοινωνήσει επί της ουσίας και δια ζώσης ούτε με την Έρικα που επιθυμούσε ούτε με τους φίλους με τους οποίους συμπορεύτηκε. Ανάλογα, και ο τρόπος επικοινωνίας που εισήγαγε δεν είναι τρόπος για πραγματική επικοινωνία αλλά για ένα επίπεδο socializing με βάση την ανταλλαγή πληροφοριών. Αν οι άνθρωποι λόγω ανασφάλειας και δειλίας φορούν μάσκες και παίζουν ρόλους στο μπαρ ή στο πάρτι, πόσο μάλλον θα το κάνουν στο διαδίκτυο, απογοητεύοντας διαρκώς ο ένας τον άλλο και μένοντας στο τέλος μόνοι, για να ξεκινήσουν νέα role games φτου κι απ την αρχή.

Κατά τραγική ειρωνεία, εκείνοι για τους οποίους ένα facebook ή όποιο άλλο web net είναι υγιής και λειτουργικός δίαυλος επικοινωνίας, είναι ακριβώς οι aspies γιατί δεν φορούν μάσκες, γιατί είναι ακριβώς αυτό σκέφτονται και γράφουν στα μηνύματα. Αλλά υπάρχει μια ακόμη πιο δραματική διάσταση. Στην εποχή του τούρμπο καπιταλισμού, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε καταναλωτικές μονάδες, άβουλα ενεργούμενα που ανταλλάσσουν πληροφορίες και έτοιμες απόψεις-πακέτα από τα media, είτε μαντρωμένοι στα πολυκαταστήματα είτε καθηλωμένοι μπρος απ την οθόνη. Όλοι οι άνθρωποι καλούνται να συμπεριφερθούν περίπου ως aspies, μηχανιστικά, αλλά χωρίς τις δεξιότητες και την (έστω αναγκαστική) ειλικρίνεια που αυτοί οι διαφορετικοί διαθέτουν.

Το ζητούμενο είναι, ο καθένας να δώσει αυτό που είναι και μπορεί και όλες οι διαφορετικές οπτικές γωνίες της αντίληψης, να συνεργαστούν για να υπάρχει Κοινωνία με την ουσιαστική έννοια του όρου.



 
 
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.